Το πρωθυπουργικό ζεύγος προσγειώνεται στο αεροδρόμιο. Εκεί βρίσκονται ένα σωρό δημοσιογράφοι, πέντε-έξι παρ’ ολίγον υπουργοί, η προσωπική κομμώτρια της κυρίας πρωθυπουργού, οχτώ οπαδοί του κόμματος εκ των οποίων οι επτά είναι σύμβουλοι σε υπουργεία και μια ξώφαλτση που ψάχνει τη ξαδέλφη της.

Μόλις ξυπνάω και προσγειώνομαι ανώμαλα στην πραγματικότητα. Έξω από το σπίτι με περιμένει η Eurobank, η Alphabank, ο λογαριασμός της ΤΙΜ, τρία μαλακισμένα που πουλάνε ημερολόγια, ένας Πακιστανός στο πρώτο φανάρι για να μου πλύνει το τζάμι, κι ένας ξώφαλτσος που ψάχνει την κλινική του metropolitan.

-         Συγνώμη κύριε, το metropolitan ξέρετε που βρίσκεται???

-         Συγνώμη κύριε, εσείς ξέρετε πού βρίσκεστε???

-         Πού, αν σας είναι εύκολο???

-         Έξω από το metropolitan, άει σιχτίρ πια γκαβομάρα!

Το πρωθυπουργικό ζεύγος κατευθύνεται προς το μέγαρο Μαξίμου. Ο μάγειρας ρωτάει τι θα προτιμήσουν για μεσημεριανό. Η κυρία πρωθυπουργού αποσύρεται στα ιδιαίτερά της μαζί με τις φίλες της κρατώντας τη Barbie την τρελλοκοτσιδού για να σπάσουν την ανία. Ο πρωθυπουργός μετά το μεσημεριανό γεύμα θα αποσυρθεί στα ιδιαίτερά του μαζί με την κλειστή ομάδα των υπουργών και θα παίξουν play station.

Η επιστροφή μου στο σπίτι ήταν επεισοδιακή.

-         Τι φαί έχουμε ρε μάνα?

-         Τσιπούρες στα κάρβουνα, γαλοπούλα με γέμιση από μπαχαρικά και μύδια, και για τους λιγότερο λάτρεις των θαλασσινών, σοφρίτο…

-         Σοβαρά ρε μάνα? Σκέφτηκες  όλα αυτά για μένα?

-         Εννοείται! φάε τις φακές σου τώρα και θα σκεφτώ κι άλλα…

Η κυρία πρωθυπουργού συνεχίζει το φιλανθρωπικό της έργο. Η δεξίωση που πραγματοποιήθηκε στο κτήμα Νάσιουτζικ για τα παιδιά του τρίτου κόσμου είχε μεγάλη επιτυχία. Ήταν όλοι εκεί. Εκτός από τα παιδιά του τρίτου κόσμου. Ο πρωθυπουργός κατευθύνεται με τη λιμουζίνα για τη συνάντηση με τις παραγωγικές τάξεις για να ακούσει τα προβλήματά τους. Μετά έχει συνάντηση με τους εκπροσώπους τους ΣΕΒ σ’ ένα φίνο εστιατόριο του Κολωνακίου για να τους τα καρφώσει.

Εγώ κάθομαι σ’ ένα  fast-food αναμαλλιασμένος. Ψάχνω μέσα στο hamburger να βρω τον εαυτό μου. Είναι τσαλαπατημένος κι αυτός σαν το μπιφτέκι. Είναι παλιός και ξεπερασμένος σαν τη ντομάτα. Είναι ένας πράσινος εξωγήινος σαν το μαρούλι. Είναι λιώμα και έχει χαλβαδιάσει σαν το κέτσαπ. Είναι ανθυγιεινός σαν τη μαγιονέζα. Ο εαυτός μου…

Κι είναι ηλίθιος σαν κι εμένα που  μασουλάει με λύσσα αυτό το απαίσιο κατασκεύασμα.

Το πρωθυπουργικό ζεύγος πάει προς κατάκλιση. Η κυρία πρωθυπουργού αλλάζει πίσω απ’ το παραβάν καθώς ο πρωθυπουργός σκέφτεται το αυριανό ταξίδι στη Μοζαμβίκη για τη σύσφιξη σχέσεων. Θα γυρίσει φέρνοντας οικονομικές συμφωνίες με τους ζουλού για εισαγωγή δέντρων και ελεύθερο κυνήγι μαγισσών στα πρώην δάση της Ηλείας. Θα φέρει επίσης και μια ψόφια καμήλα η οποία θα «ντύσει» τον κενό χώρο πίσω από το τζάκι στο Μαξίμου. Σηκώνει το πάπλωμα και θέλει να πει μια καληνύχτα. Παίρνει τηλέφωνο τη γυναίκα του που βρίσκεται 130 τετραγωνικά μακριά, στην άλλη άκρη της κατοικίας. «Καληνύχτα αγάπη μου». Το κλείνει. Σβήνει το φως.

Απόψε όλα κινούνται γύρω μου σ’ έναν παράξενο ρυθμό. Εγώ να κουτουλάω απ’ τη νύστα. Κι ο αδερφός μου να γυρίζει ξεφυσώντας από πάνω μου σαν την άδικη κατάρα και να με ζαλίζει με τα προβλήματά του…

-         Άσε με να κοιμηθώ χριστιανέ μου! Έλεος πια!

-         Μα να με παρατήσει??? Γιατί? Πες μου γιατί μου το κανε αυτό? (κλαψ)

-         Μήπως γιατί δεν την άφηνες να κοιμηθεί την κοπέλα?

-         Αφού μ’ αγαπούσε, μου το είπε μια μέρα πριν…

-         Αϋπνίες θα είχε.

-         Μάλιστα κανονίζαμε και τα γενέθλιά της. Και κανονίζαμε ακόμα να πηγαίναμε τριήμερο στα Καλάβρυτα για weekend…

-         Σοβαρά??? Δηλαδή είναι σοβαρά τα πράγματα!!!! Εδώ μου φαίνεται έχουμε πρόβλημα! Άσε με λίγο μόνο μου να σκεφτώ…

-         Σκέψου! Please, πρέπει να αντιδράσω γρήγορα!

-         Εννοείται, τι, έτσι θα σ’ αφήσουμε? Άσε με λίγο να το φιλοσοφήσω…Κι όπως φεύγεις σβήσε και το  φως…

Προχωρούσα στο δρόμο όπως πάντα αφηρημένος. Σφυρίζοντας, μου ‘ρθαν κάποιοι στίχοι…

«Εσύ αραχτός και ψύχραιμος στη μαύρη λιμουζίνα

 Κι εγώ τραβάω σίδερο γυρεύοντας βιτρίνα…»

Ονειρεύομαι. Κώστας Τριπολίτης. 1988.

Τι χωρίζει έναν πρωθυπουργό εκπρόσωπο της πλουτοκρατίας, με έναν περιπλανώμενο εκπρόσωπο της μοιρολατρείας? Πολλά…

Τι τους ενώνει? Μια καλημέρα και μια καληνύχτα. Η απόσταση των δύο λέξεων  μέσα στη μέρα. Η απόσταση των δύο λέξεων από την πραγματικότητα που ζούμε. Τρέμουμε κι οι δυο στη σκέψη πως ίσως κατά βάθος μοιάζουμε επικίνδυνα…