Γύρισα. Κι όλα στη θέση τους. Δεν τα ‘χει πειράξει κανείς. Η εκνευριστική συνέχεια και νομοτέλεια των πραγμάτων. Όλα μένουν εκεί που  τ’ άφησα, περιμένοντας  καρτερικά το επόμενο άγγιγμά μου μήπως κι αλλάξουν χρήση, υπόσταση ή μοίρα.

Και δεν έχουν ζωή. Αλλά λειτουργούν σαν καθρέφτης. Σα μηχανή του χρόνου που σ’ ένα πέρασμα της ματιάς μου πάνω τους, χαϊδεύοντας τα, χαράζουν όλη μου τη ζωή…

Ποια ζωή? Μα εγώ έφυγα, και τα άφησα πίσω μου. Εκεί που πήγα δεν κουβάλαγα πράγματα παρά μόνο τις αισθήσεις μου. Ίσως γιατί ήθελα να αποδράσω από τις επίκτητες ανάγκες που με φορτώνουν. Ίσως γιατί τελικά το μόνο που χρειάζομαι είναι το βλέμμα που κοιτάει μπροστά κι όχι μια βαλίτσα που με σέρνει πίσω της βαριανασαίνοντας.

Ο,τι άφησα πίσω τελικά μόνο του επέλεξε την πορεία και την τελική του καταδίκη. Δε φταίω εγώ. Μόνο του έμεινε πίσω. Και δε χρειάζεται πια. Γιατί δεν έχει ψυχή, παρά μόνο μια άθλια εμμονή, να με βασανίζει, να με περιγελάει και να μου θυμίζει συνέχεια το λόγο που το τοποθέτησα πάνω στο γραφείο, δίπλα στη βιβλιοθήκη, στην κορυφή του κρεβατιού, δεξιά της τηλεόρασης. Ένα απέραντο νεκροταφείο και στη μέση εγώ…

Το κρεβάτι μου στρωμένο. Το γραφείο μου τακτοποιημένο και τα ρούχα μου πεταμένα σε μια καρέκλα. Μικροπράγματα απλωμένα στο κομοδίνο όπως ακριβώς τα άφησα. Η τηλεόραση σκονισμένη κι ο υπολογιστής μου να αγκομαχά, σα να εκδικείται, γι’ αυτές μου τις φράσεις. Η κιθάρα μου γερμένη σα να ζηλεύει που έπαψε πια να είναι ο μοναδικός αποδέκτης παραπόνων. Θα ‘ρθει κι η σειρά της…

Και τα όνειρα μου, πεταμένα, τσαλακωμένα, παραμελημένα, πίσω απ’ την πόρτα να κρύβονται σεμνά μήπως μου θυμίσουν κάτι που προσπαθώ χρόνια να ξεχάσω. Γιατί αυτά έχουν ψυχή. Τη δική μου. Παρ’τα!