Πέρασε κάμποσος καιρός. Ένα μικρό διάλειμμα σιωπής. Δεν υπονοώ ότι ολοκληρώθηκε. Ίσως αυτό να είναι ένα διάλειμμα μέσα στο διάλειμμα…

Διανύω μια μάλλον αρκετά φορτισμένη περίοδο. Νιώθω να πιέζομαι από παντού και δεν ξέρω που να στραφώ και τι να πρωτοσυμμαζέψω.

«Στην εξεταστική σου να επικεντρωθείς», θα συμβούλευε η μάνα με ύφος Σολωμόντα. «Φτάνουν τα ταξίδια!».

Εντάξει. Είναι μέσα στο πρόγραμμα («μητέρα!!») και μάλιστα δίπλα στο όνομά της έχω συμπληρώσει με μεγάλα γράμματα τη φράση : «υψίστης προτεραιότητας».

Και, αλήθεια, κάνω ό,τι μπορώ.

Και λέω «ό,τι μπορώ», γιατί ανάμεσα στις δικαιοπραξίες και τους κώδικες ποινικής δικονομίας κόβουν βόλτες και διεκδικούν θέση στις πρώτες σειρές των σκέψεών μου κι άλλοι προβληματισμοί – ζιζάνια. Ε, σίγουρα όχι τόσο σημαντικοί όσο το θέμα της «αποκλειστικής δικαιοδοσίας του κράτους της σημαίας στην ανοικτή θάλασσα» (ουφ!), αλλά μου φαίνεται ότι πρέπει να τα διευθετήσω, έστω και πρόχειρα ή, τουλάχιστον, σίγουρα να τα αγνοήσω για λίγο χώνοντάς τα σε κανένα πατάρι πριν προχωρήσω παρακάτω.

Στο σπίτι επικρατεί πανικός. Τα πάντα μοιάζουν να υπολειτουργούν, από τον υπολογιστή μέχρι το φυσικό αέριο για ένα ζεστό – άντε και χλιαρό – μπανάκι της προκοπής. Βρήκαμε κι εμείς την κατάλληλη στιγμή να κάνουμε στροφή στο μεσαίωνα  και οι κατσαρόλες είναι διαρκώς στην πρώτη θέση – πάνε εκείνες οι ένδοξες μέρες που τις χρησιμοποιούσαμε για μαγείρεμα! - μήπως γλιτώσουμε τουλάχιστον το κρυολόγημα…

Η συγκατοίκηση έχει κι αυτή τα – μόνιμα, θα έλεγα – συννεφάκια της. Μικροπαρεξηγήσεις, μικροδιαφορές και μικροσυγκρούσεις. Κι εγώ δεν μιλώ πολύ. Το αφήνω στην τύχη του. Ακόμη κι όταν, ανά στιγμές, δυσφορώ… 

Κι αυτά είναι μερικά από τα τεχνικά, «εξωτερικά» προβλήματα. 

Γιατί είναι και τα άλλα. Αυτά που κρύβονται λίγο πιο βαθιά και σε πιέζουν, σε  γρατζουνάνε, απαιτούν την προσοχή σου.

Κι όσο προσποιείσαι ότι δεν τα βλέπεις, τόσο διογκώνονται για να σε εκδικηθούν.

Μάλλον φταίω κι εγώ που τα άφησα στην τύχη τους τόσο καιρό.

Έχω μια κακή συνήθεια να κουκουλώνω όσα μ’ ενοχλούν και μάλιστα να σχηματίζω την εντύπωση ότι τα έλυσα, βρίσκοντας υποκατάστατα σε κάθε ευκαιρία προς αναπλήρωση των κενών. Μισές δουλειές…

Μπερδεμένη και αναποφάσιστη θα με χαρακτήριζα. Ακόμη κι οι κινήσεις μου δεν έχουν σχεδόν την παραμικρή σταθερότητα κι ακρίβεια. Δεν μπορώ να βάλω στη σειρά ακόμη και τα πιο απλά κι αλλάζω γνώμη σε δευτερόλεπτα. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά περνώ από το ένα βιβλίο στο άλλο και πολύ σύντομα το μετανιώνω για ένα γρήγορο πέρασμα στο πιάνο, το οποίο πάλι θα αφήσω στη μέση για να βγω να περπατήσω κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π. και ατελείωτα λοιπά κι η ιστορία δεν έχει τέλος.

Παρόλα αυτά πιάνω συχνά τον εαυτό μου να επανέρχεται και να διοικείται και πάλι, κατά κύριο λόγο, από τον αισιόδοξο «κυβερνήτη», έστω κι αν τον πληρώνω κάτι παραπάνω. Είναι, άλλωστε, ένα από τα χαρακτηριστικά μου, όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενο (σε αυτό το σημείο κάποιοι πιθανόν να βιαστούν να το αποδώσουν στο ζώδιο, όχι όμως εγώ που, καλώς ή κακώς, δεν συνηθίζω να συστήνομαι με το «Με λένε Φλέρυ κι είμαι Τοξότης!» Προτιμώ το «Με λένε Φλέρυ κι είμαι Εγώ…αλλά μπορεί και όχι…»). 

Και τελικά αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι οι μέρες (σου) είναι από μόνες τους άχρωμες. Ουδέτερες. Πέφτουν πάνω στον καμβά πολλές πινελιές κι από παντού, στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν το τελικό ύφος του πίνακα. Αν τώρα εσύ στέκεσαι απέναντι και αρκείσαι στο να χαζεύεις το θέαμα της «σύγκρουσης των αποχρώσεων», τότε παραμένεις και μάλιστα υπ’ ευθύνη σου έξω από το παιχνίδι. Θα σου δοθεί το έργο έτοιμο για να το κρεμάσεις στον λευκό τοίχο μπροστά σου και…μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Μπορείς όμως, κατά μία άλλη εκδοχή, να συνειδητοποιήσεις ότι αυτός ο άσπρος πίνακας σου ανήκει ολοκληρωτικά και το όποιο τελικό αποτέλεσμα της δημιουργίας θα πρέπει – κι οφείλεις – να το καθορίσεις ο ίδιος. Αν λοιπόν κοιτάξεις στο καπάκι του δικού σου κουβά με μπογιά, κάπου γράφει ότι έγκυρες μελέτες αποδεικνύουν πως το παρόν προϊόν υπερτερεί όλων των άλλων στην κατηγορία του. 

Και το έχεις στα χέρια σου.

Ανοησία να μην το χρησιμοποιείς και να τα αφήνεις όλα στην τύχη τους.

Ανοησία να αφήνεις τις μέρες σου να διοικούνται από άλλους, προσπερνώντας σε.

Κι εγώ πρέπει να μάθω να ισορροπώ καλύτερα.