"-Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Κιτρινοσκουφίτσα.

-Όχι, Κοκκινοσκουφίτσα!!

-Α, ναι, Κοκκινοσκουφίτσα. Λοιπόν, τη φωνάζει ο μπαμπάς της και…

-Μα όχι, όχι ο μπαμπάς της, ήταν η μαμά της.

-Σωστά. Τη φωνάζει και της λέει:Πήγαινε στη θεία Ροζίνα για να της δώσεις…

-Πήγαινε στη γιαγιά της είπε, όχι στη θεία!

Και τα λοιπά.

Αυτή είναι η μορφή ενός παλιού παιχνιδιού «να λαθεύεις τις ιστορίες», που μπορεί να γίνει σε κάθε σπίτι, οποιαδήποτε στιγμή.

[…]Είναι ένα παιχνίδι σοβαρό απ΄ ό, τι φαίνεται με την πρώτη ματιά. Πρέπει όμως να το παίξεις την κατάλληλη στιγμή. Τα παιδιά, όσον αφορά τις ιστορίες, είναι αρκετά συντηρητικά. Θέλουν να τα ξανακούν με τα ίδια λόγια της πρώτης φοράς, για την ευχαρίστηση να τα αναγνωρίζουν, να τα μάθουν από την αρχή μέχρι το τέλος με τη σωστή ακολουθία, να ξανανιώσουν τις συγκινήσεις της πρώτης συνάντησης με την ίδια σειρά:έκπληξη, φόβος, ανταμοιβή. Έχουν ανάγκη τη σειρά και τη σιγουριά.

[…]Μπορεί, λοιπόν, τις πρώτες φορές το παιχνίδι να λαθεύεις τις ιστορίες να τα εκνευρίσει, γιατί θα τα κάνει να αισθανθούν κίνδυνο. Για την εμφάνιση λύκου είναι προετοιμασμένα:η εμφάνιση του καινούριου τα ανησυχεί, γιατί δεν ξέρουν αν θα είναι εχθρός ή φίλος.

Κάποια στιγμή-ίσως όταν η Κοκκινοσκουφίτσα δεν έχει πολλά να τους πει, όταν είναι έτοιμα να την αποχωριστούν σαν ένα παλιό παιχνίδι που έχει παλιώσει από τη χρήση-δέχονται να γεννηθεί από την ιστορία η παρωδία, εν μέρει γιατί επικυρώνει την απομάκρυνση, εν μέρει γιατί η νέα οπτική γωνία ανανεώνει το ενδιαφέρον για την ίδια την ιστορία, την ξαναζωντανεύει σε μια άλλη γραμμή. Τα παιδιά δεν παίζουν πια τόσο με την Κοκκινοσκουφίτσα όσο με τους εαυτούς τους:προκαλούνται να αντιμετωπίσουν την ελευθερία χωρίς φόβο, να αναλάβουν επικίνδυνες ευθύνες.

[…]Σε μερικές περιπτώσεις το παιχνίδι θα έχει μια δική του θεραπευτική αποτελεσματικότητα. Θα βοηθήσει το παιδί να ξεμπλοκαριστεί από ορισμένες εμμονές. Το παιχνίδι αποδραματοποιεί το λύκο, κακομεταχειρίζεται το δράκο, γελοιοποιεί τη μάγισσα, καθορίζει ένα πιο ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στον κόσμο με τα αληθινά πράγματα-όπου ορισμένες ελευθερίες δεν είναι δυνατές-και σ΄ εκείνον με τα φανταστικά…."

(Τζιάννι Ροντάρι, Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο)

……………………………………………………………………………………..

Αγαπημένα «Ρονταρικά»! Εύχομαι και ελπίζω κάποια στιγμή να μπορούμε να παίξουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι με τα δικά μου παραμύθια, που είναι ήδη στα σκαριά. Όνειρο που ίσως κάποτε να γίνει πραγματικότητα… ;-)

Προς το παρόν δεκτές οι «λαθεμένες» ιστορίες από γνωστά κλασικά ή... μοντέρνα παραμύθια, μυθιστορήματα ή ό, τι άλλο θέλετε άλλων, όχι της Γιώτας!