Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
#6449 / 28.11.2006, 23:18 / Αναφορά Περιεκτικότατο και όμορφο το κείμενο σου mpriza μου. Περίμενα καιρό ένα τέτοιο κείμενο γραμμένο από τα χέρια σου. Φιλιά!!!! |
#6450 / 28.11.2006, 23:35 / Αναφορά ο Mprizas ειναι φιλαράκι και δεν θα με παρεξηγήση σε όσα πω, σωστά ή λάθος: η ροκ μουσική υπήρξε στάσι ζωής ενάντια σε οποιοδήποτε καθεστημένο από την εποχή της ζούγκλας του μαυροπίνακα. στα τέλη της δεκαετίας του 60, κάποιοι εκμεταλλέυτηκαν-χρησιμοποίησαν την ροκ μουσική ως όχημα για να εκφραστούν ενάντια στον πόλεμο. τούτο δεν σημαίνει ότι ηταν κατ' ανάγκην κακό, όμως η ασύδοτη χρήσι ναρκωτικών και η υπερβολική σεξουαλική αναρχία που δημιουργήθηκε μάλλον τροχοπέδη έγινε τελικά σε οποιαδήποτε μορφή αντίστασης κατά του πολέμου. μήν ξεχνάμε ότι το lsd είχε διαδοθή σε μεγάλο βαθμό από τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες ενώ λέγεται ότι μέσα στους κόλπους τον ροκάδων υπήρχαν και αρκετοί ρουφιάνοι. τελικά ένα τέτοιο μαζικό κίνημα δεν κατάφερε να προσφέρη και πολλά ούτε κατά του πολέμου αλλά ούτε και στην ροκ την ίδια. Πολλά συγκροτήματα που άνθισαν στα 60's όχι κατ' ανάγκην με αντιπολεμικό περιεχόμενο στα τραγούδια τους, άρχισαν να γνωρίζουν κάμψι. το ροκ δεν είναι ουτε η ελπίδα ούτε τίποτε άλλο. το ροκ ειναι μουσικη. ας την αφήσουμε ήσυχη επι τέλους |
#6451 / 28.11.2006, 23:43 το ροκ δεν είναι μόνο μουσική!!!! Έλεος!!!!!! Μόλις έθαψες ολόκληρο το πνεύμα της. |
#9602 / 25.09.2007, 14:30 Δυστυχώς, ετσι ακριβώς έχουν τα γεγονότα, kid και όχι μόνο. Καλός είναι ο ρομαντισμός flower, αλλά ακόμα καλλίτερη η ακριβής γνώση της πραγματικότητας. Ο kid δεν έθαψε τίποτα. Αυτά είναι πράγματα γνωστά και ιστορικά αποδεδειγμένα πλέον, μόνο που δεν θα στα πει κανένα mainstream ΜΜΕ. Ο kid σαν πιο παλιός είναι ενημερωμένος σε βάθος. |
#6453 / 29.11.2006, 01:48 / Αναφορά @ Λυπάμαι, αλλά βρίσκω το κείμενο αυτό ανεπαρκές στην αναδρομή του και στις αναφορές του. Δεν κατατάσσεται ούτε ως ενημερωτικό/αναδρομικό μα ούτε κι ως η προσωπική ματιά και άποψη του μέλους mprizas. Παραθέτω ένα ίδιου περιεχομένου κείμενο, για το ελληνικό ροκ από τον χώρο του blogspot: http://xnoudiunplugged.blogspot.com/2006/11/blog-post_12.html |
#6454 / 29.11.2006, 01:59 Λυπάμαι, αλλά κι εγώ βρίσκω το κείμενο ανεπαρκές, αφοριστικό και ακαταλαβίστικο. Είναι τεράστιο το θέμα Ροκ και Πολιτική και μάλλον θα πρέπει να το ψάξεις κι άλλο το θέμα, mprizas... Μια ιστοσελίδα που καλύπτει όλη σχεδόν την ιστορία του ροκ (στα αγγλικά): http://www.scaruffi.com/history/index.html |
