Ο κ. Χασάν είναι ο Τουρκοκύπριος που έχει το κοντινότερο σουβλατζίδικο στην εστία μας. Ένα μικρό μαγαζάκι, χωμένο σε ένα στενάκι, μόλις 15 λεπτά από εδώ. Το ανακάλυψα λίαν προσφάτως, όταν πήγαμε εκεί μαζί με τρεις φίλους, οι τελευταίοι Έλληνες της εστίας...

Ο κ. Χασάν λοιπόν είναι ένας συμπαθέστατος γεράκος. Λεπτός, σχετικά κοντούλης, με μια ελαφριά καμπούρα και χωρίς μαλλιά. Ντυμένος με την άσπρη του ποδιά, μας υποδέχεται με ένα ζεστό χαμόγελο. Είμαστε οι μόνοι του πελάτες απόψε.. ίσως γιατί αργήσαμε να πάμε και κοντεύει να κλείσει. Καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι κι έρχεται να μας πάρει παραγγελία.. Τα αγγλικά του είναι σπαστά. 3 γύρους μερίδες παρακαλώ..

Τρώμε και συζητάμε. Ο Κωνσταντίνος κι η Γιάννα θα επιστρέψουν σύντομα σε Κύπρο και Ελλάδα αντίστοιχα. Ο κ. Χασάν μας πλησιάζει διακριτικά. Ξέρει ότι είμαστε Έλληνες και έχει ένα δώρο για μας. Ένα πακετάκι με δίσκους των 45 στροφών... Του τους χάρισε ένας φίλος, αλλά δεν έχει πικ απ να τους παίξει... Χαζεύουμε τα δισκάκια που έχουν παλιά ξένα και ελληνικά κομμάτια.. Χατζιδάκης, Κουγιουμτζής, Καραμπεσίνης, Κολοκοτρώνης, Κατσαρός, Καλδάρας, Καζαντζίδης, Λιδια, Καλαϊτζής, Διονυσίου, Περπινιάδης, Μπιθικώτσης, Μενιδιάτης, Πόλυ Πάνου, Χρηστάκης... Τα πιο πολλά είναι σε μάλλον άσχημη κατάσταση. Κάποια κομμάτια μου είναι γνωστά, κάποια όχι.

Δεν ξέρω γιατί αλλά συγκινούμε... Τα παιδιά γελάνε. Και μου λένε ότι μπορώ να τα κρατήσω όλα. Ανάμεσά στα ξένα βρίσκω και ένα παλιό τραγούδι που αγάπησα εδώ στo Λονδίνο φέτος το χειμώνα...

Ο κ. Χασάν έχει κάτσει σε μια γωνίτσα. Ποιός ξέρει πού να ταξιδεύει ο νους του. Τότε παρατηρώ ότι κάτω από την ποδιά, φοράει γραβάτα. Όπως οι παλιοί... Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είμαι στην Αγγλία. Το μαγαζάκι και η ατμόσφαιρα που επικρατεί μου θυμίζει κάτι από τα Σαββατοκύριακα που κατεβαίναμε να δούμε τη γιαγιά και τον παππού μου στη Νίκαια.

Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Ο παππούς μου δε ζει πια κι η συκιά έχει μαραθεί. Κι η γιαγιά μου βρίσκεται μόνη σε ένα γηροκομείο...

-------------

Η ώρα έχει περάσει.. σηκωνόμαστε να πληρώσουμε και να φύγουμε. Τα ποτά κερασμένα μας λέει... Κι εγώ με το ζόρι συγκρατώ τα δάκρυά μου.