Πολιτικό τραγούδι

Το πολιτικό τραγούδι υπάρχει στο βαθμό που υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις.

Αυτή η συζήτηση γύρω απ' το πολιτικό τραγούδι ως ένα βαθμό χρωματίζεται από τον τρόπο που ο καθένας αντιλαμβάνεται το τι σημαίνει τελικά αυτός ο όρος. Το ερώτημα δεν απαντιέται αν δεν ψηλαφίσουμε λίγο την έννοια του πολιτικού τραγουδιού στην ιστορική του διαδρομή και θα καταλήξουμε σίγουρα στο ότι αυτό που κρίνει ένα τραγούδι ως πολιτικό είναι οι ιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες γεννιέται και η ποιότητα και το εύρος της αλληλεπίδρασής του με το κοινό.

Ο καλλιτέχνης, στιχουργός, ερμηνευτής, μουσικός πέφτει σαν ώριμο φρούτο μέσα στην εποχή του και δεν στοχεύει στο να δημιουργήσει πολιτικό τραγούδι. Το κοινό από την άλλη δεν περνά τα τραγούδια αυτά από καμιά κριτική επιτροπή για να τα χαρακτηρίσει ως πολιτικά. Ούτε βέβαια τα συγκρίνει με τις περαστικές και εύπεπτες μελωδιούλες που υπήρχαν και θα υπάρχουν.

Το πολιτικό τραγουδι αναδεικνύεται ως τέτοιο στο βαθμό που εκφράζει κοινωνικές ανησυχίες. Εφόσον η σχέση με το κοινό αυξάνει σε εύρος και σε βάθος ένα τέτοιο τραγούδι ταυτίζεται με τις αγωνίες και τα όνειρα των ανθρώπων της δεδομένης ιστορικής στιγμής. Προφανώς ο ίδιος ο δημιουργός παίζει το ρόλο του καθώς μπορεί ή δεν μπορεί να αφουγκράζεται τις κοινωνικές "φωνές". Εννοείται βέβαια ότι δεν αναφέρομαι στα κατά παραγγελία "ξεσηκωτικά" εμβατήρια.

Με δυο λόγια. Υπάρχει πολιτικό τραγούδι.

1. Ως παρακαταθήκη από τους κοινωνικούς αγώνες του χτες . Αν αυτή δεν έχει συνέχεια θεωρώ ότι δεν πρέπει να αποτελεί κριτήριο. Και Θεοδωράκης ακολουθεί μια ιδιαίτερη πορεία τα τελευταία χρόνια αλλά δεν είναι η εποχή του πια σήμερα. Όπως δεν είναι ούτε η εποχή του Σαββόπουλου.

2. Ως αυθεντική σύγχρονη παραγωγή. Και πάλι αν ορισμένοι στην πορεία αφομοιώνονται είναι άλλο θέμα. Το σύστημα εκεί ακριβώς στηρίζει τη δύναμή του. Προσποιείται ότι μας χωράει όλους. Οι περισσότεροι ενδίδουν. Ο καλλιτέχνης όμως τροφοδοτείται από κάτω. Ταιριάζει ή δεν ταιριάζει στο σύστημα μαζί με όσους εκφράζει. Ο Σαββόπουλος πχ έχει πάει εκεί που έχει πάει σύσσωμη η γενιά του πολυτεχνείου. Φιέστες κλπ. Άρα αν φταίει, φταίει σα δημιουργός μαζί με το κοινό του και όχι σα Σαββόπουλος.

Και για το τέλος ένας προβληματισμός. Ποιοι είμαστε εμείς που αγωνιούμε για το πολιτικό τραγούδι;Είμαστε σε φάση αμφισβήτησης της κοινωνικής κατάστασης; είναι πολιτικη πράξη οι ρετσίνες με τα αγωνιστικές μελωδικές κορώνες;υπάρχει καμια κοινωνική "αστάθεια" που να τροφοδοτεί σταθερά μια τέχνη που να την εκφράζει;

Δεν υπάρχει ιδιωτικό πολιτικό τραγούδι. Όπως δεν υπάρχει ιδιωτικός πολιτικός προβληματισμός. Αν υπάρχει είναι σίγουρα αδιέξοδος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ζούμε κάποιοι έναν περίεργο διχασμό. Μισούμε κι αγαπάμε την κοινωνία την άτιμη. Φαντασιωνόμαστε όμως, δεν το παλεύουμε το πράγμα και όσο διάφορες κοινωνικές ομάδες αλλά και ο καθένας ξεχωριστά θα τα βάζουμε με το θεριό αποσπασματικά ή και εθιμοτυπικά, ο βας βας και η πρωτόγονη ζωή θα προσθέτουν το ιλαρόν στην νεοελληνική τραγωδία. Όταν θα τραγουδάμε τα νέα πολιτικά τραγούδια δεν θα την ψάχνουμε. Θα μας απασχολούν άλλα πράγματα.
Και σίγουρα δεν θα μιλάμε για καλλιτέχνες και κοινό. Θα μιλάμε για δημιουργούς και κοινωνία.