#6455 / 29.11.2006, 06:20 / Αναφορά Διάβασα κάποια σχόλια, και θα κάνω κάποιες σκέψεις πάνω σ’ αυτά. Είναι απόψεις προσωπικές τις οποίες σέβομαι, και θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις και δε θα ασχοληθώ περαιτέρω. Λένε ότι δεν είναι επαρκές στις αναφορές του. Ενδεχομένως. Αλλά είναι ΑΡΘΡΟ, δεν είναι ΔΙΑΤΡΙΒΗ. Στο άρθρο, κι ειδικά σε κάποιο το οποίο δεν αποτελείται κι από 10.000 λέξεις, απλά αυτός που το γράφει παραπέμπει κάποια στοιχεία τα οποία δίνουν τη δυνατότητα στον αναγνώστη να τα πάει παραπέρα, ενεργοποιώντας τις δικές του γνώσεις και τις δικές του εμπειρίες. Το άρθρο δε διδάσκει, απλά καταγράφει, και δίνει την άποψη του συγγραφέα όσο πιο λυτά κι απέριττα μπορεί να γίνει αυτό. Αποτελεί περισσότερο έναυσμα για συζήτηση, πάρα τελικό συμπέρασμα. Αν ο συγκεκριμένος που το γράφει έχει να ανοίξει εφημερίδα κανά δυο χρόνια δε φταίω εγώ. Ας τον ενημερώσω από αυτό το βήμα ότι τις πουλάνε στα περίπτερα αλλά και αλλού, αν είναι τυχερός. Και αν ο αγαπητός vouliakis με συμβουλεύει να το ψάξω λίγο περισσότερο, θα του πω ότι ο ήχος και μόνο της rock που ακούω χρόνια τώρα, μου αρκεί για να καταθέσω έτσι απλά και ανεπιτήδευτα αυτό που εγώ νοιώθω, παρουσιάζοντας με το δικό μου τρόπο το πώς αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Αλήθεια, πόσο σας βαριέμαι όλους εσάς τους ‘ειδήμονες’ που θεωρείτε το καθετί ως ‘κτήμα’, έχοντας όμως ουσιαστικά ξεγυμνώσει, έχοντας αφαιρέσει όλη τη μαγεία του πράγματος! Και μαγεία είναι αγαπητέ vouliaki αυτό ακριβώς, η κάθε μορφή τέχνης να καθρεφτίζεται στα μάτια του καθενός από μας με ένα τρόπο διαφορετικό. Ενώνοντας όλα αυτά τα κομμάτια δημιουργείται η ιστορία του κάθε πράγματος κι όχι από αμπελοσοφίες που τις ενστερνιζόμαστε, μην έχοντας κάτι καινούργιο να πούμε, καταλήγοντας να τις αναμασάμε δεξιά κι αριστερά παραπέμποντας σε sites που βεβαίως έχουν διαφορετικό ρόλο να διαδραματίσουν καθώς αυτά ναι, είναι για να ενημερώσουν. Είναι και στ’ αγγλικά μου φαίνεται, δικαιολογείται λοιπόν το ακαταλαβίστικο στα ελληνικά. Να ευχαριστήσω και τη nefos που με έπεισε ότι όσα λέω παραπάνω μάλλον ισχύουν. Αν θεωρεί ο vouliakis ότι ένα μικρό κείμενο δε μπορεί να μιλά για μεγάλα θέματα, καθώς όπως αναφέρει κάποιος δεν μπορεί να ‘χωρέσει’ μια τόσο μεγάλη ιστορία, τι να πω…πραγματικά αυτό δεν το χω ξαναδεί! Τα ‘συγχαρητήριά μου’ λοιπόν κύριε ‘ειδικέ’ όταν αποφασίσετε να καταγράψετε τις σκέψεις σας, ελπίζω να βρείτε τον καλύτερο οδηγό (λεξικό, βιβλίο) να τις αντιγράψετε… Ευχαριστώ τον Kid για την παρουσίαση μιας άλλης άποψης, εξίσου σημαντικής. Και τη movflower για τα όμορφα λόγια της… |
#6456 / 29.11.2006, 15:09 Μα, για να ενημερωθείς σε παραπέμπω στον Scaruffi, Μπρίζα. Άλλωστε, το δηλώνεις κι εσύ πως έχεις να διαβάσεις εφημερίδα εδώ και μερικά χρόνια. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς θέλουμε να γίνουμε όλοι συγγραφείς, ενώ δεν έχουμε καταφέρει να γίνουμε καλοί αναγνώστες. Τώρα, για τα άλλα "ρομαντικά" που λες, δεν θα είχα αντίρρηση να τα διαβάσω σε κάποιο post στο blog σου ή στη στήλη "Λογοτεχνία". Από τη στιγμή όμως που διαλέγεις να στείλεις δημοσίευση, καλό θα ήταν να προσέξεις κάπως στη διατύπωση (να μην είναι αποσπασματική και ακαταλαβίστικη) και -αφού το θέμα αφορά στην ιστορία κάποιου κοινωνικού φαινομένου, όπως είναι το ροκ- γιατί όχι: να την υποστηρίξεις με παραπομπές σε βιβλιογραφία κλπ. Αυτά, με όλη την καλή διάθεση. Καλές ακροάσεις :-) |
