Ανήκει στα σημεία τονισμού (βλ. σχετικά για την έννοια των «τονισμών», στη σχετική λέξη στην εγκυκλοπαίδεια μουσικών όρων του ΜΗ). Πρόκειται για μια μικρή παύλα (-) που τίθεται πάνω ή κάτω από τους φθόγγους και απαιτεί αυτές να εκτελεστούν χωριστά η μία από την άλλη, αλλά όχι τόσο με ελαφράδα, όπως στο staccato αλλά με γλυκύτητα. Η νότα που έχει την οριζόντια γραμμή εκτελείται κατά τα ¾ της αξίας της. Συνήθως οι νότες που έχουν οριζόντιες γραμμές απαντώνται να συνέχονται με σύζευξη συναφείας (legato), οπότε εκεί απαιτείται να εκτελούνται μεν χωρισμένες, αλλά να παίζονται με μια αναπνοή (ή μια δοξαριά) και με γλυκύτητα.
Βιβλιογραφία: Γεωργίου Διαμαντή, «Η κλασική θεωρία της μουσικής», εκδ. Φ. Νάκα 2001, Θεόδωρου Σακελλαρίου, «Εισαγωγή στη φιλολογία της μουσικής» εκδ. Παν/μιου Ιωαννίνων, Διαμαντή Μαυραγάνη, «Μουσική ανθοδέσμη», εκδ1968
