ελληνική μουσική
    775 online   ·  210.833 μέλη
    "Step aside, open wide, it's the loner "

    Έπιασε την ψυχή μου και την κατακρεούργησε βυθίζοντας μέσα της χιλιάδες μαχαίρια. Πώς ακτινοβολεί έτσι λαμπερά το σκοτάδι; Από πού έρχεται αυτή η όμορφη και τρυφερή φωνή;
    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young
    Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
    223 άρθρα στο MusicHeaven
    Πέμπτη 23 Αύγ 2007
    Ακούμπησα επάνω του με όλο μου το είναι και άκουσα, είδα, έμαθα, βίωσα, συνειδητοποίησα, μίλησα, είπα και έγραψα ότι η μελαγχολία που κουβαλάω μέσα μου δεν είναι αδιέξοδη (η μελαγχολία έτσι κι αλλιώς δεν είναι αδιέξοδη), αλλά έχει τρόπο να εκφραστεί και να γίνει δημιουργική. Έτσι… άνοιξα τις πόρτες της ψυχής μου και τον καλοδέχτηκα ανάμεσα στους λίγους, αλλά εκλεκτούς και επιλεγμένους φίλους μου. Welcome Neil!!!

  • *** ΕΙΣΑΓΩΓΗ:


  • Κάντε στην άκρη… Έρχεται ο Μοναχικός! Ο Neil Young είναι αγαπημένος τραγουδοποιός, το αξίζει και η αξία του συνοψίζεται σε τρία σημεία:

    1) Είναι στοχαστικός και φιλοσοφικός μπαλανταδόρος στα βήματα του Dylan με soft ακουστικούς τόνους και βαθιά λυρικά ποιήματα.

    2) Πειραματίζεται και μετατοπίζεται συνεχώς από το ένα ύφος στο άλλο με τέτοια ευκολία σα να αλλάζει πουκάμισα.

    3) Ήταν, είναι και εξακολουθεί να είναι Rocker μέχρι το μεδούλι. Είναι ευφυής, ταλαντούχος, συναισθηματικός και ένας από τους μεγάλους ποιητές τραγουδοποιούς για τη Rock μουσική!

    Όχι δεν είναι, λέει η άλλη πλευρά. Ο Neil Young μπορεί να μην είναι ο χειρότερος εκτελεστής στον πλανήτη αλλά δεν έκανε και τίποτα το σπουδαίο. Στηρίχθηκε –όπως ένα σωρό άλλοι- στο ακουστικό ή στο ηλεκτρικό Rock και δεν έκανε τίποτα που να είναι πρωτότυπο. Οι μπαλάντες του και οι ροκιές του μπορεί να είναι απολαύσιμες, αλλά η "προφητική" του συνειδητά ή υποσυνείδητα, ακουμπάει στον Dylan. Ε και; Λέω τώρα εγώ. Όλοι δεν ακουμπάμε κάπου; Ήρθε κανείς ξεκάρφωτος από το ….διάστημα; Εξ άλλου και ο Dylan ακουμπούσε κάπου. Το ξεχάσατε αυτό;

    Μιλώντας για παλιούς ροκάδες -θα μου πουν πάλι- ένας μεγάλος ανταγωνιστής για τον Neil, είναι ο Keith Richards που ροκάρει σκληρότερα, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει ότι παίζει πιο δυνατά σε ένταση χρησιμοποιώντας παραμόρφωση κλπ. Εκτός αυτού, ο Keith είναι πολύ καλύτερος κιθαρίστας από τον Neil. Ε και; Θα ξαναπώ εγώ. Αυτό εμένα δεν μου λέει τίποτα. Έκαστος στο είδος του. Η φήμη του Neil σαν Rocker που αρνείται να "νίψει τας χείρας του", του αξίζει και μάλιστα με το παραπάνω, ακριβώς επειδή κατόρθωσε να διαδραματίσει έναν “βιβλικό” ρόλο στα Rock δρώμενα, με τα After The Gold Rush & Harvest.

    Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Neil είναι καλός τραγουδιστής, καλός κιθαρίστας, ευφυής και ενδιαφέρων τύπος. Κατά την προσωπική μου άποψη, ανήκει στη μέγιστη τριάδα των Ποιητών της Rock.

