Τις τελευταίες μέρες ένιωσα στο πετσί μου τι πάει να πει συρρικνωμένος χρόνος. Βέβαια εγώ και τα ρολόγια ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Μου προκαλούσαν επιπρόσθετο άγχος με αυτό το σπαστικό τικ-τακ όλη την ώρα. Και στο δωμάτιο αποφεύγω να βάζω ρολόι κι αν τελικά βάλω, οι μπαταρίες του το βράδυ θα βγουν να πάρουν αέρα και το ρολόι θα κοιμηθεί μαζί μου. Διαφορετικά εκείνο θα τικταρίζει κι εγώ θα κάνω πρόβες για νυχτερίδα..

Παρόλα αυτά, ελάχιστες φορές έπαψα να έχω την αίσθηση του χρόνου. Δεν καταφέρνω διόλου συχνά να τον βγάλω από το μυαλό μου και να αφεθώ στο κενό, στο τίποτα. Ίσως γιατί από πολύ νωρίς άρχισα να νιώθω ότι ο χρόνος μας είναι λίγος. Κι έτσι, εκείνος έτρεχε μπροστά κι εγώ λαχανιασμένη προσπαθούσα από πίσω να τον φτάσω..(βλέποντάς το έτσι γραμμένο κι αφού το ξανασκέφτομαι λίγο, πρέπει να είμαι πολύ ηλίθια..)

Τώρα, λοιπόν, διανύω μια περίοδο που το σπίτι μου δεν με βλέπει σχεδόν καθόλου, οι φίλοι και λοιποί μπαίνουν σε σειρά προτεραιότητας, αναγκαστικά..(σήμερα έχω τον τάδε, αύριο τον δείνα κι έτσι), το διάβασμα περιμένει υπομονετικά να έρθει η "τελευταία στιγμή", που λέγαμε, για να λάβει την τιμητική του κι εγώ την είδα Βέγγος και αποφασισμένη να τα προλάβω όλα. Ή έστω, να προσπαθήσω να τα προλάβω όλα. Τώρα το αποτέλεσμα υποψιάζομαι - ναι, ναι, καλά κάνεις - ότι θα μπάζει από κανα δυο τρυπούλες, αλλά τουλάχιστον δεν αισθάνομαι τη σπαρίλα των προηγούμενων μηνών, όταν περνούσα μέρες ολόκληρες χωρίς να βγω από το σπίτι, μέχρι που με τραβούσαν.

Και φυσικά όλα αυτά για λίγο ακόμη, μέχρι να βρω τους πραγματικούς ρυθμούς μου και να επιστρέψει στο σπίτι η καθημερινότητά μου που την έστειλα απόδημη για κάποιο διάστημα, ώσπου να της διακοσμήσω στην εντέλεια το δωμάτιο.

Κι όταν θα μυρίσω το άρωμά της, τότε θα είμαι πιο ήρεμη. Κι όλα θα μπουν σε τάξη.