Μετά από αρκετές εβδομάδες με έφερε ο άνεμος στην πόλη μου με σχέδιο να περάσω όλο το σαββατοκύριακο εδώ. Είναι καιρός τώρα που περιορίζομαι σε επισκέψεις – αστραπή των τριών ωρών ή έστω της μιας βραδιάς, ίσα-ίσα για να ανταλλάξω καμιά κουβέντα με την μικρή που μόλις τέλειωσε τις πανελλαδικές της ή και για να κάνω κανα μπανάκι  με ζεστό νερό και χωρίς κατσαρόλες επιτέλους, που έγινε πια πολυτέλεια (βλέπε προηγούμενο post).

Τώρα όμως που οι γονείς λάμπουν δια της απουσίας τους, καθώς τους άνοιξε η όρεξη για εκδρομούλα, άρπαξα την ευκαιρία κι ήρθα και με σακβουαγιάζ παρακαλώ – το οποίο, δυστυχώς, περιείχε κατά κανόνα βιβλία της σχολής. Άντε και μια οδοντόβουρτσα. Αυτά.

Το μυρίστηκα εξ’ αρχής ότι θα με έπιανε δυσφορία. Φαινόταν με μαθηματική ακρίβεια. Φίλοι και γνωστοί σκορπισμένοι κι ο καθένας στη μεριά του και μια πόλη πιο αφιλόξενη από ποτέ. Σα να μην με χωράει πια. Σα να μην με θυμάται. Της δείχνω κι εγώ τις ουλές πάνω στο σώμα μου, σε μια ύστατη προσπάθεια αναγνώρισης κι επικοινωνίας, αλλά μάταια. Βρήκε καινούριες παρέες και βολεύτηκε.

Φταίω κι εγώ. Ήθελα να την ξεκολλήσω από πάνω μου. Ένιωθα ότι με βάραινε, με τραβούσε πίσω. Θέλοντας και μη, μου θύμιζε παλιές ιστορίες από τις οποίες είχα ανάγκη να αποστασιοποιηθώ. Όχι να ξεχάσω. Απλά να μην τις έχω πρώτη θέα, σκαλίζοντάς τες κάθε τρεις και λίγο. Μάλλον λάθος τρόπο διάλεξα.

Το βράδυ της Παρασκευής έφυγε με σκέψεις, συζητήσεις (μάλλον μονολόγους) κι αναλύσεις, συμπεράσματα κι απολογισμούς. Ξύπνησα με ένα βαρύ κεφάλι (από την πολλή σκέψη θα ήταν, φαίνεται) και με το σώμα μου ολόκληρο πιασμένο (λογικό, αφού κοιμήθηκα σαν σίγμα τελικό). Τεμπέλιασα στο μπαλκόνι με μια κούπα καφέ – ναι, ακόμη και με τέτοια ζέστη, τον καφέ εξακολουθώ να τον προτιμώ ζεστό – κι ύστερα βάρεσαν οι καμπάνες ότι καλά θα ήταν να ξεκινούσα και διάβασμα.

Έπιασα  τον έναν από τους δύο τόμους που έφερα σε μια κρίση αισιοδοξίας ότι θα τους χρησιμοποιήσω αμφότερους και για κάποιες ώρες  του έδωσα και κατάλαβε.

Κι ύστερα;; Κι ύστερα;;

Και θα σταθώ εδώ. Γιατί λίγο η κουβεντούλα που είχαμε, λίγο το κείμενο της Steppenwolf, λίγο οι δικές μου ανησυχίες κι ανασφάλειες, το ολοκλήρωσαν το σκίτσο.

Απεφάνθη λοιπόν – καλά, για πολλοστή φορά, δεν το αρνούμαι - ότι, πράγματι, είναι προτιμότερο να έχεις πλήρη συναίσθηση σχετικά με το ποιους ανθρώπους έχεις πραγματικά και ουσιαστικά κοντά σου. Το να αρκείσαι και να επαναπαύεσαι μέσα στις ψευδαισθήσεις σου μάλλον είναι απλώς μια αναβολή, μια μικρή καθυστέρηση αυτού που έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα γίνει.

Αρκεί, όμως, η δική σου θέληση, ακόμη κι αν αυτή συνοδεύεται από ξεκάθαρη δήλωση βουλήσεως;

Να σ’ αφήσω, λοιπόν;

Να σε παραδώσω στην πραγματικότητα κι ό,τι γίνει;

Ε, τότε, όπου να’ ναι  θα σφίξω τα δόντια και θα σε ελευθερώσω, ελπίζοντας να γυρίσεις πίσω…

Υ.Σ. : Τελικά, όντως. Το «μη φύγεις αν δεν γυρίσεις» είναι καλύτερο από το «μην έρθεις αν είναι να φύγεις». Συχνά όμως χρειάζεται να λες «Φύγε κι αν επιστρέψεις, μείνε για πάντα».

Καλό ξημέρωμα.