από το πρωί φαίνεται, λένε και μάλλον έχουν δίκιο..

Κατάφερα να κοιμηθώ στις 7 μετά από πολύ στριφογύρισμα κι ενώ υπολόγιζα να σηκωθώ κατά τις 10.30 γιατί στις 11 έπρεπε να πάμε στη σχολή με μια συμφοιτήτρια, με ξυπάνει στις 9 μηνυματάκι που έλεγε ότι τελικά θα πάμε στην σχολή στις 9.30! Όχι ρε γμτ, πάει ο ύπνος και κυρίως πάει το πρωινό χουζούρεμα. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μου πάει καλά η μέρα.

Τέλος πάντων, φυσώντας και ξεφυσώντας σηκώνομαι, ντύνομαι, παίρνω και μια μπανάνα για το δρόμο και κατεβαίνω στην αυλή όπου συναντώ την Khusboo, την Ινδή συμφοιτήτριά μου. Το σχέδιο είναι το εξής: Σήμερα πρέπει να παραδώσουμε τη φόρμα για την Επιτροπή Ήθικής, διορθωμένη μετά από ένα απαντητικό email που μας ήρθε την προηγούμενη βδομάδα. Η όλη ιστορία γίνεται επειδή θα στείλουμε ερωτηματολόγια για την πτυχιακή μας και ο κανονισμός λέει πως πρέπει να μας δώσει άδεια η εν λόγω επιτροπή. Τώρα εγώ μπορεί να είμαι ανόητη, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ο δικός μας κλάδος πρέπει να περάσει από τέτοιο εξονυχιστικό έλεγχο... Στο κάτω κάτω ερωτηματολόγια σε managers θα στείλω, εκ των οποίων οι 9 στους 10 θα τα αγνοήσουν. Αν και πολύ θα το ήθελα, δεν μπορώ να υποχρεώσω κανέναν να τα συμπληρώσει, ούτε και ζητάω ευαίσθητα δεδομένα... Τέλος πάντων.. αγγλική τυπολατρεία μάλλον. Το ξεπερνάμε.

Έχουμε λοιπόν τις απαντήσεις που μας στείλαν κι επειδή δεν είναι τόσο ξεκάθαρο το τί ζητάνε, είπαμε να πάμε στο γραφείο τους, να πάρουμε τις διευκρινήσεις μας και μετά να διορθώσουμε τη φόρμα, να την εκτυπώσουμε και να την παραδώσουμε. Δουλειά 30 λεπτών. Άρα θα πάμε τσακ μπαμ και θα γυρίσω να κοιμηθώ! Αμ δε!

Καταρχάς φτάνουμε στη σχολή, βρίσκουμε την υπέυθυνη για το θέμα, αλλά επειδή η Khusboo κουβαλάει μια βαλίτσα (κυριολεκτικά) με βιβλία, αποφασίζουμε να πάμε πρώτα βιλβιοθήκη να τα επιστρέψει και μετά να πάμε για τις απορίες μας. Μετά την βιβλιοθήκη μου ζητάει να πάμε να εκτυπώσει τις διορθώσεις τις.. Οκ.. πάμε.. και ξαφνικά εκεί που χαζεύω στον υπολογιστή, κοιτάζω δίπλα και τη βλέπω να φτιάχνει τη φόρμα. Ρε συ, της λέω, δεν θα πάμε πρώτα στην Andrea για να μας πει τί θέλουν; Α όχι μου λέει θέλω πρώτα να το φτιάξω και μετά.. Καλά της λέω, εγώ τότε πάω τώρα γιατί δεν θέλω να κάνω τζάμπα κόπο. Και πάω να τη βρω.. αφού περνάμε κάνα 10λεπτο μαζί στο οποίο κατάλαβε ότι τα μισά από αυτά που μου είχαν πει δεν ευσταθούσαν, φεύγω να συμπληρώσω τα υπόλοιπα στοιχεία που χρειάζονται. Τέλεια. Όμως η Khusboo ακόμα γράφει τα δικά της.. Τί να κάνω; Την περιμένω.. Περνάει μια ώρα κι επιτέλους τελειώνει. Και τώρα πρέπει να τα εκτυπώσουμε. Έλα όμως που ο εκτυπωτής της βιβλιοθήκης δεν λειτουργεί... Nevermind θα πάμε στις αίθουσες των PAWS. Ναι, ωραία τα λες.. Είναι περίοδος εξεταστικής και όλες οι αίθουσες είναι κατηλλημένες.. Φτού! Και τώρα;;