#6459 / 29.11.2006, 16:01 Η δικιά μου άποψη είναι ότι οτιδήποτε καινούριο γεννιέται εμπεριέχει θετικά και αρνητικά. Έτσι κάνει τον κύκλο του μέσα στην ιστορία και αν είναι αληθηνό κάνει τον κύκλο του στη συνείδηση των ανθρώπων, μεταλλάσεται και παίρνει νέες μορφές. Όντως το Rock είναι και τρόπος ζωής γι αυτό και συνεχίζει να ζεί σε αυτούς που νιώθουν το πραγματικό νόημά του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει κάποια συνταγή γι αυτό. Μπορεί τελικά αυτό να είναι το νόημά του, να είσαι ο εαυτός σου και να αφήνεις τους άλλους να είναι όπως θέλουν. Είναι λογικό το να υπάρχουν και αρνητικές συνέπειες από την εισαγωγή μιας τέτοιας νέας αντίληψης, μετά από την περίοδο του ψυχρού πολέμου και τα αποτελέσματα αυτού στην παγκόσμια κοινωνία. Ούτως η άλλως η δυτική κοινωνία ήταν τότε πιο συντηριτική, πόσο μάλλον και οι υπόλοιπες κοινωνίες της ανατολής... Το rock λοιπόν, αφ' ενός φαντάζομαι ότι έφερε και την μεγαλύτερη χρήση της τεχνολογίας πάνω στην μουσική-χωρίς να σημαίνει ότι δεν εφαρμόστηκε και στα υπόλοιπα είδη. Αφ' εταίρου απευθυνόταν και απευθύνεται κυρίως στην κάθε νέα γενιά που είναι έτοιμη και δεκτική να αφουγκραστεί κάτι νέο και δυνατό όχι μόνο εγκεφαλικά αλλά και σαν αίσθηση, κάτι που να εμπεριέχει μιας μορφής επανάσταση, είτε προσωπικής είτε κοινωνικής. Απορροφάται εύκολα-με την καλή έννοια-από ανθρώπους που δεν μπήκαν ακόμα σε αυτό που ονομάζουμε σύστημα και που τελικά μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι λίγο πολύ είμαστε κομμάτι του. Αυτό βέβεια ξεφεύγει από το θέμα, έχει να κάνει όμως με το τι σου δίνει τελικά στη ζωή σου σαν ζωντανό στοιχείο μέσα σου, ώστε να πείς ότι, ναι πρέπει κάποιος πάντα να ζεί πιο ελεύθερα και πιο παθιασμένα έτσι ώστε μεταξύ άλλων να μπορεί και να αμφισβητεί. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να είναι έτσι. Χωρίς να σημαίνει ότι το ροκ είναι το μόνο είδος που μπορεί κανείς να βρεί αυτά τα στοιχεία που θα τον κάνουν να νιώθει ζωντανός και να καταλάβει τον εαυτό του και τους υπόλοιπους. Απλά προδιαθέτει ελευθερία στην έκφραση.. Φυσικά υπάρχει, όπως ειπώθηκε και στο άρθρο, η εκβιομηχάνηση και η εκμετάλλευση του όλου ζητήματος, από ανθρώπους που κινούν τα νήματα.. Αλλά μήπως πάντα αυτό δεν γινόταν; Άνθρωποι με ευαισθησίες καταλήξαν στα ναρκωτικά παρασυρόμενοι από κάποιους καλλιτέχνες έμμεσα, αλλά ίσως είχαν και αυτοί την προδιάθεση. Είναι και ως ένα σημείο προσωπική η μάχη του να σταθείς όρθιος σε ό, τι σου τυχαίνει,και σε ό, τι σου πασάρουν. Βέβεια δεν μου αρέσουν πια προσωπικά και οι ακρότητες που μας προβάλλαν κατά καιρους. Για σκεφτείτε όμως και σήμερα τι ναρκωτικά μας πασάρουν και δεν μιλάω για ουσίες αλλά για τηλεπρέζα και πρεζοκάρτες. Ε δεν είναι όλοι αυτοί ροκάδες.. Νομίζω ότι από τα θετικά και τα αρνητικά ενός νέου πράγματος με μεγάλη δυναμική, κρατάς την ουσία, αν υπάρχει, και θα σε στηρίξει, αν έχει κάποια αξία. Χωρίς να είμαι ειδικός αλλά επειδή άκουγα και ακούω ροκ, νιώθω ότι ζεί μέσα μου, το λιγότερο σαν άκουσμα. |
