Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τις εκλογές. Οι πρώτες που θυμάμαι είναι του ’89-’90. Και γίναν τότε τρεις αναμετρήσεις επειδή δεν έβγαινε κυβέρνηση, αλλά εγώ τότε δεν καταλάβαινα και πολλά.  Το μόνο που θυμάμαι είναι να γίνονται κάθε τρεις και λίγο εκλογές. Μάλιστα νόμιζα, επηρεασμένος από το ποδόσφαιρο, ότι παίζουν μια στην έδρα της Νέας Δημοκρατίας και μια στου ΠΑΣΟΚ…

Θυμάμαι  να κάθονται οι γονείς μου παρέα με φίλους τους και να μας μαθαίνουν σε μας τα μικρά, ευρωπαϊκούς τρόπους αποδοχής μιας ήττας ή τη χαρά μιας νίκης. Όταν χάνανε, μουτζώνανε μεν αλλά όλοι μαζί, σα χορωδία. Έτσι μάθαμε την έννοια της ομαδικότητας και της συμμετοχής σ’ ένα κοινό όραμα…

Κάτι κ….δάχτυλα πεταγόντουσαν από παντού αλλά πάντα στο διπλανό δάχτυλο παρατηρούσαμε ότι  είχε πάνω  ένα χρυσό δαχτυλίδι που το λέγανε βέρα. Έτσι μάθαμε από μικρά την έννοια της συντροφικότητας και της άδολης αγάπης.

Όταν πανηγυρίζανε πέφτανε ουίσκι πάνω στην τηλεόραση και μια οχλαγωγία να επικρατεί και δεν άκουγες τίποτα, γιατί ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του. Έτσι μάθαμε την έννοια της ατομικότητας, ενταγμένης αρμονικά στο κοινωνικό σύνολο πάντοτε φιλικής προς το περιβάλλον…

Θυμάμαι κάθε φορά που έβγαινε ο Μητσοτάκης πρώτη μούρη στην τηλεόραση, κάτι καντήλια να ανεβοκατεβαίνουν στο σπίτι. Έτσι  εμείς τα μικρά συλλάβαμε από πολύ νωρίς την έννοια της θρησκευτικότητας, της πνευματικής καθαρότητας και της εξομολόγησης…

Θυμάμαι όταν πηγαίναμε  να πούμε κάτι σε φάση που η τηλεόραση έδειχνε μπλε, πράσινες και κόκκινες ράβδους, όλοι να μας στέλνουν από κει που ήρθαμε και να μας λένε να το βουλώσουμε επιτέλους γιατί παρακολουθούν. Αλλά εκείνοι κάθε φορά που η μια ράβδος ήταν μεγαλύτερη από την άλλη κοπανιόντουσαν, τα σαλαμάκια που τους μοίραζε η μαμά γινόντουσαν αφίσες στον τοίχο, ενώ ο Χριστούλης κι η Παναγίτσα  ακόμα δεν είχανε φανεί κι αν τους φωνάζανε κάθε δύο λεπτά. Έτσι από μικρά καταλάβαμε τη χρησιμότητα  του τηλεφώνου, γιατί εμείς θα τους είχαμε πάρει τηλέφωνο αντί να βγαίνουμε στα μπαλκόνια και να τους κράζουμε κοιτώντας ψηλά με τα χέρια σηκωμένα…

Θυμάμαι να έρχονται οι φίλοι των γονιών μου με σημαιάκια και καπελάκια στο σπίτι μας. Κι όλοι είχανε κάτι μουστάκια σαν τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και μάλιστα τσιγκελωτά. Όταν είδα τον Κολοκοτρώνη στη σχολική γιορτή σε μια αφίσα με το τσιγκελωτό μουστάκι να φοράει καπέλο και να κρατάει τη σημαία, φώναξα «αυτός είναι φίλος του πατέρα μου, ήρθε σπίτι την Κυριακή! Έχει σηκωμένο και το δάχτυλο!». Μετά απ’ αυτό έμαθα να μη μιλάω σε τρίτους για προσωπικές και οικογενειακές στιγμές…

Θυμάμαι κάθε φορά που έβγαινε ο Παπανδρέου στην τηλεόραση, όλες ανεξαιρέτως οι γυναίκες να τον γδύνουν με τα μάτια, να παθαίνουν ηλεκτροσόκ στην όψη του και είτε είχαν τον άντρα τους δίπλα τους είτε ένα πορτατίφ, ήταν ένα και το αυτό. Αλλά κι οι άντρες κάτι παθαίνανε με το που τον βλέπανε, και δεν τους πείραζε, αν ο Παπανδρέου τους έκανε την τιμή να πάει με τη γυναίκα τους, να  του ξεκουμπώσουν μέχρι και το παντελόνι. Έτσι μάθαμε εμείς τα μικρά από νωρίς ότι αν μπει τρίτος σε μια σχέση δε χρειάζεται να χωρίσεις, δε χρειάζεται να μαλώσεις με τον άλλον, ειδικά αν μπορείς να συμμετέχεις και συ σ’ αυτό…

Κι ήρθανε οι εκλογές του 2007. Ξενέρωτες και στεγνές όσο καμία άλλη φορά. Κι εμένα με βρήκαν οπλισμένο με όσα κατάφερα να απορροφήσω στις στιγμές διαπαιδαγώγησής μου στη γιάφκα που μεγάλωσα (σόρρυ, στο σπίτι που μεγάλωσα ήθελα να πω).

Γιατί  το παν στις εκλογές είναι η γοητεία. Όταν οι γυναίκες δεν «πορώνονται» σεξουαλικά μ’ αυτόν που υποστηρίζουν και σταυροκοπιούνται που δεν τους  έτυχε κανένας απίθανος σαν και τούτους για γκόμενος, το σύστημα έχει αποτύχει. Όταν οι άντρες δεν κάνουν τα «στραβά» μάτια στη γυναίκα τους, η δημοκρατία δε λειτουργεί.

Κι αν δε μουτζώσεις την ώρα των εκλογών, δύσκολα αυτομουτζώνεσαι μετά για την επιλογή σου κι ας ήταν λανθασμένη, κι αυτό λέγεται μικροαστική αλαζονεία. Σίγουρα είμαστε πιο πολιτισμένοι. Σίγουρα όμως και πιο εγωιστές…