  • *** ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:


  • Ο Neil γεννήθηκε στις 12 Nοεμβρίου του 1945 στο Tορόντο του Kαναδά και μετακόμισε στο Winnipeg όταν χώρισαν οι γονείς του. Στα πέντε του χρόνια “οικονόμησε” μία πολιομυελίτιδα που του έκανε ζημιά στην αριστερή πλευρά του σώματός του. Η πρώτη του μπάντα ονομάζονταν Squires και ο Neil τότε, ονόμαζε τον εαυτό του Mortimer. Άλλη μία μπάντα από τις πρώτες του, ονομάζονταν Mynah Birds. Στα 1966 έφτιαξε μαζί με τον Stephen Stills τους Buffalo Springfield και μποϋκοτάρισε την τελετή ένταξης των Buffalo στο Rock And Roll Hall Of Fame (1997) γιατί την θεώρησε εμπορικό γεγονός. Πολύ καλά έκανε δηλαδή αφού η τιμή εισόδου με γεύμα ήταν 1,200 δολάρια το άτομο. Κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο άλμπουμ το 1969 και για το δεύτερο κάλεσε τους Crazy Horse να τον συνοδέψουν για δυναμική και έντονη ηχητική υποστήριξη. Στη συνέχεια έγινε μέλος των C,S,N,Y με πρώτη τους εμφάνιση στο Woodstock. (1969) Στη σόλο καριέρα του, δημιούργησε κλασικά άλμπουμ όπως τα "After The GoldRush" & "Harvest" και στη διάρκεια της δεκαετίας του '80 η μουσική του περιπλανήθηκε μεταξύ hard, Rockabily, country και Blues, ενώ κατά τη δεκαετία του '90 αναγνωρίστηκε σαν πατριάρχης του grunge ύφους, ηχογραφώντας μάλιστα μαζί με τους Pearl Jam. Το περιοδικό Village Voice τον ανακήρυξε καλλιτέχνη της δεκαετίας του 70 και η Geffen Records τον “τσίμπησε” προσφέροντάς του συμβόλαιο συνεργασίας. Ο Neil υπέγραψε και έκανε εκεί μερικά “πειραματικά” albums, αλλά η Geffen αργότερα, του έκανε μήνυση επειδή δεν ….πούλαγε. Στα 1979, σκηνοθέτησε την ταινία/ντοκιμαντέρ Rust Never Sleeps με το ψευδώνυμο Bernard Shakey και επέστρεψε στην Reprise Records στα 1988. Οι δύο του γιοι, ο Ben και ο Zeke γεννήθηκαν με εγκεφαλική παράλυση και αυτό έφερε –αναγκαστικά- στη ζωή του Neil το ίδρυμα Bridge School, για άτομα με ειδικές ανάγκες. Πέρα από την κάθε επιβεβλημένη επαφή του με το ίδρυμα αυτό, ο Neil δίνει μία φορά το χρόνο μία συναυλία προσφέροντάς όλες του τις εισπράξεις στο Bridge School. Είναι μέτοχος της σιδηροδρομικής εταιρίας Lionel και έχει διπλώματα ευρεσιτεχνίας σε θέματα πρότυπου έλεγχου κίνησης των σιδηροδρόμων.

  • *** ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:


  • 1969:
    Neil Young
    1969: Everybody Knows This Is Nowhere
    1970: After The Gold Rush
    1972: Harvest
    1973: Time Fades Away
    1974: On The Beach
    1975: Zuma
    1977: American Stars'n'Bars
    1978: Comes A Time
    1979: Rust Never Sleeps
    1979: Live Rust
    1986: Landing On Water
    1988: This Note's For You
    1989: Freedom
    1990: Ragged Glory
    1992: Harvest Moon
    1994: Sleeps With Angels
    1995: Mirror Ball
    1996: Dead Man
    1996: Broken Arrow
    1997: Year Of The Horse
    2000: Silver & Gold

  • *** ΟΙ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ:


  • * 1969: Neil Young (Το Ντεμπούτο)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) The Emperor Of Wyoming 2) The Loner 3) If I Could Have Her Tonight 4) I've Been Waiting For You 5) The Old Laughing Lady 6) String Quartet From Whiskey Boot Hill 7) Here We Are In The Years 8) What Did You Do To My Life? 9) I've Loved Her So Long 10) The Last Trip To Tulsa.

