Ξυπνάω. Τα μάτια μου είναι σαν τηγανητά αυγά. Το κεφάλι μου πρησμένο από τον ύπνο μοιάζει σαν ενυδρείο. Κι ο καφές μου ένα νερομπούρμπουλο που τον έφτιαξα μέσα στη νύστα μου παίζοντας τυφλόμυγα με τη ζάχαρη και το βλάχας.

Αρχίζω τη μέρα μου, όπως τον καφέ μου. Στα τυφλά. Γιατί το φιλοσόφησα τελικά. Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Μαλακία τελικά να ξυπνάς μεσημέρι, δε ξέρεις τι θα σου συμβεί.

Προχωράω στο δρόμο νοιώθοντας μια αβεβαιότητα και μια ανασφάλεια να ξεχειλίζουν και να μαυρίζουν το στήθος μου. Ήρθε στο μυαλό μου η κουβέντα του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει!».Τελικά δεν ήταν η αβεβαιότητα αλλά το milko που κρατούσα ανάποδα.  

Το γεγονός το αντιμετωπίζω ως μεμονωμένο και συνεχίζω την τρελλή μου πορεία στην πόλη ανεβασμένος και για όλα έτοιμος. Φτάνω στην Ομόνοια με βήμα γοργό και περήφανο, ανεμίζοντας το στρατιωτικό μαλλί μου ανάμεσα στις διάφορες φυλές που μιλούσαν φωναχτά σε διάφορες γλώσσες και καθόμουν και σκεφτόμουν…

Ο ένας έλεγε περίπου «αουαουαου» με θυμό! Κάτι σημαντικό θα ειπώθηκε, σκέφτηκα…

Ώσπου ο άλλος, αντί να του ρίξει ένα σιχτίρι για το αουαουαου που μάλλον για κείνον πήγαινε, του ανταπάντησε σε ψύχραιμο ύφος «ουαουαουα»…  

Και κει που τα ‘χανε τέλος πάντων βρει με τα ου και τα α, τσουπ! σκάει ένας τρίτος, πετάει τα cd στον πρώτο τον περίεργο, και με ειρωνικό ύφος του κάνει στο περίπου «αχαμπούχουλου ουαουα»

Μπορεί, σκέφτηκα, να μην κατάλαβα ακριβώς τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά αυτό το αχαμπούχουλου καθόλου δε μου άρεσε. Μάλλον πάνε για ξύλο. Καλύτερα να πηγαίνω αν και οι Αφρικανοί συνήθως ιστορικά έχουν αποδείξει ότι τη βρίσκουν να σκοτώνει ο ένας τον άλλο, μη ψάχνοντας ποτέ ποιος πραγματικά ευθύνεται. Τέλος πάντων…

Ξεπερνάω με τακτ τους φίλους μου τα πρεζάκια, όπου μου έτυχε ένα άλλο περιστατικό. Μου ‘ρχεται ένας…

-         Δος μου κάτι ρε φίλε κτλ κτλ…

Αν και θεωρώ επιλογή τους την παρακμή που ζουν, κάπου μέσα μου τους δικαιολογώ. Γιατί ξέρω ότι η υπερβολική ευαισθησία πολλές φορές σε οδηγεί στις μεγαλύτερες ηλιθιότητες. Ήμουν στις καλές μου. Του δίνω 1 ευρώ…

-         Μόνο ένα ρε φίλε?

-         Ορίστε???

-         Μόνο ένα μου δίνεις?

-         Συγνώμη ρε φιλάρα, αν είχες μηχάνημα θα σου πέρναγα την πιστωτική.

-         Ξέρεις πόσο κάνει η δόση?

-         Πόσο?

-         10 ευρώ. Δος μου άλλο ένα, να σαι πάντα καλά!

-         Ναι αλλά με μια συμφωνία.

-         Τι?

-         Να μου γυρίσεις τ’ άλλο!

-         Δος μου άλλο ένα! Σε παρακαλώ!

Την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια και προχωράω χαζεύοντας τις βιτρίνες. Θυμήθηκα  μια φορά., κάτω στον Πειραιά, που μου είχε συμβεί ένα περιστατικό…

Με πλησιάζει ένας γεράκος…

-         Σ’ αρέσουν τ’ ακριβά ρούχα?

-         (δε μιλάω…)

-         Εγώ πάντα ντύνομαι με τ’ ακριβότερα γιατί μ’ αρέσει να ‘μαι κομψός…

-         Α!

-         Πώς σε λένε?

-         Γιώργο

-         Κι από πού είσαι?

-         Δω πέρα...

-         Εγώ είμαι από την Καλλιθέα…

-         (Να φεύγω…)

-         Πού πας?

-         Πάντως όχι στην Καλλιθέα.

-         Θες να πάμε για έναν καφέ?

-         Δε μπορώ, έχω γύρισμα…

-         Ναι? Είσαι ηθοποιός? Μπράβο μπράβο!!! Και τι παίζεις αυτή την περίοδο?

-         Τον π…τη!

Περπάτησα κι άλλο. Ώσπου έφτασα στον προορισμό μου. Κάθισα κι έφτιαξα ένα φραπέ. Σκέφτηκα να κρατήσω σημειώσεις για ο,τι μου συνέβη. Έγραψα. Και τα ‘σκισα…Γιατί θυμήθηκα κάτι που μου είχαν πει παλιά:

Να μην κρατάς ημερολόγιο. Τα καλά παιδιά μόνο κρατουν. Τα κακά δεν έχουν χρόνο!!! Και μ' άρεσε!