Όλο λέω πως είναι η τελευταία φορά που γράφω σ'αυτό το μπλογκ κι όλο παραμυθάς γίνομαι. Μ'αρέσει όμως να λέω παραμύθια σε ανθρώπους. Τους κάνω να ξεχνιούνται για κανα πεντάλεπτο απ' τα προβλήματά τους. Θα σας πω μια ιστορία, ένα παραμύθι, πέρα
ως πέρα αληθινό. Θα σας παρακαλούσα όμως μ'όλο το σεβασμό που σας έχω, να το διαβασετε όλο ως το πέρας, ή απλά αν δεν έχετε χρόνο, να κλείσετε τη σελιδα πριν το αρχίσετε. Ξεκινάω λοιπόν το παραμύθι μου...

   Κάποτε στη χώρα των Νερών ζούσε ένας μικρός σε ηλικία,πιτσιρίκος ήτανε, απλός βαρκάρης. Το μόνο που είχε στον κόσμο ήταν η ξύλινη βάρκα του, το κουπί που τόσο αγαπούσε και ένα πρασινο καπέλο...σαν...σαν τον Πητερ Παν! Γύριζε ολημερίς με την βάρκα του την Λίμνη της Ηρεμίας ψάχνοντας...ο ίδιος δε ήξερε τι. Απλά έψαχνε...για ένα φίλο?Για μια αγάπη?Δεν ήξερε...ώσπου μια μέρα... συνάντησε μια Κόρη! Τυφλώθηκε απ' το φως της...ήταν όμορφη, κόρη σωστή, κορμί σμιλεμένο με το ωραιότερο στοιχειό της
φύσης...

  - Ανέβα στην βάρκα μου!Θέλω να σε πάω ένα ταξίδι!Σε παρακάλω...μόνο για λίγο!
  - Καλέ μου βαρκάρη...μικρέ μου! Ωραία η βάρκα σου...Λες ν'ανεβω?Με μια υπόσχεση...
  - Ότι πεις νεραιδά μου!
  - Μη μάθει ποτέ κάνεις για τούτη βόλτα! Αν μάθουν οι ευγενείς ότι έκανα βαρκάδα με έναν μικρο βαρκάρη, θα πέσουν και θα με καταπιούν!

    Ο μικρός μας, δέχτηκε! Από αρχής, έκανε ο΄τι μπορούσε. Η Λίμνη της Ηρεμίας πρόσφερε κρυψώνες. Και ο μικρός την πήγαινε από μονοπάτια στο νερό κρυφά, για να μην τους δει κανείς!Τήρουσε, βλέπετε, την υπόσχεσή του.
  Έτσι λοιπόν η Κόρη, ώντας από αριστοκρατικό κύκλο αρχιζε να "βομβαρδίζει" τον μικρό βαρκάρη με γνώσεις..."Μάθε και τούτο,να ξέρεις κι αυτό", έλεγε...Κι ο μικρός την αγάπησε!Όχι για τις γνώσεις της, μα γι αυτό που έβλεπε στα μάτια της...και τη
ρωτούσε απεγνωσμένα:

  - Πως να πω στους γυρω μου οτι σ'αγαπάω?Πως να πω ότι θέλω να γίνεις η Κόρη της ζωής μου?
  - Θα γίνει κι αυτό! Μάθε όμως πρώτα ότι η Γη είναι στρογγυλή, όχι επίπεδη...
  - Μα....
  - Σωπασε.
  - Μα δεν είναι αυτό που με νοιάζει τώρα, εγώ θέλω να πω και να φωναξω πως σ'αγαπώ!
  - Θα γίνει κι αυτό. Ξέρεις ότι οι νότες είναι εφτά?
  - Μα...μα θέλω να φανερώσω την αγάπη μου για σένα! Η Λίμνη της Ηρεμίας δεν θα μας προστατεύει για πολύ, οι κρυψώνες δεν μας χωράνε!
  - Θα γίνει κι αυτό, σου είπα!!!...

