Μολις το άκουσα ολόκληρο. Καταπληκτική δουλειά από την κυρία Siouxsie Sioux. Ίσως βέβαια εγώ να είμαι κολλημένη και να τα βρίσκω όλα τόσο υπέροχα. Αλλά την λατρεύω τη Siouxsie. Μακάρι τώρα που άρχισε την ευρωπαϊκή της περιοδία να την δούμε και εμείς. Ακούγονται τα καλύτερα. Βρείτε το CD.

Η αλήθεια είναι ότι όλα τα τραγούδια της Siouxsie (με τους Banshees, με τους Creatures, ή στα ντουέτα της με τον Morrissey ή με τους Basement Jaxx) έχουν μια εντυπωσιακά τελεολογική γοητεία: ακόμη και οι πιο αδύναμες στιγμές της πάντα ακούγονταν τουλάχιστον σαν ιερατικές επικλήσεις ή ερωτικές τελετές για ακροατές που βρίσκονταν ένα βήμα πριν την καταστροφή ή ένα βήμα μετά από αυτήν. Και ευτυχώς το “Mantaray” δεν συλλαμβάνει την Siouxsie σε αδύναμες στιγμές. Αντίθετα την βρίσκει απελευθερωμένη και απογειωμένη, μακριά από δύσθυμους, καταστρεμμένους συζύγους (Budgie), ένα κουτσουρεμένο group με μέλη που δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους (Banshees) και ένα status που δεν κάθεται σαν βαρίδι στους ώμους της μετά από τριάντα χρόνια συνέπειας στην εικόνα της απρόβλεπτης δερματοφορεμένης μετρέσας.

Το “Mantaray” κολακεύει όλα τα πλεονεκτήματα της Siouxsie Sioux: την άνεσή της να σκαρώνει καλά κομμάτια, την αγέραστη φωνή της να προοιωνίζει ή να συνοδεύει τα πιο μύχια συναισθήματα μιας γυναίκας που παίρνει την τύχη της στα χέρια της, τις πάγιες αναφορές της όλες στη θέση τους – από το grotesque μέχρι το goth. Η Siouxsie παιανίζει σαν μαινάδα, απειλεί χαμηλότονα ή σαρκάζει θανατερά σε υπόβαθρα που πλέκονται, λες, μόνο και μόνο για να συνοδέψουν την ακαταμάχητη γοητεία της.

Αυτό που πραγματικά είναι καταπληκτικό στο “Mantaray” είναι ότι δεν ακούγεται ως album μιας βετεράνου. Ακούγεται ως δράση σύγχρονης ενεργούς καλλιτέχνιδας. Ακούγεται ως ένα υποψιασμένο μεταμοντέρνο προϊόν που έχει καταπιεί όλες τις συνιστώσες του diy χωρίς να αδιαφορεί για τον ψυχαγωγικό του χαρακτήρα.

Είναι αποφασιστικά γοητευτική η Siouxsie στο “Mantaray”.

Αυτό που επικοινωνεί εδώ, δεν είναι καμία σύγχρονη μουσική τάση, αλλά το πάζλ της προσωπικότητάς της: στο “Sea Of Tranquility” για παράδειγμα, τραγουδάει μια samba για νυχτερινά όντα ακαθόριστης καταγωγής με τα παγωμένα φάλτσα της να χτυπούν κατευθείαν στο στόχο τους, στο “If It Doesn’t Kill You” κάπως σου κόβει τα πόδια με την υποβλητική στιχουργική της μπαγκέτα, στο “Drone Zone” ακούγεται σαν σουφραζέτα ημισκότεινου βαριετέ για τους απόγονους του “Peek A Boo” και στο “One Mile Below” θυμάται τα κρουστά των Creatures και καταλαμβάνεται από το πνεύμα της αρχιέρειας της φυλής που ετοιμάζεται για μια νέα τελετή στο σούρουπο. Τελετή ευνουχισμού ενός –ερωτικού;- παραβάτη ή ανακήρυξης κάποιου άξιου σε ιππότη... Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου “σκάσει”…

Από την άλλη, τιμάει το glam pop στοιχείο που της χάρισε το πρώτο αναγνωρίσιμο look της με την σβάστικα (“About To Happen”), τα θεατρικά musicals της παρακμής (“Here Comes That Day”) και το αλά Bowie σασπένς που φαίνεται, ότι ποτέ δεν θα σταματήσει να στοιχειώνει τους πρωτεργάτες της αλλαγής των 70’s (“Loveless”). Ως ευφυής και έμπειρη, η Siouxsie αφήνει για το τέλος του album της, το τραγούδι (ίσως το πιο συμβατικό, μουσικά, σε ολόκληρη τη διάρκειά του) που νιώθει κανείς, ότι την χαρακτηρίζει περισσότερο σε αυτή τη χρονική στιγμή: το “Heaven And Alchemy” ένας “κουρασμένος” μελωδικός παιάνας, κομμένος και ραμμένος στα απολύτως δικά της μέτρα – σε ακριβέστατη αντίστιξη με το εναρκτήριο single του album “Into A Swan” στο οποίο ο Marc Bolan και η Suzi Quatro αποτίουν φόρο τιμής στους Placebo.

Εκεί μπαίνει η Siouxsie στη μέση και βάζει τα πράγματα στη θέση τους, δίνοντας τον τόνο του πάρτι.

link της παρουσίασης του CD.

1. Into a Swan
2. About To Happen
3. Here Comes That Day
4. Loveless
5. If It Doesn't Kill You
6. One Mile Below
7. Drone Zone
8. Sea Of Tranquility
9. They Follow You
10. Heaven And Alchemy

To link του στο Amazon