Το νέο μου σπίτι ονομάζεται 2ος ή "Πέτρινος" Λόχος και σήμερα κλείνουν 2 εβδομάδες από τη μέρα που εγκαταστάθηκα εκεί. Το κρεβάτι μου είναι αρκετά άνετο αν και μικρό, ενώ δεν με πειράζει που για να κάνω μπάνιο περπατάω 200 μέτρα, μια και τα ντουζ και οι τουαλέτες είναι εκτός λόχου.

Ένιωσα άνετα από την πρώτη στιγμή, αν εξαιρέσουμε τον πανικό που επικράτησε όταν βρέθηκα ξαφνικά με 2 σακ-βουαγιάζ και το "λουκάνικο", χωρίς να ξέρω που βρίσκεται το καθετί. Κλειδιά, λουκέτα, σαμπουάν, παραλλαγές, κινητό, κάλτσες, γυαλιά, αρβύλες... όλα ήταν κάπου, αλλά που;

Την επόμενη, είπα "οκ, θα οργανωθούμε", αλλά όπως όλοι οι "ψάρακες", έπρεπε να ανέβουμε Αθήνα στο 401 για εξετάσεις. Εγώ τελείωσα σε 5', μια και στο ΩΡΛ δεν είχε κίνηση, σε αντίθεση με το ακτινολογικό που είχε 100-200 ψαροουρά... Έτσι η υπόλοιπη μέρα πέρασε στον κήπο του 401, ξάπλα στο γρασίδι, με συντροφιά Ελευθεροτυπία και καφεδάκι. Χάρμα.

Τις επόμενες μέρες με έκαναν "γραφιά" του λοχαγού και έβγαλα τις πρώτες υπηρεσίες του λόχου. "Εσύ θαλαμοφύλακας, εσύ μαγειρία, εγώ γραφείο κλπ". Έκανα και το πρώτο μου 6ωρο θαλαμοφυλίκι, 16.00-18.00, 00.00-02.00 & 8.00-10.00. Κατα τ' άλλα, απόλαυσα μεσημεριανό υπνάκο και όμορφα-όμορφα έφθασε το επισκεπτήριο της Κυριακής... Μια αξέχαστη μέρα για κάθε φαντάρο και για κάθε επισκέπτη.

Στο επισκεπτήριο εμφανίστηκε και ο νέος μου μπαγλαμάς (βλ. φωτογραφία σε προηγούμενο post) και ήδη από το απόγευμα της Κυριακής ξεκινήσαμε πρόβες για την Βραδιά Οπλίτη. Οκτώ μουσικοί (;), στην αρχή ένα ατελείωτο χάος. Στην πορεία όμως τα βρήκαμε και φτιάξαμε ένα 1,5ωρο πρόγραμμα με παλιά λαϊκά, ρεμπέτικα, δημοτικά (είχαμε και κλαρίνο ω ναι!). GL; Είχες πει κάτι αγόρι μου; Για Πέγκυ Ζήνα; Μπαααααα!

Την Τρίτη το βράδυ λοιπόν, μπροστά σε όλο το στρατόπεδο, οπλίτες, αξιωματικούς και κάτι αδέσποτα, το σχήμα "Stone" (μια και έδρα μας ήταν ο "Πέτρινος" λόχος, βλ. παραπάνω) έκανε πρεμιέρα. Μπουζούκι, κλαρίνο, μπαγλαμάς, ακκορντεόν, μπάσο, κιθάρα, αρμόνιο (ναι, ένα παιδικό, νομίζω casio ήταν!) και τουμπελέκι. Μόνιτορ δεν υπήρχαν, η μακρόστενη αίθουσα των μαγειρίων προκαλούσε τρελή αντανάκλαση του ήχου, το ακκορντεόν ήταν δίπλα στο αυτί μου, το ηγετικό σε τέτοιες περιπτώσεις μπουζούκι δεν ακουγόταν καθόλου. Παρόλ' αυτά οι 500 φαντάροι είπαν πως πέρασαν μια χαρά.

(συνεχίζεται...)