Πολύ τρέξιμο λόγω δουλειάς από τη μια...

Μυαλό σαλεμένο λόγω στερητικού συνδρόμου από την άλλη...

...και οι μέρες περνάνε, αφήνοντας το blog μου χωρίς ανανέωση...

Ελπίζω πως έχω την κατανόησή σας...

...και την ίδια κατανόηση θα ζητήσω για περίπου έναν μήνα ακόμα!

Όχι, δεν έπαθα κάτι.

Απλώς διανύω μια περίοδο κατά την οποία τρέχω από το πρωί

μέχρι το βράδυ σαν κομάντο (επαγγελματικοί λόγοι),

και οι ελάχιστες ώρες που μένουν ελεύθερες δεν αρκούν

για να τα προλάβω όλα... επομένως βάζω προτεραιότητες!

Και μπορεί στην λίστα των προτεραιοτήτων μου να έχω αρκετά ψηλά

το blog μου, αλλά κάποια άλλα "θέματα" είναι ακόμα ψηλότερα...

...οπότε, αν μένει χρόνος για νέα posts, θα τα γράφω...

...αν ο χρόνος δεν αρκεί...

...ε, εκεί είναι που θα ζητήσω την κατανόησή σας.

;-)

Για σήμερα, ένα τραγούδι που το άκουσα λίγο νωρίτερα

και έβαλε το μυαλό μου να δουλεύει σε δαιμονισμένες στροφές...

’ντε, και καλή εβδομάδα να έχουμε!!!

Το τραγούδι της ημέρας - 15 Οκτωβρίου 2007

Στην άκρη του απείρου, στιγμούλα του ονείρου
Σταγόνα που στάζει, πόσο σου μοιάζει
Φωτιά και αέρας, κι ο κόσμος φοβέρα
Στη νύχτα που ουρλιάζει, πώς σε τρομάζει

Σου μοιάζει η σελήνη, πού να βρω γαλήνη
Στον ’δη ανατέλω, πόσο σε θέλω

πόσο σε θέλω

Κόντρα στους νόμους, ερήμου προφήτης
Σημάδια στην άμμο που απόψε θα σβήσεις
Ασπρόμαυρο μέλλον, σκυφτός μετανάστης
Σταθμός στο ραδιόφωνο που πρέπει ν' αλλάξεις

Σου μοιάζει η σελήνη, πού να βρω γαλήνη
Στον ’δη ανατέλω, πόσο σε θέλω

πόσο σε θέλω

πόσο σε θέλω

πόσο σε θέλω, αααα