Administrator
|
#6457 / 29.11.2006, 15:53 / Αναφορά Προσωπικά μου αρέσουν τέτοιες δημοσιεύσεις, γιατί προκαλούν παρεμβάσεις, παραθέσεις, παραπομπές, συζητήσεις και έτσι στο τέλος έχουμε ένα συνδυασμό του αρχικού κειμένου με πολύτιμα σχόλια. Και ΑΥΤΟ είναι που έχει σημασία. Αν τώρα το κυρίως κείμενο είναι αψεγάδιαστο, ακόμα καλύτερα. Καλό είναι να δούμε το e-Περιοδικό σαν κάτι διαφορετικό από τα κλασικά περιοδικά, στα οποία πρέπει να τα περιμένουμε όλα από τον αρθρογράφο. Εδώ υπάρχουν τα σχόλια για να μπορούμε όλοι να συνεισφέρουμε ουσιαστικά. Τα σχόλια δεν είναι για να λέμε μόνο "μπράβο" ή "απαίσιο". Τα σχόλια είναι πολλές φορές συμπλήρωμα του άρθρου. Σε πολλές δημοσιεύσεις έχει τύχει ο αρθρογράφος να έχει κάνει την αρχή και στη συνέχεια τα υπόλοιπα μέλη να έχουν προσθέσει πολύτιμα σχόλια, κάνοντας τη δημοσίευση σημείο αναφοράς, παρόλο που η πρωτογενής του μορφή δεν ήταν πλήρης. ΥΓ. Επίσης πολλές φορές σαν διαχειριστής δεν έχω την πολυτέλεια να διαλέξω από ένα πλήθος "άρθρων". Μπορεί οι εκκρεμούσες δημοσιεύσεις είναι όπως ξέρετε πολλές, οι πιο πολλές όμως έχουν ποιήματα, βιογραφίες ή άσχετα κείμενα. Τα αρθρα είναι ελάχιστα. |
#6458 / 29.11.2006, 15:56 / Αναφορά Σίγουρα η ροκ ήταν και θα είναι ενα μεγάλο κομμάτι της συχρονης μουσικής καθώς δημιούργησε μια επάνασταση εναντίον του κατεστημένου. Η ροκ εξακολουθει να έχει τη δύναμη του παρελθόντος ακόμα και αν δεν ακούγεται με τον ίδιο ήχο. Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχάσουμε πως οι περισσότερες μέγάλες μορφές της μουσικής αυτής κατέληξαν σε κλινικές ή αυτοκτόνησαν ύστερα απο δόσης ναρκωτικών. Δεν μπορώ να πώ οτι αντιπαθώ την ροκ, ίσα ίσα που είναι το αγαπημένο μου είδος μουσικής με τις διάφορες παραλλαγές της. |
#6460 / 29.11.2006, 17:01 Όταν λες "οι περισσότερες μεγάλες μορφές της μουσικής αυτής κατέληξαν σε κλινικές ή αυτοκτόνησαν ύστερα απο δόση ναρκωτικών", τι εννοείς; Έχεις σχετικά στοιχεία; Αν δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας ότι μπορούμε να καταρτίσουμε μια λίστα με τους 100 σπουδαιότερους καλλιτέχνες της ροκ, θα προέκυπτε ότι τουλάχιστον οι 51 έχουν καταλήξει σε κλινικές ή στο θάνατο από ναρκωτικά; Άλλο καπέλο αν έπαιρναν πολλοί από αυτούς ναρκωτικά και άλλο αυτό που λες... |
#6464 / 29.11.2006, 22:13 ΟΚ ίσως και εγώ να το τράβηξα λίγο. Αλλά σίγουρα πολλοί απο αυτούς είχαν προβλήματα με ναρκωτικά και μερικοί πέθαναν σε σχετικά μικρή ηλικία ενώ μπορούσαν να προσφέρουν ακόμα στο χώρο της μουσικής. Υ.Γ. Θέλω επίσης να σε συγχαρώ για το κείμενο περι του Νίκου Κοεμζτή. Συγκλονιστικό!!!! |
