Αργά το απόγευμα στη Μεσολογγίου για κρασιά, μπύρες, καφέδες και γενικότερα ό,τι πίνεται. Αυτός ο Χασάν κάποτε ήταν άδειος και γενικότερα όλος ο πεζόδρομος. Πλέον αν πας πιο αργά δε θα βρεις να κάτσεις. Και όντως κανένα μισάωρο αφού πήγαμε γέμισε κόσμο.

"Μια που κάθεσαι από κει, κοίτα και διακρητικά προς τα πίσω μη μας σκάσει κανένα δακρυγόνο"

Άλλο πάλι τούτο. Στο άσχετο πλέον σκάνε διμοιρίες και πετάνε δακρυγόνα... Δηλαδή φίλε ΜΑΤατζή, τι σε πειράζει που πίνω το κρασί μου δίπλα από τους φίλους ασφαλίτες? Τους ενοχλώ και πρέπει να με μεταφέρεις αυτόματα με τα χημικά σου κάπου αλλού? Όμορφος ο πεζόδρομος... Στο κέντρο της Αθήνας και μες στην ηρεμία, όπως και να το κάνεις. Ευτυχώς χθες δε μας χαλάσαν τη βραδιά χωρίς λόγο. Θα χαν κάτι άλλο να κάνουν.

Κάπου εκεί άρχισε να κυκλοφορεί στην παρέα το "Τι θα κάνουμε μετά?"... Γιατί πρέπει να κάνουμε και κάτι άλλο δηλαδή? Θα κάτσουμε εδώ, ήδη κοντεύει 1 δηλαδή, και μετά θα πάμε σπιτάκια μας... Όοοοοοχι... Παρασκευή βράδυ αν δε γυρίσεις όλη την Αττική την σπας στην παρέα.

"Πάμε καμιά Rebound?"

"Όπως το πες... ΚΑΜΙΑ Rebound... Σιγά μη χωθούμε στο καταγώγι καλοκαιριάτικα..."

"Έλα μωρέ... Γέλιο θα χει"

Με αυτά και με κείνα, σηκωθήκαμε να πάμε... Και μπαίνουμε... και καθόμαστε... και όντως γελάμε... Και μας γνωρίζει και η Ζωή τον τραγουδιστή των Mecano. Ναι, μας είχαν τάξει live τον Απρίλη... Μόνο 3 μήνες μείναν πίσω. Ή σήμερα είναι ή το άλλο σαββατοκύριακο. Δεν ενημερώθηκα ακόμα. Αφού για προσωπικούς λόγους εκνευριστήκαμε και αφού μας είπαν ότι ο "Μπάμπης" (τον οποίον ακόμα δηλώνω ότι δεν τον γνωρίζω, ασχέτως με το ότι όλοι λέγανε "Δε γίνεται να μην τον ξέρεις βρε...") παίζει στο Texas (πούυυυυυυυυυυυ?) κάθε Σάββατο και παίζει darkwave (τιιιιιιι?) αποφασίσαμε να πάμε...

Φτάνουμε απ'έξω... Βάραγε κάτι μεταλιές... Κάποιες ανέχονται... Αυτά ήταν too heavy for me χεχεχεχε...

"Παιδιά δε νομίζω... Μάλλον ο Κιουράς μας έκανε πλάκα και μας έστειλε για να ξενερώσουμε."

"Μην κολλάς ρε... Πάνω είναι ο Μπάμπης" (ποιος σκατά είναι αυτός ο Μπάμπης)

Αφού το σιγουρεύσαμε στην πόρτα ότι πάνω δε βαράει megadeth, ξεκινάμε λοιπόν να διασχίσουμε όλο το κάτω Texas για να φτάσουμε στην πλέον εκνευριστική γυριστή σκάλα. Οκ, και εγώ την ζω τη μουσική που ακούω, αλλά χθες συνειδητοποίησα γιατί δεν πάω τους νεο-μεταλλάδες. Κοριτσάκια με καρφάκια και δερματάκια ΠΑΝΤΟΥ, όχι ένα και δύο για στυλ... Αγοράκια με οποιουδήποτε μήκους μαλλί, χθες τους εντόπισα και ημίγυμνους να χτυπιούνται (όχι στο ρυθμό της μουσικής, αλλά ίσως σε αυτό της μπύρας). Σοβαρά μου φάνηκε αιώνας μέχρι να φτάσω στη σκαλίτσα και φαντάσου ότι στους περισσότερους έριχνα ένα κεφάλι. Κοίταξα πίσω μου και το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η λέξη "zombie" που θα λεγε και η καλή μου η Dolores.

Πάνω έπαιζε καλά, ομολογουμένως. Όταν πήγαμε τουλάχιστον. Τον Μπάμπη ακόμα να τον "θυμηθώ" βέβαια. Χορέψαμε, χαρήκαμε, αναπτύξαμε τα μίση που υπάρχουν στους μικρούς-κλειστούς μουσικούς κύκλους και όταν κάπου άρχισε να μας ξενερώνει με κάτι δεύτερης διαλογής συγκροτήματα, αποφασίσαμε να πάμε σπίτια μας...

Καλά ήταν... Ωστόσο αυτές οι βραδιές με μελαγχολούν. Είμαστε τόσο λίγοι και όσο πάει και λιγοστεύουμε... Ομολογώ ότι είμαι ή τέταρτης ή πέμπτης γενιάς... Η έκτη άραγε, τι θα συναντήσει... Τι θα περιμένει... Τι θα ακούει... Θα αναγνωριστούν οι Him σαν επίσημο goth συγκρότημα? ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ... Δε θα θελα να το δω αυτό. Ελπίζω πάντα να υπάρχουν κάποιοι να κρατάνε τα προσχήματα...