Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, κι ίσως να μη μπορέσω ποτέ, αυτή την αστείρευτη ανάγκη των ανθρώπων να χειροκροτούν και να λατρεύουν «ηγέτες». Μου είναι εντελώς αδιανόητη η χαρά που δίνει σε έναν άνθρωπο να συνωστίζεται μαζί με χιλιάδες ακόμη, και κουνώντας χρωματισμένες σημαιούλες να φωνάζει το όνομα του αρχηγού, του μεγάλου σωτήρα, νομίζοντας ότι αυτός εκεί πάνω μάχεται για το καλό τους. Έχοντας της εντύπωση πως ο “εκλεκτός του λαού”, υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους, νοιάζεται για τον καθένα προσωπικά, έχει τα ίδια όνειρα και τους ίδιους στόχους με αυτούς και την πατρίδα τους.

Είμαστε τόσο βλάκες που ακόμη πιστεύουμε ότι ο κάθε «ηγέτης» μας συμπονάει, νοιάζεται για μας. Είμαστε τόσο ηλίθιοι που εναποθέτουμε τις ελπίδες και τις ζωές μας, ξεφτιλίζοντας τις αξίες και τα πιστεύω μας, γλύφοντας και σκύβοντας το κεφάλι, σε αυτούς που το επάγγελμα τους είναι κυριολεκτικά πως θα καταστρέψουν ή καλύτερα πως θα λεηλατήσουν τη χώρα αυτή για να κερδίζουν. Πως θα αρπάξουν. Αντί εκεί πάνω στο βάθρο να βάλουμε τον εαυτό μας, να βάλουμε τον άνθρωπο, την αγάπη και τον έρωτα και να τα λατρεύουμε, βάζουμε ομοιώματα, ψεύτικα χαμόγελα και σακάκια, βάζουμε την απάτη και το γέλιο της αυτοικανοποίησης που τους διακρίνει. Ανθρώπους που ούτε να κοροϊδέψουν δεν είναι ικανοί, κι όμως μας δουλεύουν κανονικά. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ πως νοιώθει η μύγα όταν τη διώχνουμε, κι όμως αυτό είμαστε. Μύγες γύρω από αυτούς που γλύφουμε και προσκυνάμε.

Αλλά, τι λέω! Αφού το όνειρό σου είναι το da capo και η καινούρια porche. Μήπως τους λατρεύεις γιατί είσαι σαν κι αυτούς; Γιατί κι εσύ, αν το φορούσες το σακάκι, θα άρπαζες ότι έβρισκες, από φτωχούς ή μη, θα έκαιγες κι εσύ για να χτίσεις, θα βύθιζες για να κερδίσεις, και θα γκρεμούσες για να κρατηθείς μέσα στο σακάκι; Mήπως είναι αυτό που πάντα ονειρευόσουν να γίνεις; Ή κάνω λάθος;

Y.Σ. Κράτησαν λέει ενός λεπτού σιγή στη Βουλή για τα δέντρα! Πόσο πιο γελοίο μπορούν να καταντήσουν το κοινοβούλιο οι κύριοι εκεί; Πιο πολύ κι από όσο είναι αυτοί;