Την ξανάβλεπα προχθές. Σε μια περίοδο που είμαι μόνιμος κάτοικος του κόσμου των μαθηματικών και της στατιστικής (βλέπε εξεταστική), με επανέφερε στα αληθινά, στα ανθρώπινα ζητήματα αυτής της πορείας.

Μιλάω για την "Diarios de motocicleta" του 2004, σε σκηνοθεσία Walter Salles, ταινία βασισμένη στο ημερολόγιο του νεαρού Ernesto και στο βιβλίο του Alberto Granado, με τον οποίον έκαναν το γύρο της Λατινικής Αμερικής πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, το θέμα δηλαδή της ταινίας. Ένα ταξίδι που μας το αφηγείται με πολύ γλυκό και συνάμα ωμό κινηματογραφικό ρεαλισμό.

Είναι από τις ταινίες που θυμάσαι και όταν φεύγεις από το σινεμά, ή όταν πατάς το stop απο το dvd player. Ανήκει ίσως στην ολιγάριθμη εκείνη κατηγορία ταινιών που σε κρατάει μέσα στα σκηνικά της για κάποιες ώρες, μέχρι να συνέλεθεις και να επιστρέψεις στις δικές σου σκέψεις.

Προσωπικά πάντως δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε κυρίως να την αγαπήσω. Ήταν το δίδυμο των πρωταγωνιστών Gael Garcia Bernal και Rodrigo De la Serna, που έπαιζαν έχοντας μια αξιοθαύμαστη χημεία, ήταν τα υπέροχα τοπία της Νότιας Αμερικής που αξιοποιούσε η καταπληκτική φωτογραφία της ταινίας, ή μήπως οι ενδιαφέρουσες περιπέτεις των δύο νεαρών ταξιδευτών;

Ίσως όμως να' ναι το (άλλο ένα) πέρασμα, στην καθημερινότητα της ζωής μας που έκανε μέσω της οθόνης ο (νεαρός στην ταινία) Τσε Γκεβάρα. Ο μετέπειτα ωραίος επαναστάτης, αυτό το αξεπέραστο σύμβολο του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Κι αυτό είναι που τον κάνει αθάνατο. Όχι τόσο η ζωή ή τα κατορθώματά του, αλλά το τι συμβολίζει. Είναι ένα αιώνιο έμβλημα ο Τσε. Ίσως το μοναδικό πολιτικό πρόσωπο του αιώνα, που έλαμψε κι έσβησε ακηδεμόνευτο. Καμιά σκιά, ιδιαίτερα αυτή της εξουσίας, δεν έπεσε ποτέ πάνω του.

Μάλλον είναι όλα τα παραπάνω μαζί, που κάνουνε την ταινία τόσο ευχάριστη. Όχι οσον αφορά στη διάθεση που σου δημιουργεί, αλλά σχετικά με τις σκέψεις και τα ταξίδια που μας προσφέρει. Ταξίδια σε βουνά και πεδιάδες, αγώνες και αγωνίες, ταξίδια ανάμεσα σε ανθρώπους και ιδεολογίες, την πολιτική και την κοινωνική ωριμότητα.

Ταξίδια τόσο επίπονα μα και απαραίτητα για την πνευματική μας ύπαρξη.