Ανήκει στους «καλλωπισμούς» (βλ. στο για την έννοια των καλλωπισμών, στο σχετικό όρο στην εγκυκλοπαίδεια μουσικών όρων του ΜΗ)
Συνήθως παριστάνεται με το σύμβολο: tr~~~~~~~~~~ ή μόνο με τα γράμματα «tr».
Τίθεται πάνω από έναν φθόγγο και απαιτεί να επαναληφθεί αυτός ο φθόγγος πολλές φορές και γρήγορα μαζί με τον πλησιέστερο οξύτερο αυτού. Σχηματίζεται λοιπόν η τρίλια βασικά από δύο νότες.
Η τρίλια έχει 3 μέρη:
α. την προετοιμασία (δηλαδή η νότα από την οποία ξεκινά η τρίλια)
β. την κυρίως εκτέλεση και
γ. την κατάληξη.
Περαιτέρω, η προετοιμασία ειδικότερα είναι τριών επίσης ειδών:
α. πρώτη προετοιμασία (δηλαδή η αρχική νότα της τρίλιας είναι της αυτής οξύτητας με τον κύριο φθόγγο, στον οποίο ανήκει η τρίλια, επομένως, αν π.χ. κύριος φθόγγος είναι Fa, η τρίλια που ανήκει στον Fa αρχίζει από Fa και αυτή και παίζει επαναληπτικά και σύντομα τις νότες: fa – sol – fa –sol – fa – sol ….κ.ο.κ. )
β. δεύτερη προετοιμασία (δηλαδή η αρχική νότα της τρίλιας είναι η αμέσως οξύτερη από τον κύριο φθόγγο νότα, επομένως αν π.χ. κύριος φθόγγος είναι Fa, η τρίλια, που ανήκει στον Fa, αρχίζει από Sol και παίζει, επαναληπτικά και σύντομα, τις νότες: sol - fa – sol – fa –sol – fa – sol ….κ.ο.κ. )
γ. τρίτη προετοιμασία (δηλαδή η αρχική νότα της τρίλιας είναι η αμέσως βαρύτερη του κύριου φθόγγου, στον οποίο ανήκει, επομένως αν π.χ. κύριος φθόγγος είναι Fa, η τρίλια, που ανήκει στον Fa, αρχίζει από Mi παίζει, επαναληπτικά και σύντομα, τις νότες: mi – fa – sol – fa –sol – fa – sol ….κ.ο.κ. ).
Οι καταλήξεις για τις τρίλιες συνήθως γράφονται με μικρές νότες.
Να σημειωθεί επίσης ότι όταν ο οξύτερος φθόγγος της τρίλιας πρέπει να αλλοιωθεί, το σημείο αλλοίωσης γράφεται κάτω από το σύμβολο της τρίλιας.
Βιβλιογραφία: Γεωργίου Διαμαντή, «Η κλασική θεωρία της μουσικής», εκδ. Φ. Νάκα 2001,
Θεόδωρου Σακελλαρίου, «Εισαγωγή στη φιλολογία της μουσικής» εκδ. Παν/μιου Ιωαννίνων,
Διαμαντή Μαυραγάνη, «Μουσική ανθοδέσμη», εκδ1968.
επιστροφή
14420 |
