Απόψε.

Ανάμεσα σε κόκκινα χαμόγελα και δυνατά αρώματα της γόησσας της νύχτας, γύρω από πυκνούς καπνούς ζωής, μια τόση δα φράση ήρθε με ταχύτητα και τρύπησε το μέσα μου.

Ήταν η αλήθεια σου.

Μου ρούφηξε τη ζέστη - όση είχα τέλος πάντων..

Με βρήκε παντελώς απροετοίμαστη.

Και δεν έφταιγαν μόνο οι λέξεις. Ήταν η απόφασή σου να τις βάλεις αυτόματα σε σειρά και να μπογιατίσεις το εσωτερικό σου.

Ήταν η δήλωση που τράβηξες από τα δόντια σου και την ακούμπησες στο δίσκο.

Κι ήταν αυτό που εγώ δύσκολα θα έβρισκα το κουράγιο να κάνω.

Κι από εκεί που το μυαλό μου είχε φισκάρει με άλλου είδους μαχαίρια...μέσα σε δυο δευτερόλεπτα ήρθαν τούμπα οι λεπίδες.

Τόσο που - είμαι σίγουρη - αν άκουγαν οι ουρανοί αυτό που εξαντλημένο έφτασε στα δικά μου αυτιά....θα ελευθέρωναν κεραυνούς και βροχής ποτάμια.

Για αλλού βάδιζα κι αλλού βρέθηκα.

Ας είναι. Δικό σου.