Τώρα τα βλέπω...

...ένα-ένα αποκτούν νόημα...

...ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μου...

Τα σημάδια ήταν εκεί...

...αλλά μάλλον δεν ήμουν στη σωστή

ψυχολογία για να τα "διαβάσω"...

Ίσως υποσυνείδητα να το έκανα,

και απλώς να μην ήθελα συνειδητά να τα αποδεχθώ...

Θα ήμουν προετοιμασμένος...

...γι' αυτό το λόγο μου δόθηκαν...

...μα, πώς να ήθελα να τα δεχτώ?

Πώς να πιστέψω ότι ερχόταν κάτι τέτοιο?

Ούτε στον χειρότερό μου εφιάλτη δεν θα τα ήθελα...

Τα γεγονότα εξηγούν πολλά από όσα προηγήθηκαν...

Οι ερμηνείες είναι πλέον ολοφάνερες...

...μα είναι πια πολύ αργά!

Έμεινε η πικρία...

...και αναπάντητα "γιατί"...

...να τρώνε το μυαλό σαν σαράκι...

Αύριο?...

Κι αυτό, θολό είναι...

Το τραγούδι της ημέρας - 18 Οκτωβρίου 2007

Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
Κι εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα  'χεις κουραστεί

Όταν θα αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει, αν κάποτε θ' αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
Και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες ν' ακούσουν τη φωνή σου
κι οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές