Είμαι ένας τύπος, θα λεγα ατμοσφαιρικός. Δηλαδή βράσ’ τα, με άλλη διατύπωση. Γιατί αν δεν σου βγαίνει γενικώς το παιχνίδι και βλέπεις παντού σκοτάδια, το βαφτίζεις ατμόσφαιρα…

Είχα διαβάσει παλιά, σ’ ένα περιοδικό για το μέλλον ότι μετά το 2000 έρχονται δύσκολοι καιροί. Πάντως, απ’ ο,τι έλεγε, το 2004 θα ήταν η τυχερή μου χρονιά.

Διαβάζοντας αυτά ένας νορμάλ τύπος ξεπετάει κάθε εκκρεμότητα ως το 2003 και μετά αράζει κι απολαμβάνει τη χρονιά που το ζώδιό του κάνει τούμπες στο διάστημα…

Εγώ από την άλλη σερνόμουνα ως το 2003, κάνοντας κακές επιλογές κατά συρροή (λες και το ‘ξερε η Μαγδάλω του περιοδικού), και την κρίσιμη χρονιά μου τη βάρεσε να πάω να κλειστώ φαντάρος!

Και κατέληξα τελικώς στο εξής πόρισμα για μένα: Αν είσαι μαρούλι, δε πα να σου βάλουν και αυτόματο πότισμα, δε σώζεσαι βρε παιδί μου!

Γιατί το 2004 ήταν αγγελικά πλασμένο για λίγους κι εκλεκτούς. Για το Ζαγοράκη, για τη Γιάννα   Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη και για μένα. Ο πρώτος άμβλυνε τους γλουτούς του σε σημείο να πάρει στο ποδόσφαιρο το Euro (κοινώς…ξεκ…..θηκε!)

Η άλλη έκανε κόνξες στους Ολυμπιακούς και νοίκιασε σουίτα στο Καραϊσκάκη (φωτο). Κι εγώ? Κλώτσαγα τενεκέδια στην αυλή ενός στρατοπέδου. Κι αναρωτιόμουν: Τι μπορεί να συμβεί σ’ έναν ναύτη την τυχερή του χρονιά σ’ ένα στρατόπεδο? Να υπηρετήσει στο πλοίο της αγάπης? Δύσκολο…

Γιατί οι χρονιές κρύβουν λαχεία. Και δεν έρχονται συνέχεια. Ο καθένας δικαιούται μια χρονιά στις 4-5.

Το  2005? Άθλιο! Το 2006? Έτσι κι έτσι. Στο 2007 τραβάω τρελλό κουπί. Και δεν παίζει να βγω πρώτος γιατί παλεύω μόνος μου. Αλλά πάω γρήγορα. Όχι γιατί φόρτσαρα ξαφνικά, απλά νομίζω ότι  με κυνηγάει ένας καρχαρίας…

Το 2008 μάλλον θα είναι η χρονιά μου. Θα ξεφύγω απ’  τα σύνδρομα που με καταπιέζουν και με κάνουν να σέρνομαι χρόνια τώρα. Θα γίνω κι εγώ ένας αλαζονικός χαρτογιακάς γεμάτος αυταρέσκεια, χωρίς χιούμορ, με πολυεθνικό προφίλ, που θα ατενίζει την κοινωνία από πάνω προς τα κάτω…

Θα πίνω καφέ με τη Γιάννα Αγγελοπούλου στο Εκάλη club και με το ζεύγος Ζαγοράκη στο Πανόραμα και θα έχω ερωτευτεί τον καρχαρία, ο οποίος πονηρά θα με παρασύρει γι’ άλλη μια φορά στην ανερμάτιστη ζωή μου στο βυθό της θάλασσας, όπου ζω εδώ και πολλά χρόνια…

Τελικά το φιλοσόφησα. Είναι ωραία να πέφτεις…