«Τέτοια ακούει η κοπέλα σου;» ήταν η αναπάντεχη αντίδραση στην απάντηση: «ακούω κυρίως jazz αυτήν την εποχή»…

Απλά και χωρίς να το πολυκαταλάβω ο φίλος μου είχε δώσει τη δική του, άκρως ενδιαφέρουσα λογική για τις μουσικές προτιμήσεις των ανδρών. Ότι δηλαδή, τα μουσικά ακούσματα του άλλου μας μισού, περνάνε θέλοντας και μη και σε μας! Κάτι που, όντως επιβεβαιώνεται πλήρως στις περισσότερες περιπτώσεις!

Παρ’ όλο που το συγκεκριμένο είδος δε συγκαταλέγεται στις τοπ προτιμήσεις καμιάς από τις κοπέλες μου μέχρι τώρα, οφείλω να ομολογήσω ότι η θεωρία των «γκομενικών ακουσμάτων» βρίσκει εφαρμογή και σε μένα. Και ως συνήθως, με ακραία αποτελέσματα.

Για παράδειγμα, ενώ είμαι ο μόνος «ξενέρωτος» στην (μία από τις διάφορες, τη μοναδική με τέτοιες μουσικές προτιμήσεις) παρέα, τόσο που μόλις ακούγεται στο αμάξι η Ζήνα και όλοι τραγουδάνε, εγώ ανοίγω παράθυρο και επικεντρώνω την ακοή μου στα αμάξια που περνούν (είναι λίγο πιο μελωδικά και ρυθμικά από τα τραγούδια της…), και παρά το γεγονός ότι καμιά φορά δεν αντέχω να τους ακολουθήσω στα μπουζούκια, έχω σπίτι μου ένα cd του Κουρκούλη! Κι όχι μόνο αυτό, θέλω κάπου κάπου να το ακούω κι όλας! Ω ναι! Μου αρέσει. Πώς να μη μου αρέσει άλλωστε αφού ο πρώτος έρωτας (και τι έρωτας!) δημιουργήθηκε κι ανταποκρίθηκε υπό τον ήχο του λαϊκού βάρδου Νίκου. Οι πρώτες γλυκές στιγμές, τα πρώτα φιλιά. Κάτι όμορφο μου ξυπνάει όταν ξανακούω αυτά τα τραγούδια, τι να κάνω. Η κοπέλα άκουγε φανατικά Κουρκούλη! ’τιμο υποσυνείδητο, και 1-0.

Δεύτερο παράδειγμα; Ο ίδιος ο φίλος που μου σύστησε τη θεωρία! Από κει που απορούσε πως ακούω αυτούς τους «μαύρους γέρους που γαβγίζουν στη νότια Αμερική» (όχι άκου περιγραφή των blues, άκου! τέλος πάντων…) με ρώτησε μια μέρα αν έχω να του βάλω το dream a little dream of me από τον Armstrong! Και πάνω που χάρηκα λίγο που κατάφερα να κάνω έναν άνθρωπο που θεωρούσε "έντεχνη" την ’ντζελα Δημητρίου να ακούει και λίγο την τρομπέτα του Armstrong για να καθαρίζουν τα αυτιά του, μου πετάει την ιστορία για την κοπέλα του που τον παράτησε και του το αφιέρωσε. Κι από τότε ακούει blues. 2-0...

Φυσικά στην όλη θεωρία εντάσσονται και οι μουσικές που δε θέλεις να ακούς με τίποτα καθώς δε θες να σε μεταφέρουν εκεί, όπου το μυαλό τις έχει τοποθετήσει. Σε εκείνες τις στιγμές του παρελθόντος που προσπαθείς να ξεχάσεις, εκείνους τους ανθρώπους που καλύτερα να μην υπάρχουν στις αναμνήσεις. Έτσι κι εγώ δεν πρόκειται να ξανακούσω με ευχαρίστηση ποτέ Santana, όσο υπέροχη κι αν βρίσκω την γλυκιά, ταξιδιάρικη κιθάρα του. Δηλαδή, πάλι επηρεάζεται η μουσική μου αίσθηση, άρα 3-0, επιβεβαίωση θεωρίας, τέλος.

Υπάρχουν βέβαια και οι συνειδητές επιλογές που κάνει ο καθένας μας, επιλογές που δεν υπακούν στο συγκεκριμένο κανόνα, και συνήθως είναι αυτές που κρατούν πιο πολύ, αφού δεν επηρεάζονται από έρωτες και χωρισμούς. Σίγουρα. Όμως, ο κανόνας των «γκομενικών ακουσμάτων» βρίσκει παντού και σε όλους εφαρμογές. Για δοκίμασε να βρεθείς με την αγαπημένη σου και να ζήσεις μια όμορφη βραδιά ακούγοντας συνέχεια R’n’B και θα σου πω μετά για πότε θα ψάχνεις το νέο hit της Beyonce.

Ναι, εσύ που ακούς όλη μέρα Καζαντζίδη!

Δυσνόητο βιβλίο το υποσυνείδητο, μα η μουσική ξέρει να αφήνει τα σημάδια της εκει. Σε συνεργασία με τον έρωτα...