Η πρώτη προσπάθεια κάποιων μελών της ΜΗ να γυρίσουν μια ταινία, η οποία θα χει ως μακροπρόθεσμο στόχο να μπει και να αράξει σαν κοπρόσκυλο στην αρχειοθήκη της  ΕΡΤ, μέχρι να σβήσουν την κασέτα οι υπεύθυνοι γράφοντας πάνω της την ομιλία του Αλογοσκούφη στη Δ.Ε.Θ., έχει μπει ήδη στην τελική ευθεία.

Γιατί η «Ζάχαρη Άχνη» έρχεται για να μείνει. Γιατί η ταινία καταπιάνεται με τον έρωτα, με την απληστία του ανθρώπου, για τις διεθνείς σχέσεις.

Από την επόμενη μέρα της προβολής, ο Πούτιν, το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης οι Ζαπατίστας και τα αυτονομιστικά κινήματα της Ισπανίας θα χάσουν τον ύπνο τους. Να το βλεπαν κιόλας…

Το σενάριο χρειάζεται πολλά τσιγάρα. Ο Oscar Wilde πάλι έρχεται να μου την πει. «Η μόνη δικαιολογία για να κάνει ένας ένα  πράγμα που δε χρειάζεται είναι  να το θαυμάζει απεριόριστα». Και εμένα μ’ αρέσει πολύ αυτή η ταινιούλα.

Παραθέτω δυο σκηνούλες που γράφτηκαν και κόπηκαν πριν καν γραφτούν ολόκληρες λόγω  του χαμηλοτάτου επιπέδου τους και φυσικά, εννοείται, της έλλειψης παντελούς νοήματος…

(η συνάντηση είναι έτοιμη. Σκοτάδι γύρω, έχει βραδιάσει για τα καλά. Ένας τύπος μυστήριος με γκρίζες γωνίες- εκπρόσωπος του μεγάλου αφεντικού- κατεβαίνει σίγουρα αλλά βιαστικά τα σκαλιά που οδηγούν σε μια στοά. Εκεί βρίσκεται ο άλλος –εκπρόσωπος της άλλης συμμορίας- που θα γίνει το νταραβέρι, σκυμμένος, σαν κάτι να ψάχνει στο πάτωμα. Ίσως τη χαμένη του ηθική…)

      -     τι θα γίνει με το πράμα, το φερες? οι άλλοι περιμένουν…

      -     μπορείτε να γίνετε πιο σαφής κύριε?

-         Τι να γίνω πιο σαφής ρε γελοίε? Γιατί δώσαμε ραντεβού εδώ βραδιάτικα σ’ αυτήν την ερημιά? Για να δούμε την πανσέληνο? Δώσε  μου το πράμα κι άσε τους εκβιασμούς!

-         Ποιο πράμα, αν μπορούσατε να με βοηθήσετε, για να μπω στο πνεύμα δηλαδή…

-         Ρε μεγάλε, μη μου σπας τα νεύρα, οι άλλοι περιμένουν!

-         Και ποιοι είναι οι άλλοι?

-         Ούτε τους άλλους δε γνωρίζεις? Ή πολύ βλάκας είσαι ή πολύ πονηρός…

-         Ούτε βλάκας είμαι ούτε πονηρός! Κι ούτε πράμα έχω, ούτε τους άλλους ξέρω! Το μόνο που θέλω είναι να τελειώσω τη δουλειά όσο το δυνατόν γρηγορότερα!!!

-         ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ ΡΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ! ΕΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

-         Ε ΚΑΝΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!!

-         Συγνώμη, του αρχηγού  δεν είσαι?

(Απογευματάκι. Μετά το πρωινό μπάνιο, ο ήλιος λούζει τα κορμιά των δύο ερωτευμένων που τρέχουν στην παραλία χεράκι-χεράκι σαν τον Λάκη Κομνηνό και την Έλενα Ναθαναήλ. Σταματάνε στο πιο κοντινό ταβερνάκι και ανταλλάσσουν τον πιο ερωτικό διάλογο της ταινίας μεταξύ σαγανακίου και ντοματοσαλάτας…)

-         αχ αγάπη μου…θυμάσαι το περίπατό μας στην ακροθαλασσιά?

-         Ναι μωρό μου, λίγο πριν κάτσουμε εδώ, στο μαγαζί…

-         Θυμάσαι και το φιλί μας στα βράχια με το κύμα να μας λούζει?

-         Ναι, το πρωί, πράγματι ήταν πολύ ωραία…

-         Και μετά που κάτσαμε στην άμμο, αγκαλιαστήκαμε και λέγαμε τρυφερές ιστορίες από τα παιδικά μας χρόνια?

-         Ναι, πράγματι αγάπη μου, ήταν πολύ όμορφα…

-         Θέλω να είμαστε συνέχεια μαζί, μου έχεις χαρίσει υπέροχες αναμνήσεις, να μη φύγεις ποτέ απ’ τη ζωή μου, να μη μ’ αφήσεις ποτέ ξανά μόνη μου! Μ’ ακούς?

-         Σ’ ακούω μωρό μου, αλλά πότε σε άφησα μόνη σου?

-         Χτες το βράδυ…το αρνείσαι?

-         Όχι δεν το αρνούμαι, αλλά έλεος, χτες το απόγευμα γνωριστήκαμε!