Ξεκινό να σου γράψω μα τα χάνω

μουτζουρώνω ακατάληπτες λέξεις

ξεμεθώ από της θύμησης τη ζάλη

κλείνω τα μάτια και μες το σκοτάδι σε βλέπω

τακτοποιώ τις ποιο γλυκές μου αναμνήσεις 

στις καρδιάς μου τα τρίσβαθα 

Περπατώ μόνος απόμακρος ξεθωριασμένος 

σκιά διάφανη καπνός βαρύς και μυρωδάτος 

βαμμένος γκρι απόκοσμος

πετώ πάνω από ένα κόσμο πυκνά δεμένο παράξενα τακτοποιημένα

πισθάγκωνα δεμένο πνιγμένο στο αδιέξοδο 

ένας φτωχικός δολοφονημένος παράδεισος 

μέσα στο βάθος των ματιών,

καθώς τρίζει το πάτωμα βήματα πολλά 

δούλων σε ορυχεία αλατιού διαμαντιών αλυσοδεμένες κραυγές 

φτερωτές ανάσες σταγόνες ιδρώτα στάζουν στο σκοτάδι της μνήμης 

εικόνες σε τομή ενός σάπιου μορφώματος ιστορική πορεία μιας κτηνωδίας απάνθρωπης

αξονική τομογραφία του σύμπαντος 

την παρακολουθούν έκθαμβα τα ευαίσθητα κυκλάμινα οι λευκές μαργαρίτες

στου ήλιου το ζεστό φως που εκκολάπτονται μελλοντικά σενάρια ύπαρξης ακουμπούν 

τα μεστωμένα στάχυα στο απόβραδο αυτού του λάθους.