Αξία που περνά μέσα από του χρόνου το καύκαλο 

της πληγής που μάτωσε, πάνω στα κρινοπέταλα 

σαν έσταξε. Λεκές κόκκινος πορφυρός κρίκος

η αμαρτία μια προβολή του μέλλοντος, 

μια οπτασία στα σέπαλα της αγωνίας 

του ανδρειωμένου στο όραμα ενός θανάτου.

Εδώ ή στη γειτονιά μας πετρώνει στο έδαφος το ποδάρι 

γιγαντώνετε η θέληση δεν κάνει μπρος πίσω δεν κινεί. 

Με ορθάνοιχτα διό άδολα μάτια πετροβολούν το φόβο. 

Το δάκρυ που πότισε τη στάση τους.

Να τώρα κρύβουν μες την καρδιά τους

την αισιοδοξία του αγώνα τους

για ευτυχισμένες εποχές που θα έρθουν.

Στο άρμα του θάρρους τους υπέκυψαν τα άστρα