#6461 / 29.11.2006, 17:20 / Αναφορά Η γνώμη μου όσο πιο απλά και περιεκτικά μπορώ είναι η εξής... Η ροκ υπήρξε ένα πολύ δυναμικό και σημαντικό κίνημα τέχνης, που στη γέννησή του και αμα την ενηλικίωσή του έπλασε και επηρέασε όχι μόνο σπουδαίους καλλιτέχνες, μα και τρεις γενιές τουλάχιστον ανθρώπων, φτάνοντας στις παρυφές αυτής του '90. Νιώθω πως ο τερματισμός του ψυχρού πολέμου, αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της παρεμβατικής γραφής της ροκ και έκτοτε μόνο ψήγματα από αυτό το υλικό κάνουν την εμφάνισή τους... Κατά τη γνώμη μου άλλες είναι, πλεόν, οι πολιτικώς (ποικιλοτρόπως) ενεργές εκφάνσεις μουσικής... Αυτές εστιάζονται στα ευρύτερα ρεύματα της έθνικ που μεταφράζουν πάνω στις μουσικές και στους στίχους τους, τις κοινωνικές ανισότητες και τον ρατσισμό, την έξαρση του θρησκευτικού φανατισμού, τη συμβίωση σε έναν κόσμο "πολύχρωμο" και πολυπολιτισμικό... Ετσι, το αντιλαμβάνομαι, εγώ... Μάλιστα, οι συγκεκριμένοι μουσικοί δεν κρύβουν και την επιρροή τους από την ροκ... Αυτός είναι ο ρόλος της συγκεκριμένης μουσικής στις μέρες μας, κατά την προσωπική μου άποψη... |
#6479 / 01.12.2006, 12:45 / Αναφορά Η άποψή μου: Το Rock, σαφώς είναι τρόπος ζωής και σαν τρόπος ζωής μπορεί να εκφράζεται με οποιοδήποτε μέσο και χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Επίσης μπορεί να εκφράζει ετερόκλητες πληθυσμιακές ομάδες. Σαν τρόπος ζωής δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει για τον απλούστατο λόγο του ότι γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο και δεν ανακαλύφθηκε στην πορεία της εξέλιξης (γυρίστε πίσω να δείτε πόσοι άνθρωποι στην αρχαιότητα ακολούθησαν "διαφορετικό"μδρόμο). Το μόνο που μπορεί να διαφοροποιηθεί είναι η ποσοστιαία κάλυψη του πληθυσμού που σημαίνει απλά δύναμη στην έκφραση των μηνυμάτων. Ρόδα είναι και γυρίζει. |
#6497 / 04.12.2006, 01:22 / Αναφορά Πολλοί έχουν πεί οτι το rock έχει πεθάνει! Δεν πέθανε, απλώς εξελήχθηκε. Μην ξεχνάμε οτι το rock είναι διαχρονικό! Και ακόμα και σήμερα είναι τρόπος ζωής! |
#8562 / 10.06.2007, 19:02 Είναι, και θα είναι για πάντα φίλε μου. Το ροκ, είναι αυτό που θα πεθάνει τελευταίο... |
#22078 / 09.03.2011, 01:44 Μπορεί και να μην πεθάνει ποτέ.Μόλις κοπεί το ρεύμα για πάντα θα κατεβούμε όλοι στους δρόμους με ακουστικές.Φαντάζεστε;Φιλιά παιδια! |
#9607 / 25.09.2007, 19:48 / Αναφορά Έτσι είναι... το ροκ είναι κίνημα. Δεν είναι μαύρο ρούχο, ναρκωτικά και αντίδραση μόνο για την αντίδραση. Το ροκ ΕΥΤΥΧΩΣ ζει ακόμα κι όσο το θρέφουμε θα ανδρώνεται και θα μας οδηγεί στην επανάσταση. Όχι αντιεξουσιαστικά καταλύοντας νόμους, αλλά συμβάλλοντας ενεργά στην καλυτέρευση μιας αξιοκρατικής, ειρηνικής και λαϊκής κοινωνίας ανθρώπων! |
#9622 / 26.09.2007, 18:26 και θα συμφωνίσω με τον Panos72 πως το ροκ είναι κίνημα...και θα μας οδηγεί στην επανάσταση............. ...Hey, hey my,my rock'n'roll will never die... (Neil Young) |
#9621 / 26.09.2007, 18:21 / Αναφορά Η ροκ μουσική πέρα από οτιδήποτε άλλο έγινε ή αποτέλεσε στη συνέχεια, αρχικά υπήρξε μια επανάσταση στο χώρο της μουσικής. Όπως είχαν πει, "στη δεκαετία του 60 έφτανε να πάρεις μια κιθάρα, να παίξεις τρεις συγχορδίες και είχες γράψει τραγούδι". Αυτή η φράση έχει βέβαια διπλή σημασία. Από τη μία εννοεί την απλότητα (και όχι απαραιτήτως απλοϊκότητα ) των ροκ τραγουδιών και από την άλλη και βασικότερο, τη νέα