    Ξεκινάει την παραγωγική του σόλο καριέρα με αυτό και δείχνει αμέσως τις τάσεις του για την εξερεύνηση του ….τοπίου. Δεν είναι soft, δεν είναι hard, αλλά είναι κάτι ανάμεσα. Είναι ας πούμε 'soft-hard Rock' αν θέλετε. Μπαλάντες σαν τα 'I've Been Waiting For You' & 'What Did You Do To My Life?' είναι μόνο υπέροχες μπορώ να πω. Το καλύτερο είναι το αντικοινωνικό 'Loner' με ένα γοητευτικότατο ρεφρέν που το κάνει αξέχαστο. Τα 'The Emperor Of Wyoming' & 'String Quartet From Whiskey Boot Hill' δεν κολλάνε με τα υπόλοιπα, αλλά η τάση του Neil για εξερεύνηση είναι μεγάλος πειρασμός και ….υποκύπτει! Τα 'Old Laughing Lady' & 'I've Loved Her So Long' είναι όμορφα, αλλά το 'Here We Are In The Years' είναι καλύτερο απ’ αυτά. Το 'Last Trip To Tulsa', κουράζει με τα εννιά του λεπτά. Album με πολύ καλές στιγμές που λόγω ηχοχρώματος φωνής, το αγκάλιασαν σε ολόκληρο τον πλανήτη άπαντες οι …..αντι-Ντυλανικοί, που έψαχναν το αντίπαλο δέος!!! Το 1969 ήταν πάντως μία χρονιά προσωπικών ….αποκαλύψεων, αφού είναι η χρονιά που ξεκινούν προσωπικές καριέρες οι τέσσερις Beatles, αλλά ο Neil -σε αντιδιαστολή- ενσωματώνεται στους Crosby, Stills & Nash. Μια χαρά τα πήγαινε μόνος του και δεν ξέρω γιατί έκανε αυτή την κίνηση. Μ’ αυτό δεν εννοώ ότι ήταν άστοχη, ή ότι οι C, S & N ήταν ασήμαντη μπάντα. Ίσως όμως και αυτή η κίνηση, να ανήκει στη σφαίρα της εξερεύνησης.

    Σχόλιο: Πώς να το πω; Συμφωνικό hard-Rock ή hard-folk? Όπως και να το ονομάσω, δεν παύει να είναι καλό!
    Καλύτερο Τραγούδι: The Loner

    * 1969: Everybody Knows This Is Nowhere (Το Επαναστατικό)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil YoungTracks:
    1) Cinnamon Girl 2) Everybody Knows This Is Nowhere 3) Round & Round (It Won't Be Long) 4) Down By The River 5) The Losing End (When You're On) 6) Running Dry (Requiem For The Rockets) 7) Cowgirl In The Sand.

    Εδώ, κάνει την πρώτη του συνεργασία με τους Crazy Horse και καθιερώνει το στυλ του "θυμωμένου Neil Young". Το Garage Rock (που κανείς δεν το ξέρει ακόμα) είναι εδώ και ο Neil ισορροπεί ανάμεσα στο "heavy" και στο "light" country/folk περίπου σαν το προηγούμενο album, αλλά βαδίζει περισσότερο, προς τα επόμενά του. Το πιο γνωστό του δίσκου είναι το 'Cinnamon Girl' και μαζί με τα 'Down By The River' & 'Cowgirl In The Sand' (που είναι επίσης θαυμάσια κομμάτια) κάνουν μία τριάδα καταπληκτική. Το σολάρισμα που κάνουν οι δύο κιθάρες στο 'Down By The River', είναι όχι μόνο πρωτόγνωρο για την εποχή, αλλά τέτοιος κιθαριστικός διάλογος, δεν έχει ξαναγίνει.

    Σχόλιο: Όμορφο album! Πολύ καλό!
    Καλύτερο Τραγούδι: Cinnamon Girl, Down By The River & Cowgirl In The Sand.

    * 1970: After The Gold Rush (Το Ποιητικό)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Tell Me Why 2) After The Gold Rush 3) Only Love Can Break Your Heart 4) Southern Man 5) Till The Morning Comes 6) Oh Lonesome Me 7) Don't Let It Bring You Down 8) Birds 9) When You Dance You Can Really Love 10) I Believe In You 11) Cripple Creek Ferry.

