Οι χούφτες κάποιου μυστικού θεού ανοίγουν για να δροσίσουν την πολιτεία...

Πριν δυο μήνες εμείς οι δυο θέλαμε κι άλλο καλοκαίρι...

Η μοίρα όμως, όπου και να πας, θα ρθει να σε προδώσει...

Ηττημένοι πια, κάτω απ' τις στέγες σπιτιών, από τέντες μαγαζιών, από αθλητικές εφημερίδες, τρέχουμε να κρυφτούμε απ' την ανελέητη βροχή που μας μαστίζει τόσα χρόνια, φέρνοντας στο νου εκείνη τη μέρα του φθινοπώρου, ξεχασμένη πια, βορά στη λήθη των υπονόμων...

Αγάπη σημαίνει δυστυχία, ανυποληψία, υποτίμηση ή απλά αδυναμία? Στα άδυτα της ανθρώπινης δημιουργίας αναζητώ κάτι που θα εκφράσει στο έπακρο, στην απόλυτη  μορφή την πάλη των συναισθημάτων.Ταξίδι μακρινό,στα έγκατα του πνεύματος που φλερτάρει με το θείο.Στα πρόθυρα της λησμονιάς, στις εσχατιές της ψυχικής ισορροπίας, δεν υπάρχει γιατρειά αλλά μοναχά η αστείρευτη έμπνευση, που συνθλίβει κάθε επιρροή, κάθε ιδεολογία, κάθε ομολογία και το δικό μου το μικρό ετούτο πείσμα στο βωμό της τέχνης.

Απελευθερωμένοι ταξιδευτές, έρμαια κάθε λέξης και μελωδίας που ενσαρκώνει τον πόνο που ξεχειλίζει, ανόητοι εραστές ενός έργου μυθικού, γητευτές ενός σύμπαντος που είναι φτιαγμένο μόνο για κείνους, κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω μου προκαλώντας και την τελευταία ρανίδα λογικής που μου χει απομείνει...Ποιητές, ρακοσυλλέκτες, ψυχολόγοι, πρόεδροι πολυεθνικών, πορνοστάρ, εθνικοί ήρωες γυρεύουν τη δικαίωση τους. Και κάπου εκεί στον τοίχο της δικής μου Ατλαντίδας χαραγμένη βρήκα τη λέξη 'ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ'. Κι έπειτα Κώστας Καρυωτάκης. Το πιο υπέροχο έργο, έτσι απλά...

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι λες

κι ας φούσκωσαν τα στήθη κι ας δακρύζεις

κι αν δε μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα

δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις

Ξάφνου θα δεις δυο μάτια γαλανά

πόσος καιρος! τα χάιδεψες μια νύχτα

και σαν ν' ακους εντός σου να σαλεύει

μια συμφορά παλιά και να ξυπνά

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό

οι θύμησες στα περασμένα γύρω

και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό

Τα μάτια- που κρεμούν- ήλιοι χλωμοί

το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...