αντίληψη των πραγμάτων που προσκόμιζε αυτή η μουσική. Δηλαδή, την απόρριψη όλης αυτής της ακαδημαϊκότητας της κλασσικής και όχι μόνο μουσικής η ουσία της οποίας συχνά χανόταν μέσα σε διάφορες μορφολογικές περιπλοκές της σύνθεσης, και επίσης την απόρριψη όλης εκείνης της ανέμπνευστης μουσικής που έπαιζαν τα ραδιόφωνα της εποχής κατά παραγγελία των δισκογραφικών εταιρειών. Η ροκ μουσική πρωτογραφόταν από τους νέους εκείνης της εποχής (που σήμερα τους χωρίζουν δυο γενιές από τους νέους) και με ξέχειλο ενθουσιασμό, αυτοπεποίθηση, έμπνευση και ευαισθησία κάλυπτε όσες τεχνικές ατέλειες υπήρχαν γράφοντας τραγούδια που φτάσαν μέχρι σήμερα Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο κόσμος όλος έστρεψε το αυτί του προς αυτή τη μουσική, η επίσημη μουσική στράφηκε προς το ροκ για να ανανεωθεί, μα και οι ρόκερς έμαθαν να παίζουν καλύτερα τα όργανα τους, το ροκ αναμείχθηκε και με άλλα είδη μουσικής, αποτέλεσε σάουντρακ εξεγέρσεων, δικαιολόγησε και κατέκρινε πράγματα, έγινε επάγγελμα, έγινε χρυσοφόρα πηγή. Συνέβησαν πολλά ώστε το μινιμαλιστικό ροκ των τριών συγχορδιών να μετατραπεί σε γιγάντιο θέαμα και οι τροβαδούροι που γυρνούσαν με μια κιθάρα να γίνουν ροκσταρς... ...so you want to be a rock'n'roll star... όπως λέει το τραγούδι των Barcley James Harvest "θέλεις λοιπόν να τα καταφέρεις/ να γίνεις rock ' n' roll star/ να φύγεις προς τα αστέρια/ θα μπορείς όμως μετά να βρεις το δρόμο για το σπίτι;" ...I was turning keys, setting people free... (Doors) Η ροκ μουσική υπήρξε απελευθερωτική. Καθώς στην αρχή ήταν κυνηγημένη μουσική δεν ήθελε πολύ ώστε να ταυτιστούν μαζί της οι νέοι. Και όταν είσαι νέος και σου αρέσει η μουσική, τότε αυτή αντηχεί συνέχεια στο μυαλό σου και διαπνέει ότι κάνεις. Έτσι τα τραγούδια του Ντύλαν της Τζόπλιν του Χέντριξ και εκατοντάδων άλλων έγιναν ερέθισμα προς έναν άλλο τρόπο σκέψης και αντίληψης της ζωής. Κλόνισαν την αυθεντία του καθιερωμένου (κλονίζοντας τη μουσική που άκουγε αυτό) και δώσαν ελπίδες για μια πνευματική ελευθερία που θα την ακολουθούσε, γιατί όχι, και η κοινωνική ελευθερία.... |
#9691 / 01.10.2007, 13:42 / Αναφορά Πάντως αν το 60 και το 70 έπαιρναν χρώμα από το ρόκ ως τρόπο σκέψης "ζήσε γρήγορα πέθανε νέος", ως στάση ζωής "επανάσταση παντού και πάντα",και ως πολιτικής συμπεριφοράς, "η φαντασία στην εξουσία", τότε σήμερα που κυριαρχεί σχεδόν αποκλειστικά η pop κουλτούρα και η μουσική προορίζεται για Ringtone και διαφημιστικά σποτάκια η θέση και η απήχηση της ρόκ πολύ φοβάμαι ότι έχει καταστεί ένα νοσταλγικό συμπλήρωμα της καθημερινότητας, μια περιθωριακή θέση στην σκέψη του σημερινού ανθρώπου. Τα πράγματα πάντα αλλάζουν αλλά πρώτα απ΄ολα θα πρέπει να αλλάξει και το ρόκ ως μουσική, ως κίνημα και ως τρόπος ζωής |
