Βρισκόμουνα στο όγδοο όνειρο…

Τι κι αν είχε ξημερώσει για τα καλά??? Τι κι αν οι ακτίνες του ήλιου που τόσες ώρες περίμεναν διακριτικά έξω από την μπαλκονόπορτα ήσυχα μην τυχόν και με ξυπνήσουν, απηύδησαν, κι άρχισαν να μου χτυπούν το τζάμι και να ξεφωνίζουν σαν την Κατερίνα Χέλμη στα «κόκκινα φανάρια»?

Εγώ ήμουνα ανεβασμένος στο άλογό μου ακολουθώντας τη μοναχική μου πορεία για την κατάκτηση του κάστρου που δόλια μου το ΄χε κλέψει ένας παλιός  συμμαθητής που δε χώνευα καθόλου, ένας τσογλαναράς του κερατά!

Μαζί  του είχε και κείνη που είχα σταμπάρει. Στην αρχή του ονείρου ήταν μαζί μου κι ήταν όλο προτερήματα εκτός από ένα καταρράκτη  στο δεξί μάτι και μια μυωπία 325,5 στο αριστερό, που κουτούλαγε ακόμα και στον ύπνο της, κι οποία  μ’ είχε παρατήσει ένα βράδυ για κείνον κει, αν κι εγώ υπερτερούσα. Γιατί αν εξαιρέσουμε ότι ήταν πιο όμορφος, πιο  πλούσιος και πιο έξυπνος από μένα, σ’ όλα τ’ άλλα τον έβαζα κάτω.

Αυτή μ’ αγαπούσε, αλλά όπως σ’ όλα τα όνειρα και στις ταινίες, για να το συνειδητοποιήσει,  έπρεπε να τον «περάσει» καμιά τριανταριά φορές, κι αφού το κάνανε μέχρι και  στο πολύφωτο, εκεί πάνω κατάλαβε ότι δεν τον αγαπούσε αληθινά…

Εγκλωβισμένη πια έκλαιγε πάνω στον πύργο, ο οποίος φωτιζόταν από ένα φάρο στα δεξιά, σύμβολο του κάστρου, παρακαλώντας τον μοναχικό στρατιώτη (να μαι!) να φανεί πάνω στο άσπρο άλογό του, να την κλέψει, και να πάνε να ζήσουν ήσυχοι σε μια καταπράσινη φάρμα, τίγκα στη μονογαμία…

-         πού είσαι μοναχικέ στρατιώτη?

-         Εδώ είμαι μωρή από κάτω, γκαβούλιασες τελείως πια?

-         Μπορεί ο καταρράχτης να έχει προχωρήσει, αλλά θέλω να ζήσω μαζί σου τίγκα στη μονογαμία, και η αγάπη μου για σένα φωτά, όπως αυτή τη στιγμή φωτούν τα μάτια σου για μένα!

-         Ναι, μόνο αυτό που κοιτάς είναι ο φάρος, σύνελθε επιτέλους από κάτω είμαι!

-         Να το αγόρι μου, επιτέλους, πόσο μου λειψε το ατίθασο μαλλί σου να ανεμίζει στον άνεμο και τα κάτασπρα δόντια σου να μου χαμογελάνε αμήχανα?

-         Σου χαμογελάνε αμήχανα γιατί προφανώς δεν σε καταλαβαίνουνε, γιατί προφανώς μιλάς στο άλογο! Αμάν πια!

-         Πάρε με από δω γιατί, αν και σου έμεινα πιστή, δε μπορώ σ’ αυτά τα μέρη! Έχουν πολλή φασαρία! Γιατί από μπρος μπορεί (τα μέρη) να είναι παρθένα, αλλά από πίσω μπαίνουν τρένα!

-         Δεν ενέδωσες καλή μου λοιπόν? Πέσε τότε στην αγκαλιά μου να ζήσουμε τίγκα στη μονογαμία!

-         Ναι μωρό μου αλλά σιγά-σιγά  κατέβασε με γιατί απ’ τη μέρα που ήρθα, ένα περίεργο πράμα,  έχω πάθει  αγκύλωση και δε μπορώ να κλείσω τα πόδια μου…

-         Ε?

Τότε ακούω μια φωνή…

-         Γιώργο ξύπνα!

-         Όχι ρε μάνα, γιατί ρε μάνα, το δεύτερο όνειρο που μου χαλάς ρε μάνα!

-         Να πας ν’ αλλάξεις το πολύφωτο! Χάλασε!

Τότε παίρνω στροφές και το μάτι μου γυαλίζει…

-         εγώ να πάω για το πολύφωτο??? Να πάνε εκείνοι που το κρεμιόντουσαν πάνω του!!! ΤΕΡΜΑ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ!!! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ???

-         Καλά παιδάκι μου…θα πάω εγώ…εσύ κοιμήσου…και πάνω απ’ όλα ηρέμησε…εντάξει?