Πάμε στο γραφείο IT, να τους αναφέρουμε το πρόβλημα με τον εκτυπωτή της βιβλιοθήκης. Και μας ανακοινώνουν ότι ναι το ξέρουμε, βασικά έχει πέσει το δίκτυο και μάλλον κανείς εκτυπωτής δε λειτουργεί στο campus...αλλά αν θέλετε μπορείτε να πάτε στην τάδε αίθουσα μέσω του τάδε σκοτεινού διαδρόμου που οδηγεί σε ένα άλλο κτίριο από την πίσω πλευρά κτλ κτλ.. να δοκιμάσετε μήπως εκεί οι εκτυπωτές είναι εντάξει. Οκ.. θα πάμε. Στο μεταξύ όποιον συμφοιτητή μας συναντάμε πρέπει να περάσουμε ένα 10λεπτο κουβεντιάζοντας για τα νέα του ΣΚ και φυσικά πρέπει να αναλύσει η Khusboo με κάθε λεπτομέρεια την μέχρι τώρα διαδρομή μας καθώς και το πρόβλημά της. Ποιό είναι; Της ζητάνε την υπογραφή της επιτηρήτριάς της η οποία όμως λείπει σε άδεια μητρότητας. Κι εγώ βιάζομαι, δεν έχω καμμία όρεξη για κοινωνικές επαφές, νυστάζω κι έχω αρχίσει να έχω νεύρα και πονοκέφαλο...

Με τα πολλά βρίσκουμε το σκοτεινό διάδρομο και βρισκόμαστε τελικά στο άλλο κτίριο το οποίο φαντάζει όμως λαβύρινθος.. τώρα σε ποιά αίθουσα είναι οι εκτυπωτές; Μετά από κάποιες βόλτες βρίσκουμε ένα γραφείο που είχε κόσμο μέσα, ρωτάμε και μας λένε. Πάμε στην αίθουσα και φυσικά ο εκτυπωτής δε λειτουργεί... Τα νεύρα μου!! Κι όπως περιφερόμαστε στους διαδρόμους, τσουπ, πέφτουμε πάνω στον Gregory! Α μπράβο, για έλα να τα ακούσεις τώρα! Κι εκεί που έχω πάρει φόρα να του πω δυο λογάκια για την οργάνωση σε αυτό το campus συνειδητοποιώ ότι έχει γείρει το κεφάλι ελαφρώς στα δεξιά, έχει φορέσει εκείνο το αφοπλιστικό χαμόγελό του και με κοιτάζει με ένα βλέμμα σχεδόν παιδικό.. Α ρε Γρηγοράκι...πώς τα καταφέρνεις δε ξέρω.. Χαλάλι.. Χαμηλώνω την ένταση και βάζω τελεία... Και την σκυτάλη θα πάρει η Khusboo η οποία για 9η φορά θα εξηγήσει την οδύσσειά μας και θα πει τον πόνο της.. Αμάν βρε κοπελιά.. αφού σου είπα τί πρέπει να κάνεις! Αφού η επιτηρήτριά σου είναι έγκυος και σου έβαλαν νέο επιτηρητή, θα πας να πάρεις την δική του υπογραφή.. Τόσο δύσκολο είναι;;; Τέλος πάντων, ο Γρηγόρης είναι στον κόσμο του, δεν καταλαβαίνει τί μπέρδεμα έχει γίνει.. Κι εκεί που πάμε να χωρίσουμε και να πάρει ο καθένας τον δρόμο του, γυρίζει και μας λέει με μια μελιστάλαχτη φωνούλα "Excuse me, you wouldn't happen to know your way around this place, would you?" Εντάξει σηκώνω τα χέρια ψηλά.. Αν εσύ ο αναπληρωτής διευθυντής του τμήματος δεν έχεις μάθει ακόμα να κυκλοφορείς στο campus, λες εγώ -που πρώτη φορά έρχομαι σε αυτή την πτέρυγα- να ξέρω;; Έτσι καταλήξαμε να περιφερόμαστε στα τυφλά δυο φοιτήτριες κι ένας καθηγητής (εμείς μπροστά να δείχνουμε το δρόμο κι αυτός να ακολουθεί παρακαλώ -α! μας άνοιγε τις πόρτες όμως, πάντα κύριος!) κι εγώ άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως το IQ και των τριών είναι περιορισμένων δυνατοτήτων.. Τελικά ο Γρηγόρης δεν άντεξε και βγήκε από το κτίριο για να κάνει τον κύκλο με τα πόδια, ενώ εμείς συνεχίσαμε την ενδιαφέρουσα περιήγησή μας, και κάποια στιγμή καταφέραμε να βρεθούμε στο χώρο μας.

