Παραλογίζομαι. Αλλά δε φταίω. Φταίνε οι αριθμοί που πετάγονται σα σφαίρες στο κεφάλι μου.

Προ ημερών μου δώσανε ένα κ….χαρτο. Άσπρο, με κάτι καραγκιοζάκια πάνω, και με κάτι  πρασινάδες για πλαίσια. Μέσα τους αφαιρέσεις, προσθέσεις και προσθαφαιρέσεις. Το πέταξα.

Τις προάλλες έρχεται ο πατέρας μου…

-         Έκανες τη δήλωση?

-         Είμαι αντιστάρ, δεν κάνω δηλώσεις…

-         Τη φορολογική ρε βλήτο!

-         Και πώς γίνεται?

-         Άστο, δος μου το χαρτί που σου δώσανε και θα στην κάνω εγώ.

-         Ένα χαρτί με κάτι αριθμούς πάνω?

-         Όχι, με κάτι σταυρόλεξα!

-         Ξέρεις…το πέταξα στα σκουπίδια!

-         Το πέταξες στα σκουπίδια???

-         Ναι, πήγα στον κάδο και το πέταξα.

-         Ξέρεις κάτι? Μισή δουλειά έκανες!

-         Δηλαδή?

-          Έπρεπε να μπεις κι εσύ μέσα!

Η οικονομία ανέκαθεν μάζευε όλους τους χαρτογιακάδες της κοινωνίας. Εκείνους που, απ’ την υπερβολική τους λαγνεία να εξηγήσουνε το φαινόμενο του χρήματος και πώς αυτό γι’ άλλη μια φορά κατέληξε στις τσέπες εκείνων που δε χρειαζότανε να σπουδάσεις οικονομία για να το καταλάβεις, έχουν χάσει  κάθε άλλης μορφής λαγνεία.

Και το μαγικό με τους οικονομολόγους είναι, πως όσο ανέραστοι γίνονται, τόσο πολλαπλασιάζονται!

Ας μην είμαι ισοπεδωτικός όμως, κάτι μπορούν κι αυτοί. Να μας εξηγήσουν αύριο, γιατί οι προβλέψεις που κάνανε χτες, δεν έγιναν σήμερα. Αυτό μόνο.

Αλλά παρ’ όλα αυτά το μυστήριο είναι πως η οικονομία μας προχωράει, και μάλιστα με πολύ γρήγορους ρυθμούς, πάντα βέβαια σε νεοφιλελεύθερο μοτίβο. Και το ζήτημα τελικά δεν είναι ότι προχωράει, το ζήτημα είναι να την κάνουμε να σταματήσει!

Γιατί οι οικονομολόγοι τελικά μοιάζουν με τα χάμπουγκερς. Μπορεί όλο μαζί να τρώγεται ευχάριστα, αλλά αν φας ένα-ένα κομμάτι  του χωριστά, δεν καταπίνεται με τίποτα!

Ποτέ δε χώνεψα την οικονομία και τους εκπροσώπους της. Και δεν αλλάζω άποψη. Όσο πληθωρισμός θα σημαίνει η διαδικασία που σου επιτρέπει να μένεις σε ακριβότερη γειτονιά χωρίς τα έξοδα μετακόμισης όπως έγραφε κι ο Κλάουσεν, δεν έχω λόγο ν’ αλλάξω γνώμη.

Κι όσο συνεχίζουν να εξηγούν τη ζωή με όρους ακατάληπτους θα τους λυπάμαι, όσο  συνεχίζουν να χτίζουν προσωπικά αδιέξοδα με συμφέρουσες τιμές,  θα τους γυρίζω  την πλάτη. Ούστ!