Είναι μέρες τώρα που αισθάνομαι την εγωιστική πλευρά του εαυτού μου να έχει πάρει τα πάνω της.

Ανέκαθεν είχα εγωιστικές τάσεις…(Όλοι τις έχουμε. Κι όποιος εξακολουθεί να το αρνείται είναι ή ανίδεος,  ή ψεύτης, ή απλά κομπλεξικός.)

Όμως, τελευταία, νιώθω να με πιέζουν λίγο παραπάνω.

Έτσι, ξεκίνησα να…ζωγραφίζω σκεπτόμενη το «εγώ».

Δεν πήρε πολλή ώρα. Το χέρι μου κινούνταν αυτόματα.

Έβαλα, λοιπόν, αυτό το «εγώ» σε πρώτο πλάνο και πίσω, στο βάθος, όλα τα υπόλοιπα. Δευτερεύουσες, σκούρες, προαιρετικές πινελιές απλά και μόνο για να γεμίσουν αόριστα τον πίνακα.

Ως αποκλειστικός διανομέας ρόλων, έχρισα πρωταγωνιστές του έργου τις επιθυμίες μου, τις ανάγκες μου, στηριζόμενη στην άκρατη πεποίθησή μου ότι είμαι από μόνη μου επαρκής και μάλιστα απόλυτα κυρίαρχη του εαυτού μου και πως δεν εξαρτώμαι από κανέναν και τίποτα.

Αφού πρόσθεσα και την τελευταία λεπτομέρεια, στάθηκα μερικά λεπτά να θαυμάσω το δημιούργημα – προϊόν του εγωκεντρισμού μου.

Δεν πρόλαβα. Η ανάσα μου κόπηκε απότομα καθώς η μορφή μου, που λίγο πριν δέσποζε αγέρωχη στην πρώτη γραμμή του πίνακα, άρχισε να συρρικνώνεται με απίστευτη ταχύτητα.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έγινα σκιά, σκόνη, μια μικρή κουκίδα στο σχεδόν μαύρο του φόντου.

Νιώθω ξαφνικά ασήμαντη, ολοκληρωτικά αδύναμη μπροστά στο άπειρο και το αέναο της ζωής.

Κι η δική μου ύπαρξη, αιχμάλωτη, εγκλωβισμένη κάτω από τα δόντια του χρόνου που χαμογελά ειρωνικά.

Μοιραία, πια, η ανάπτυξη μιας σχέσης παθολογικής εξάρτησης με τους χτύπους του ρολογιού. Η ανάσα μου αυθόρμητα αλλά και υποχρεωτικά συγχρονίζεται με αυτό το συνεχές τικ-τακ.

Και περιμένω τη στιγμή που θα γίνω κομμάτια και θα θυσιαστώ κι εγώ με τη σειρά μου στο βωμό της Φυσικής Ροής των πραγμάτων.

Είμαι άλλη μια επιπόλαια και φευγαλέα ύπαρξη. Τίποτα παραπάνω.

Όπως κι εσύ.

Κι ενώ η Ματαιότητα έμοιαζε να υπερκαλύπτει το φάσμα των σκέψεών μου, η ιδέα της Αβεβαιότητας με χτυπά απροειδοποίητα, σαν κεραυνός.

Την κοιτώ καθώς διευρύνεται ύπουλα και απλώνεται σε κάθε μου κίνηση, σε κάθε μου επιλογή, ακόμη και σε κάθε σκέψη μου. Ούτε για αυτές είμαι σίγουρη πλέον.

Γυρεύω σταθερότητα κι ακρίβεια. Το «περίπου» δε με βοηθάει τώρα πια.

Αλλά και πάλι, δεν ξέρω τι θέλω. Κι η ίδια η διάθεσή μου αλλάζει συνεχώς και απροειδοποίητα, λες κι έχει αναπτύξει μια πεισματική σχέση εμμονής με τους λεπτοδείκτες – ναι, όπως κι η ανάσα μου, που λέγαμε…Κάθε αναπνοή και χτύπος, κάθε χτύπος και στροφή 180 μοιρών στην ψυχική μου κατάσταση.

Τώρα, λοιπόν, αυτή τη στιγμή, χρειάζομαι το «εμείς». Το «όλοι», αν είναι δυνατόν.

’σε τι έλεγα πριν… «Εγώ» δεν είμαι αρκετή. Αμφιβάλλω αν είμαι κι αναγκαία, αλλά σίγουρα επαρκής δεν είμαι…

Κι αν δεν σε βάλω εγώ στο πλάνο, μην με παρεξηγήσεις. Φταίει η ανθρώπινή μου φύση. Θα σου δώσω, όμως, τα κλειδιά. Να μπαίνεις όποτε θες. Όποτε το χρειάζεσαι.

Κι αν εγώ κοιμάμαι…σε παρακαλώ….ξύπνησέ με….