Ξανασυναντάμε παιδιά, ξαναδίνουμε αναφορά τί, πώς, πού, ποιός και γιατί, και ενώ εγώ έχω φορτώσει άσχημα -βλέπεις χάθηκε κι η επίδραση του γαλήνιου καθηγητή- η Khusboo θέλει να πάμε να χτυπάμε σβάρνα τα γραφεία των καθηγητών να μας αφήσουν να χρησιμοποιήσουμε τους δικούς τους εκτυπωτές.. Βρε καλή μου, δε γίνεται αυτό που λες.. πάμε σπίτι να το εκτυπώσουμε και ξαναρχόμαστε! όχι όχι να το προσπαθήσουμε. Άντε λοιπόν άλλη μια προσπάθεια. Πάμε στη γραμματεία μας, μήπως και φιλοτιμηθεί αλλά όπως ανακαλύψαμε μετά από μια 10λεπτη αναμονή, δεν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο.. Πηγαίντε σπίτια σας και φέρτε τη φόρμα αύριο..

Όχι καλή μου εγώ σήμερα θα τελειώσω με τη ριμαδιασμένη φόρμα.. κι έτσι γυρίζω σπίτι να την εκτυπώσω και θα επιστρέψω μετά να την παραδώσω. Και επειδή πλέον με έχει πιάσει το -μη μου μιλάτε, δαγκώνω- λέω στην κοπέλα να μείνει με τα παιδιά στη βιβλιοθήκη για να μην ταλαιπωρείται άδικα και να 'χω κι εγώ την ησυχία μου. Φεύγω σφαίρα λοιπόν, πάω παίρνω χαρτί για τον εκτυπωτή, εκτυπώνω τα χαρτιά και ξανάρχομαι στη σχολή. Και φυσικά με αυτά και με κείνα, πέφτω πάνω στο lunch break! Ε όχι ρε γμτ! Κι άντε να ψάχνω τη γραμματέα στην αίθουσα εστίασης, γιατι να περιμένω εγώ άλλες δυο ώρες απλά ΔΕΝ το εξετάζω σαν ενδεχόμενο. Τη βρίσκω της το δίνω, πέφτω πάνω και στον καθηγητή που έψαχνε η Khusboo, της λέω πού είναι να έρθει να τον βρει και την κάνω. Χάνω το λεωφορείο όμως και πρέπει να περιμένω άλλο ένα 15λέπτο... Και ναι επιτέλους ξεπροβάλλει το επόμενο λεωφορείο. Μπαίνω μέσα, κάθομαι και πάνω που λέω άντε σε 10 λεπτά θα έιμαι στο κρεβάτι μου... μπαίνει ένας τύπος, ο οποίος δεν έχει εισιτήριο.. Μόλις το καταλαβαίνει ο οδηγός σταματάει το λεωφορείο και καλεί την αστυνομία. Μετά από κάνα εικοσάλεπτο αναμονής, κατεβαίνει ο τύπος που είχε μπει χωρίς εισιτήριο και πάει και ρωτάει τον οδηγό πόση ώρα ακόμα θα μείνουμε σταματημένοι! Δεν άκουσα τι του είπε ο οδηγός, αλλά εγινε ένας ψιλοκαβγάς.. κάτι έπιασε το αυτί μου να λέει ο επιβάτης ότι έδειξε την κάρτα του στον οδηγό αλλά ομολογώ δεν κατάλαβα. Μετά λοιπόν μια έντονη στιχομυθία, ο επιβάτης αφού απολογήθηκε σε μας για την καθυστέρηση που μας προκάλεσε (!!) κατέβηκε από το λεωφορείο και μετά από λίγο συνεχίσαμε κι εμείς το δρόμο μας...

Τελικά έφτασα σπίτι μου στις 14.30.... Μια δουλειά που ήταν υπόθεση 30 λεπτών κράτησε 5 μιση ώρες, και μου έσπασε τα νεύρα. Κι έχω και διάβασμα να κάνω...

Αλλά έπρεπε να το περιμένω.. απότομο ξύπνημα και ηρωική έξοδος από το κρεβάτι χωρίς χουζούρεμα ποτέ δε μπορέι να μου βγει σε καλό...