Επέρειση ή αποτζιατούρα (ιταλ. Appoggiatura)

Πρόκειται για καλλωπιστικό φθόγγο. Είναι ένας μικρός φθόγγος που προηγείται ενός κύριου φθόγγου, ακουμπάει («επέρειση» από το ρήμα «επερείδω» (επί + ερείδω = στηρίζω) που σημαίνει στηρίζω κάτι πάνω σε κάτι άλλο) σε αυτόν και συνδέεται με αυτόν με μια μικρή σύζευξη συνάφειας.
Η επέρειση μπορεί να είναι κατιούσα, δηλαδή να κατεβαίνει διάστημα δευτέρας στον κύριο φθόγγο ή να είναι ανιούσα, δηλαδή να ανεβαίνει διάστημα δευτέρας. Αυτές οι επερείσεις ονομάζονται άμεσες, ενώ οι επερείσεις (ανιούσες ή κατιούσες) που απέχουν από τον κύριο φθόγγο πάνω από διάστημα δευτέρας ονομάζονται έμμεσες
Τόσο ως ανιούσα όσο και ως κατιούσα η επέρειση θα πάρει τη μισή αξία του κύριου φθόγγου, στον οποίο στηρίζεται και κατά την εκτέλεση τονίζεται περισσότερο από αυτόν. Γενικά η χρονική διάρκειά της πάντως ποικίλει ανάλογα με το ύφος του κομματιού κυρίως, πάντως για να μη γίνεται σύγχυση εκτελείται σύμφωνα με την αξία, με την οποία γράφεται. Όταν η επέρειση προηγείται φθόγγου παρεστιγμένου, παίρνει συνήθως τα 2/3 της αξίας του.
Γενικότερα πάντως από το πλήθος των τρόπων γραφής και εκτέλεσης της επέρεισης οι επικρατέστεροι είναι η μακρά και η βραχεία επέρειση. Βραχεία ή σύντομη επέρειση είναι εκείνη (ανιούσα ή κατιούσα) που τη διέρχεται μια πλάγια γραμμή και η εκτέλεση της είναι πολύ σύντομη παίρνοντας από τον κύριο φθόγγο την ελάχιστη αξία.
Διπλή δε επέρειση είναι εκείνη που αποτελείται από τους δύο φθόγγους της κατιούσας και ανιούσας και στην εκτέλεσή της παίρνει άλλοτε το 1/3 της αξίας του κύριου φθόγγου και άλλοτε τη μισή αξία αυτής.


Βιβλιογραφία: Γ. Διαμαντή «Η κλασική θεωρία της μουσικής», εκδ. Νάκα 2001
A. Danhauser «Theorie de la musique» H. Lemoine 1929,
Τεγόπουλου - Φυτράκη, «Μείζον Ελληνικό Λεξικό», β΄ εκδ.

13099