«Πρόκειται για μια πεντάστιχη (σπανιότερα τετράστιχη) στιχουργική φόρμα που πιθανότατα κατάγεται από την Ιρλανδία, καλλιεργήθηκε συστηματικά στην Αγγλία τον 19ο ιδίως αιώνα και γνώρισε σποραδικές εφαρμογές στη νεοελληνική ποίηση», γράφει ο Μίμης Σουλιώτης στο «Αλφαβητάριο για την ποίηση» (Εκδόσεις Γ. Δεδούση, Θεσσαλονίκη, 1995).

 Ο Τζιάννι Ροντάρι, στην αγαπημένη μας Γραμματική της Φαντασίας (Εκδόσεις Μεταίχμιο), γράφει για τα limerick:

«…Με ελάχιστες διαφοροποιήσεις, όλες νόμιμες, τα λίμερικ αντιγράφουν πάντα την ίδια δομή, η οποία αναλύθηκε με εξαιρετική ακρίβεια από τους σοβιετικούς σημειολόγους Τσίβιαν και Σέγκαλ (Το σύστημα των σημείων και ο σοβιετικός δομισμός).

Ο πρώτος στίχος περιέχει την ένδειξη του πρωταγωνιστή.

Στον δεύτερο στίχο αποκαλύπτεται η ιδιότητά του.

Στον τρίτο και τέταρτο παρατηρούμε την πραγματοποίηση του κατηγορήματος.

Ο πέμπτος στίχος είναι αφιερωμένος στην εμφάνιση ενός τελικού επιθέτου ή παραλόγου.

Π.χ.: Υπήρχε ένας γέρος στο έλος

Από τη φύση του ήταν ασήμαντος κι ανέμελος

καθισμένος σ΄ ένα πετραδάκι

τραγουδούσε δημοτικά σ΄ ένα βατραχάκι

αυτός ο διδακτικός γέρος στο έλος.

Μερικές παραλλαγές είναι στην πραγματικότητα εναλλακτικές μορφές της δομής. Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα:

1.Ο πρωταγωνιστής:Υπήρχε ένας γέρος απ΄ το Γκρανιέρι

2.Το κατηγόρημα:που προχωρούσε στις μύτες των ποδιών

3. και 4. Η αντίδραση των παριστάμενων:

αλλά του είπαν –Σε είδαμε πριν ώρα,

 τι σου ρθε και το κάνεις τώρα;

5.Τελικό επίθετο:ω ξεμωραμένε γέρο του Γκρανιέρι.

  Άλλο παράδειγμα:

Μια φορά ένας γιατρός που τον έλεγαν Κιούπη

ήθελε να βγάλει τις αμυγδαλές από ένα κουνούπι

το έντομο βλαστήμησε

και στη μύτη τον τσίμπησε

εκείνο τον αμυγδαλοβγάλτη που τον έλεγαν Κιούπη.

  Τα παιδιά καταφέρνουν σε μικρό χρονικό διάστημα να κατανοήσουν την τεχνική που περιγράψαμε. Ιδιαίτερα διασκεδαστική μαζί τους είναι η αναζήτηση του τελικού επιθέτου, δηλαδή μιας λέξης με φαντασία, ένα επινοημένο επίθετο, με το ένα πόδι στη γραμματική και με το άλλο στην παρωδία.

[…]Με τα παιδιά, για το συμφέρον τους, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην περιορίζουμε τις δυνατότητες του παραλόγου. Δεν πιστεύω ότι θα βλάψει την επιστημονική τους διαμόρφωση. Και στα μαθηματικά, εξάλλου, υπάρχουν οι αποδείξεις δια του παραλόγου.»

 ......................................................................................................

Οι μπόμπιρες μου είναι εκτός τόπου και χρόνου τελευταία, το ίδιο και γω, γι΄ αυτό δεν φτιάξαμε μαζί λίμερικ. Άλλωστε έχω την αίσθηση πως αυτού του είδους τα ποιήματα απευθύνονται περισσότερο σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες.

(Δικαιολογίες).

Και ξέρετε τώρα από ποιον περιμένω να αξιοποιήσει τις...γνώσεις που λάβαμε σήμερα ε;