   Πότε δεν έγινε. Ο μικρός βαρκάρης απογοητευμένος, αρνηθηκε να μάθει πως οι νότες είναι 7, πως η Γη είναι στρογγυλή.Δεν τον ένοιαζε. Τουλάχιστον όχι ακόμα.Τον ένοιαζε μόνο πως θα έβρισκε τρόπο να ναι μαζί της. Εκείνη όμως φίλοι μου, δεν την
ενδιέφερε. Ήθελε απλά να εντυπωσίασει τον μικρό και φτωχό βαρκάρη που έβλεπε τη αγάπη του να χάνεται στα μυστικά...
   Επειδή αρνήθηκε να μαθει λοιπόν, με βαριά καρδιά την κατέβασε απ'την βάρκα του. Με δάκρυα καυτά ενώ την αφηνε και πάλι πίσω στη στεριά της φώναζε "Σ'αγαπώωωωωωω, αντίοοο" και εκλαιγε...εκέινη συνεχιζε και φωναζε "Ξερεις ότι οι νότες είναι εφτάαααα?" . . . .
   Σαν να μην έφτανε αυτό η Κορη θύμωσε επέιδη ο φτωχός βαρκάρης αρνηθηκε να μάθει. Έτσι πρόσταξε δυο δούλους της να σηκώσουν
έναν βράχο εναντίον του μικρού βαρκάρη. Και αυτό ήταν! Η βάρκα που τόσο αγαπούσε έσπασε, έγινε χίλια δυο κομμάτια...
Ο μικρός κόντεψε να πνιγεί, όμως το κουπί που τόσο αγαπούσε τον κράτησε στην επιφάνεια της Λίμνης, τον έσωσε...και τότε είδε της ομόρφιά που χασε, ειδε την βάρκα του, σπασμένα ξύλα πια, να επιπλέει.

   Απο τότε ψάχνει να βρει κόλα. Ναι, καλά διαβάσατε, Κόλα να κολήσει την βάρκα που τόσο λάτρευε.
 

   Θα σας πω και μια αλήθεια. Τον είδα χθες. Ταξίδεψα ως την Χώρα των Νερών. Ακόμα περιπλανιέται στη Λίμνη της Ηρεμίας με την βάρκα του μισοκολημένη και ψάχνει κάποιον να του δώσει μια καλή κόλα για να αντέξει η βαρκούλα του...

   Παρά 8 δευτερ/πτα, 6 λεπτά κράτησε το ταξίδι του με την Κόρη. Εκείνη  πια, χαμένη στο πλήθος του παλατιού, μοιράζει γνώσεις δεξία κι αριστερά...κι ο βαρκάρης... Ο βαρκάρης ψάχνει να βρει κάποιον να εμπιστευτεί την αγάπη που κυριαρχεί μέσα του, μακριά από γνώσεις, εμπειρίες, και πλούτη...

        Να 'σαι καλα μικρέ μου, βαρκάρη φτωχέ...βαρκαρη πλούσιε...

     Τελειώνοντας θα σας γράψω και τον "Υπέροχο Ύμνο της Αγάπης" και ας σκεφτομαστε παντα αυτην την ιστοριούλα. Ο καθένας από εμάς είναι ένας βαρκάρης. Και Κόρες πάντα θα υπάρχουν.

     Η αγάπη διώχνει τον θυμό, δεν φθονεί, η αγάπη είναι πάντα ανεκτική και μεγαλόψυχη. Η αγάπη σκεπάζει τις ελλείψεις του  πλησίον και όταν βλέπει αδικία σ'αυτον, ελπίζει πάντοτε χωρίς θυμό, ότι αυτός θα διορθωθεί. Η αγάπη δεν ξεπέφτει, ούτε το  κακό λογαριάζει.

    Αγαπάτε όσο μπορείτε. Σας ευχαριστω που διαβάσατε την ιστορία τούτη. Να 'στε καλα. Καλό ξημέρωμα.