Η σκηνική παρουσία και η ερμηνεία είναι από τους πιο ουσιαστικούς παράγοντες στην τέχνη του τραγουδιού.
Είναι η στιγμή που το νόημα των στίχων συναντά τη μουσική, κι από τη συνάντηση αυτή γεννιέται η μαγεία που φτάνει ως την ψυχή του ακροατή.

Πάνω στη σκηνή, δεν αρκεί μόνο η φωνή.
Το κομμάτι της επικοινωνίας είναι εξίσου σημαντικό.
Είναι η ικανότητα να μεταδίδεις αυτό που νιώθεις — να μοιράζεσαι κάτι αληθινό, χρησιμοποιώντας όχι μόνο τον ήχο, αλλά και το σώμα, τα χέρια, το πρόσωπο και τα μάτια.
Όταν όλα αυτά συνεργάζονται αρμονικά με τη φωνή, τότε γεννιέται η αλήθεια του τραγουδιού.
Και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια σωστή εκτέλεση και μια συγκινητική ερμηνεία.

Μέσα από αυτή τη σύνδεση του ερμηνευτή με το τραγούδι, εκείνη η μουσική στιγμή παύει να είναι «ένα ακόμα κομμάτι»·
γίνεται μια προσωπική ιστορία που ζωντανεύει κάθε φορά που τη διηγείσαι.

Όμως για να φτάσουμε σε αυτή την αλήθεια, χρειάζεται απελευθέρωση:
απελευθέρωση από τον εσωτερικό μας λογοκριτή που ψιθυρίζει «μην εκτεθείς»,
απελευθέρωση από την κριτική των άλλων — γιατί είναι φυσικό να μην αρέσουμε σε όλους —
κι ακόμη, απελευθέρωση του σώματος και της ψυχής, ώστε η φωνή να ρέει ελεύθερα.

Όταν το σώμα πάψει να αντιστέκεται και η ψυχή ελευθερωθεί από τα δεσμά της αυτοκριτικής και αφεθεί,
τότε η φωνή γίνεται καθρέφτης του εσωτερικού κόσμου.
Και εκεί, στο φως της σκηνής, ο τραγουδιστής δεν υποδύεται ρόλους — είναι ο εαυτός του.
Είναι αυτός και η μουσική.
Είναι αυτός, και είναι ελεύθερος να ερμηνεύσει.