#9696 / 01.10.2007, 15:39 / Αναφορά ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΡΟΚ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΖΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΟΡΙΣΟΝ ,ΧΕΝΤΡΙΞ,ΤΖΟΠΛΙΝ.ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ STONES,ΟΙ BEATLES Ο ΒΟΒ DΥΛΑΝ KAI ΠΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ;ΜΟΝΟ ΠΟΥ Ο LENNON ΠΕΘΑΝΕ ΑΓΟΤΕΡΑ ΜΑΛΛΟΝ... ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΡΟΚ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΛΑΔΗ, ΠΑΛΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΒΛΕΠΩ,ΤΗΣ ΓΩΓΟΥ,ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΙΜΟΥ. ΑΦΟΥ ΛΕΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΟΥ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ(ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ''...ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΑΤΣΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ...'' ΤΟΝ ΓΚΑΙΦΥΛΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΣΟΥΣ. ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ''.. Η ΡΟΚ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ..''; |
#9702 / 01.10.2007, 17:44 / Αναφορά Έλα ντε, τι πάει να πει? Εσύ το γραψες, εγώ δεν είπα τέτοιο πράγμα. |
#9705 / 01.10.2007, 18:17 ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΦΡΑΣΗ ''... ΤΟ ΡΟΚ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ...'':ΩΡΑΙΑ ΠΕΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕΣ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ; ΑΝ ΘΕΣ ΒΕΒΑΙΑ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΘΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. ΩΣ ΤΟΤΕ ΚΑΛΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΦΙΛΙΚΑ ΑΝΔΡΕΑΣ |
#9712 / 01.10.2007, 23:35 / Αναφορά Κοίτα, όσον αφορά το Σαββόπουλο αλλά και τόσους άλλους σίγουρα δεν έχεις άδικο. Προσέφεραν πάρα πολλά στην ελληνική ροκ κι αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Αλλά αυτοί-κατά τη γνώμη μου-ανήκανε στον πρώτο κύκλο της ελληνικής ροκ σκηνής, που δε συμβάδιζε χρονικά με τον αμερικάνικο που ήτανε χρόνια πριν. Ίσως θα μπορούσαν να έμπαιναν σε κάποιο άλλο κεφάλαιο ή σε κάποια άλλη παράγραφο αυτού ή ενός άλλου κειμένου με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Οι παραθέσεις που έκανα αναφορικά με την ελληνική ροκ σκηνή ανταποκρίνονται ακριβώς-κατά τη γνώμη μου πάντα- με τις παραθέσεις των υπόλοιπων καλλιτεχνών που αυτοκαταστράφηκαν. Δεν είπα ότι ήταν οι "καλύτεροι", ή οι πιο αξιόλογοι. Απλά είπα ότι ήταν εκείνοι που ακολούθησαν τα βήματα που κάνανε κι οι προγενέστεροι ξένοι καλλιτέχνες ως το τέλος τους, επηρεασμένοι κι αηδιασμένοι από περίπου κοινά κοινωνικά ερεθίσματα. Δεν προσπάθησα να δώσω τον ορισμό της ροκ μέσα απ' αυτό το κέιμενο. Προσπάθησα όσο μπορώ πιο συνοπτικά και με βάθος (ακούγεται λίγο αντίθετο αυτό) να δώσω τις αντικειμενικές συνθήκες γύρω απ' τις οποίες αναπτύχθηκε η ροκ μουσική, με έναν υποκειμενικό τόνο στα συναισθήματα που γεννούσε η κάθε κοινωνική αλλαγή στη ψυχή των καλλιτεχνών και στο τέλος στη δική μου. Δεν είπα ότι η ροκ είναι δική μου. Απλά ακολούθησε την προσωπική της διαδρομή φτάνοντας σε μένα όπως και στον καθένα μας φυσικά, περιστοιχισμένη φυσικά από αντικειμενικές αλήθειες που δεν μπορούν να παραβλεφτούν. Αυτό προσπάθησα να καταγράψω... Σ' ευχαριστώ, να σαι καλά... |
