Χθες χρειάστηκε για κάποιο λόγο να μπω ξανά μετά από πολύ καιρό σε λεωφορείο, να πάω Πειραιά, στον φίλο μου τον Γιάννη (Deos). Κόσμος πολύς, λαός...το λεωφορείο πηγαινε, το μυαλό μου ταξίδευε. Δίπλα μου, ένας αλλοδαπός κάθεται γέματος σκόνη απ' την οικοδομή. Πιο περα,όχι πολύ, ο άλλος φαίνεται με ενα χαμόγελο λες και το χεις ψεκασει με λακ...μαλλον ερωτευμενος θα ναι. Δίπλα του κάθεται ένας "κύριος" με μια δερμάτινη τσάντα και φαίνεται απελπισμένος.

     Θεέ μου, πως έχασαν οι άνθρωποι το νόημα του να ζεις... "Αγώνας για την επιβίωση" λένε όλοι. Μα...δεν είναι εκεί η ουσία, στο να επιβιώνεις! Η επιβίωση είναι απλά μια προυπόθεση μπας και λυτρώσουμε την ψυχή μας απ' τα δεινά μας. Πως φτάσαμε εδώ και που θα επιλέξουμε να πάμε τελικά?

   Μέσα απ' τη διαδρομή μου (του μυαλού και του λεωφορείου) βλέπω πολυκατοικίες, έτοιμες να ξεράσουν τα προβλήματα των οικογενειών που σκεπάζουν. Εδώ, οι άνθρωποι ζούνε σαν τα μυρμήγκια...ταλαίπωροι, δέσμιοι των χρεών, των απογοητεύσεων, των απελπισεων.

   Για το μόνο που αξίζει να μείνει κανείς εδώ είναι για το ότι ίσως γνωρίσεις κάποια προσωπικότητα, εξέχουσα. Τα μνημεία πια εδώ δεν φαίνονται, μερικοί φρόντισαν να τα σκεπάσουν αρκετά καλά με την κακία που πλανίεται.

    Ενα βλασταράκι έχει ξεκινήσει ένα μάταιο ταξίδι, απ΄τη μαμα γλάστρα προς το μπαλκόνι, στο καγκελο..Μα που πας κακομοιρικο? Είσαι ήδη καταδικασμένο...

    Θέλω να φτίαξω το σπίτι μου σε ένα ξέφωτο. Εκει που θα τελειώνει ο φραχτης μου, εκεί θα αρχιζει το δασος. Εκει που θα τελειώνει η αποθήκη μου, θα αρχίζει μια λίμνη γεμάτη ψαράκια και πουλιά. Εκει, αν με αξιώσει ο Θεος θα κάνω την οικογένειά μου. Μη μου καταστρέψετε και τούτο τ'ονειρο.

     Και κάτι τελευταίο. Ο Παρθενώνας, είναι πολύ ψεύτικος έτσι όπως τον καταντήσατε. Αν περνούσε απ'το χέρι μου, θα τον γκρέμιζα πρώτος.

                                   Τώρα κανείς μας δεν μετρά τα κατορθώματα

                                   πικρό ψωμί μέσα στα πλούτη μας τρυγάμε

                                   παιδιά κι απόγονοι και τρία τα πατώματα

                                 μα στην ψυχή, το παρελθόν τσιμπολογάμε...