16 Αυγούστου. Ο ήλιος έχει απλώσει τις αρίδες του πάνω απ’ το Ιόνιο ενώ το θαλασσινό κύμα που ενώνει τις δυο πλευρές της στεριάς μοιάζει να κάνει μασάζ στο πλοίο το οποίο περήφανα μπουκάρει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τα πλοία. Άνω των δύο μποφόρ θεωρείται τρικυμία. Άνω των  τεσσάρων τσουνάμι. Και άνω των έξι μποφόρ ο καπετάνιος μας έχει αφήσει χρόνους, αφήνοντας το τιμόνι στον πρώτο καρχαρία που βρήκε μπροστά του…

Αλλά ευτυχώς ο πανικός μου δεν έκανε μπαμ. Γιατί απ’ την αρχή της διαδρομής ήθελα να τρέξω και να σωθώ, αλλά το φιλοσόφησα το πράγμα. «Αν είναι να βουλιάξεις, βούλιαξε με στυλ και μην κάνεις καραγκιοζιλίκια» σκέφτηκα. «εξάλλου υπάρχουν και χειρότερα, άσε που αν τους πω τον τρόπο που πέθανα κει στον παράδεισο, σίγουρα θα πουν ότι αδικήθηκα και μπορεί να με ξαναγυρίσουν! Τι να πει κι ο παρκαδόρος του καραβιού δηλαδή που όταν θα πάει στον παράδεισο και  τον ρωτήσουν γιατί ήρθε κει, τι θα πει? Πάρκαρα αυτοκίνητα και πνίγηκα? Θα τον περάσουν για πυροβολήμενο, άρα πάλι μέσα!»

Με τα πολλά κατάφερα και βγήκα από το πλοίο, πάντα με ψηλά το κεφάλι και χωρίς να με πάρει είδηση κανείς ότι η ψυχολογία μου πλακωνόταν με την άγκυρα ποια απ’ τις δύο θα φτάσει πιο χαμηλά. Γιατί το πλοίο είχε αργήσει κι όλοι μπουχτισμένοι τρέχανε προς την έξοδο τρελλαμένοι! Πού να καταλάβουν ότι εγώ έτρεχα για να σωθώ?

Κατεβαίνω κάτω, μπαίνω στ’ αμάξι και τσούκου-τσούκου τραβάω προς την έξοδο. Στον κεντρικό δρόμο της Ηγουμενίτσας γινόταν ένας ψιλοπανικός. Αλλά εμένα πια δε με σταματούσε τίποτα! Σκεφτόμουνα «δρόμος+ άσφαλτος-+στεριά= ασφάλεια και σιγουριά. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα πια και θα σκίσω τους δρόμους!!!»…

Το πράσινο γίνεται κόκκινο. Όπως σ’ όλες τις πολιτισμένες πόλεις, τα αυτοκίνητα χωρίζονται στις λωρίδες και περιμένουν να ανάψει το επόμενο πράσινο…

-         Ωραία ε? Πώς τα βλέπεις τα πράγματα?

-         Ωραία, αλλά είμαι κουρασμένη, κλείνω λίγο τα μάτια μου, τρεξ’ το λιγάκι, ε?

-         Καλά, ξέρεις σε ποιον απευθύνεσαι παιδάκι μου? Κάθεσαι δίπλα στον number one της ταχύτητας!!! Κάτσε και θα δεις! Με το που ανάψει το φανάρι θα γίνω σαΐτα!!! θα ξυπνήσεις και θα ‘σαι Άρτα! Καλά, δε με ξέρεις καλά, δε με ξέρεις καθόλου καλά μου φαίνεται! Χα!

Το φανάρι ανάβει πράσινο. Τα αυτοκίνητα της διπλανής λωρίδας ξεκινούν το δρόμο της επιστροφής. Εμείς κολλημένοι!

-         άντε ρεεεεεε!!! Τι κάνουν τόση ώρα πια???

Τα αυτοκίνητα προχωρούνε άνετα. Αντίθετα εμείς στο ίδιο σημείο με μένα τρελλαμένο να μονολογώ…

-         Λες να έγινε κανένα τρακάρισμα? Αλλά δε φαίνεται τίποτα, ούτως ή άλλως πολλή ησυχία βλέπω…

 Το φανάρι ξανανάβει κόκκινο. Μπαίνουνε τα αυτοκίνητα σε ουρές και μένα να χει γυαλίσει το μάτι μου!

-         ΕΛΕΟΣ! ΝΤΡΟΠΗ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ!!!!!!!!

Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ!

-         ΑΝΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕ! ΤΟ @@!$&()* ΣΑΣ ΜΕΣΑ!

Κείνη την ώρα ξυπνάει….

-         τι φωνάζεις παιδάκι μου? Τι έπαθες πια?

-         ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΣΟΥ ΕΣΥ! ΕΧΟΥΜΕ ΠΗΞΕΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ!!!

-         Καλά είσαι σοβαρός? Ποια κίνηση? Και γιατί κάθεσαι πίσω απ΄ τα παρκαρισμένα???

-         (γκλουπ)…ε?....ναι…σα να χεις δίκιο δηλαδή...

-         Είναι που θα ξυπνούσα στην Άρτα! Σαχλαμαράκια!  Άει προχώρα πια!!!