#9716 / 02.10.2007, 11:14 ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΛΛΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΕ ΤΟ ΡΟΚ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΩΣ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 60 ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΧΙΠΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΕΑΤ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.ΑΡΚΕΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΜΟΡΡΙΣΟΝ ΓΙΑ ΩΤΟΣΟΠ(ΚΟΙΤΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΦΤΙΑΞΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ) ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ . Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΜΟΡΡΙΣΟΝ ΕΙΧΕ ''ΦΤΥΣΕΙ '' ΤΟΥΣ ΧΙΠΙΣ ΜΕ ΤΟ ''FIVE TO ONE''.TA ΒΙΒΛΙΑ''ΟΝ ΤΗΕ RΟΑD'' ΤΟΥ ΤΖΑΚ ΚΕΡΟΥΑΚ, ''ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΓΕΥΜΑ'' ΤΟΥ ΜΠΑΡΟΟΥΖ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΚΙΖΜΠΕΡΓΚ ΗΤΑΝ ΑΥΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΟΥ ΞΕΣΗΚΩΣΑΝ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΓΕΝΙΑ .ΟΙ ΒΕΑTLES ΑΠΟ ΚΕΙ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ(ΒΕΑΤ-LΕS ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΕΕΤLE ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΚΑΘΑΡΙ.)O BOB DYLAN ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΚΙΖΜΠΕΡΓΚ. ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ. ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΩΡΑ Ο ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΧΕΙ ''ΚΛΕΨΕΙ'' ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ BEAT ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ. ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ''ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ'' ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ ΦΛΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ''..ΜΙΣΩ ΜΟΥ' ΠΕΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ...''ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΜΠΑΡΟΟΥΖ ''...ΟΥΡΛΙΑΖΩ ΣΙΩΠΗΛΑ...'' ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ ΤΟΥ ΓΚΙΖΝΜΠΕΡΚ Ο ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ''ΑΜΕΡΙΚΗ'' ΠΑΛΙ ΤΟΥ ΓΚΙΖΝΜΠΕΡΚ ΠΑΛΙ ΟΙ BEAT KAI EΔΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΣΟ ΞΕΡΩ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ. Ο ΑΣΙΜΟΣ ΔΗΛΩΝΕ ΚΡΟΚ ΚΑΙ ΟΧΙ ΡΟΚ. ΤΟ ΕΛΕΓΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩ. Η ΓΩΓΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΠΡΩΤΕΣ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΟΓΔΟΝΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΗΣ ΕΦΤΥΝΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. ΚΑΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΡΑΒΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΕΣΥ |