Τον τελευταίο καιρό μου φαίνεται δε μπορώ να χαλαρώσω. Γιατί η χαλάρωση είναι ουσιαστικά μια κατάσταση νιρβάνας μετά από μια κουραστική μέρα…

Όμως η κουραστική μέρα προϋποθέτει την κούραση, που έχω να τη νοιώσω εδώ και ενάμιση μήνα περίπου. Δεν κουράζομαι καθόλου, αντίθετα έχω χαλβαδιάσει από την πολλή ξεκούραση τόσο, που για να σηκωθεί το δεξί μου πόδι, πρέπει οι μύες  να κλείσουν πρώτα απ’ όλα το τάβλι…

Δε ξέρω πού θα πάει αυτό, ούτε η κρίση «επαναστατικότητας» που με βαράει κάθε τρεις και λίγο, κι η οποία αντί να μου ανοίξει νέους δρόμους ως μια «επανάσταση» με αρχή, μέση και τέλος, με γυρίζει χρόνια πίσω σαν μια «επανάσταση» χωρίς αρχή χωρίς τέλος και με τη μέση μου πιασμένη…

Κι η «επανάσταση» αυτού του είδους δυστυχώς υπάρχει σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Στα προσωπικά ζητήματα οι φορές είναι εκατοντάδες που εκεί που καθόμουνα ωραία και καλά, έπαιρνα ανάποδες, πέταγα κάτι που κανείς δεν το έπιανε με  τη μία, όχι γιατί ήταν έξυπνο, αλλά γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέω, και μετά εξαφανιζόμουνα…

Αυτές οι «εξαφανίσεις» που γίνονται χωρίς τη θέλησή μου κρύβουν κάτι μυστηριώδες και άκρως εξωτικό, που ίσως αποκαλύπτουν τελικά έναν χαρακτήρα ασυμβίβαστο (το μυστηριώδες) που είναι έξω από παρέες και συμφωνίες (το εξωτικό), ίσως να κρύβουν όμως και μια ψυχολογία κατοικίδιας κακομαθημένης μαϊμούς που εξαφανίζεται ξαφνικά μια μέρα (το μυστηριώδες) αλλά κατά 90% θα τη βρεις στα κλαδιά του πρώτου δέντρου που θα συναντήσεις, να τρώει μια μπανάνα (το εξωτικό). 

Η τάση εξαφάνισης τελικά είναι ίσως το Α και το Ω της «επανάστασής» μου, γι’ αυτό και ποτέ δεν πετυχαίνει. Γιατί είναι μια «επανάσταση» παθητική, ασυνείδητη, χωρίς να υπολογίζει κανέναν από αυτούς που θα υποστούν τα αποτελέσματα της, ή αυτούς που θα σε υποστούν μετά από αυτήν, βλέποντας σε να σέρνεσαι με τις παντόφλες σαν κηδεία και να οριοθετείς τους νέους σου στόχους κρατώντας ένα στυλό χωρίς μελάνι…

Γιατί η «επανάσταση» για να γίνει επανάσταση, θέλει συνείδηση, σφιγμένα δόντια, μάτι να κοιτάει αταλάντευτα ευθεία, και πάνω απ’ όλα να καταλαβαίνει ο άλλος τι στο διάολο λες!

Κι όταν αντηχούν οι πρώτοι πολεμικοί ήχοι της «επανάστασης» γρήγορα όλα θα συμπαρασυρθούν, η οποία άρχισε σε μένα πριν ένα μήνα αφήνοντας τα πάντα  στα κρύα του λουτρού για ένα όνειρό το οποίο προς το παρόν έχει κρυφτεί πάλι για τα καλά. Και γι’ αυτό κοιμάμαι σαν πολική αρκούδα, μπας και το ξαναβρώ, παρά τις κακεντρέχειες που λέγονται παραπλεύρως ότι δήθεν ότι κοιμάμαι για να στρώσω επιδερμίδα. Όχι! Αναζητώ το όνειρο που χάθηκε! Είναι βαθιά ιδεολογικό το ζήτημα! (πλάκα-πλάκα τον τελευταίο μήνα έχω κάνει ένα δερματάκι μούρλια!)

Ξεκίνησε λοιπόν η ιδιότυπη επανάσταση μου. Και θα συνεχιστεί μέχρι να επέλθει η τελική αναγέννηση! Με ένα μόνο σκοπό! Αυτό που θα αναγεννηθεί «monsieur, καν’ το να μη μου μοιάζει!»