Καλέ μου φίλε Χρήστο

Τα απογεύματα σε βλέπω πολύ θλιμμένο 

Ξέρω ότι θρηνείς για τη Σοφη και τη Μαρί 

Ακόμη θυμάμαι εκείνα τα πρωινά που τις χάσαμε.

Όμως όταν τελειώνω το φαγητό μού θες να κάθεσαι περισσότερο μαζί μου

Η ψυχή σου μου μιλα και την ακούω

Μου λέει "Μη φύγεις κάτσε λίγο ακομη...γιατί κάθε στιγμή μαζί σου είναι θησαυρός...ποιος ξέρει πότε θα σε χάσω κι εσένα Γατουλη μου..."

Μα ησύχασε Χρήστο μου

Είμαι εδώ δεν έφυγα.Εδω μαζί σου.

Μαζί.Κι ας πονάς για τις μικρές σου 

Εγώ δεν έφυγα.Δεν είσαι μόνος.

Ο Βασιλιάς σου είναι εδώ.

Επιβιωσα.

Το κατάλαβα ότι θα θελες να μείνω λίγο ακομη κι έτσι καθησα μαζί σου στο πεζούλι που πίσω απο αυτό είναι τα κάγκελα με το άλλο οικόπεδο.

Δεν είπαμε τίποτα απλά σου τριφτηκα λίγο στα πόδια και καθησα δίπλα σου να πάρω μια ανάσα.

Ο ήλιος τώρα το χειμώνα δε ζεσταίνει και πολύ 

Ο Φλεβάρης δεν αστειεύεται.

Όμως είδα κάτι ανθισμένες αμυγδαλιές 

Υπομονή Χρήστο.Θα ρθει και η Άνοιξη

Θα ρθουν καλύτερες μέρες.

Κάνε μου παρέα να διασχίσω το πίσω οικόπεδο 

Να περάσω και το δρόμο να πάω στα άλλα φιλαράκια μου 

Σ ευχαριστώ 

Ναι,θα προσέχω...

Κι εσύ χαμογέλασε λίγο.

Θα τα ξαναπούμε σε λίγο

Νιαρρρ