    Δεν τον γνώριζα ακόμα τον Neil, αλλά κάποιος φίλος που είχε πάει στο Λονδίνο (ζήλεψα πάρα πολύ τότε, αλλά πήγα κι εγώ μετά από καμιά δεκαριά χρόνια), έφερε αυτό το album από εκεί και έτσι είχα την πρώτη μου ακουστική επαφή μαζί του και αυτή η πρώτη επαφή, έπιασε την παιδική μου ψυχή και την κατακρεούργησε βυθίζοντας μέσα της χιλιάδες μαχαίρια. Πώς ακτινοβολεί έτσι λαμπερά το σκοτάδι; Από πού έρχεται αυτή η όμορφη και τρυφερή φωνή; Τι γλυκές μελωδίες είναι αυτές; Δεν ήξερα, δεν κατάλαβα και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τότε, ότι το σκούντημα που μου έδωσε ο Neil ήταν φιλικό. Ακούμπησα επάνω του με όλο μου το είναι και άκουσα, είδα, έμαθα, βίωσα, συνειδητοποίησα, μίλησα, είπα και έγραψα ότι η μελαγχολία που κουβαλάω μέσα μου δεν είναι αδιέξοδη (η μελαγχολία έτσι κι αλλιώς δεν είναι αδιέξοδη), αλλά έχει τρόπο να εκφραστεί και να γίνει δημιουργική. Έτσι… άνοιξα τις πόρτες της ψυχής μου και τον καλοδέχτηκα ανάμεσα στους λίγους, αλλά εκλεκτούς και επιλεγμένους μου φίλους. Welcome Neil!!! Ανοίγει με το 'Tell Me Why', που χτυπάει κατ’ ευθείαν τις ευαίσθητες χορδές μας (τις δικές μου τις έχει ξετινάξει) και συνεχίζει να κάνει το ίδιο πράγμα όχι μόνο με το αριστουργηματικό ομότιτλο, αλλά και με τα 'Don't Let It Bring You Down', 'When You Dance You Can Really Love', 'Birds' και με το 'Only Love Can Break Your Heart'. Ροκάρει (για να μην ξεχνιόμαστε) με το 'Southern Man' και κάνει country με τα 'Till The Morning Comes' & 'Cripple Creek Ferry'.

    Σχόλιο:
    Τι περισσότερα να σχολιάσω από όλα αυτά που γράφω γι αυτό το album? Καλά… μια λέξη ακόμα: Αριστουργηματικό!!!
    Καλύτερο Τραγούδι: Σχεδόν όλα, αλλά αν πρέπει να διαλέξω, διαλέγω τα: Tell Me Why, After The Gold Rush & Southern Man.

    * 1972: Harvest

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Out On The Weekend 2) Harvest 3) A Man Needs A Maid 4) Heart Of Gold 5) Are You Ready For The Country? 6) Old Man 7) There's A World 8) Alabama 9) The Needle And The Damage Done 10) Words (Between The Lines Of Age).

    Πρόκειται για το album του Neil που έχει πουλήσει τα περισσότερα αντίτυπα και τον έστειλε για μία και μοναδική φορά στο No. 1 των ΗΠΑ με το 'Heart Of Gold'. Όχι πως το κομμάτι είναι άσχημο, αλλά είναι πολύ light για τον Neil. Στους Carpenters δηλαδή, θα ταίριαζε μια χαρά. Έχει γράψει πολύ καλύτερα κομμάτια απ’ αυτό, αλλά βλέπετε καμιά φορά (ή συνήθως, ή πάντα) οι εταιρίες είναι που αποφασίζουν ποιο κομμάτι θα “σπρώξουν”. Η χρυσαφένια καρδιά του Neil αιμορραγεί στο Harvest. Τα κομμάτια είναι ειλικρινή, τρυφερά, μελωδικά και τα στιχάκια του είναι θαυμάσια. Στα 'Out On The Weekend', 'Words' & 'Old Man' δίνει ….τα ρέστα του! Στα 'A Man Needs A Maid' & 'There's A World' τον συνοδεύει η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Στο 'Needle And The Damage Done', ασχολείται με το πρόβλημα των ναρκωτικών και στο 'Old Man' ψάχνει το νόημα της ζωής. Οι μελωδίες του είναι υπέροχες. Το 'Words' ας πούμε, είναι καταπληκτικό και ευρηματικό κομμάτι. Ροκάρει (για να’ χουμε και το νου μας) στο 'Alabama' με τη συνοδεία των Crosby & Stills στα φωνητικά (θα μπορούσε να βρίσκεται και στο Déjà Vu αυτό το κομμάτι) και σε λίγο, θα του απαντήσουν οι Lynyrd Skynyrd με το Sweet Home Alabama. Στο Harvest τον συνοδεύουν οι Stray Gators.

    Σχόλιο:
    Δυναμικά country τραγούδια με ενδιαφέρουσες μελωδίες. Όμορφο album. Και το θέμα δεν είναι ότι αιμορραγεί η καρδιά του Neil. Το θέμα είναι ότι εξακολουθεί να μαχαιρώνει και τη δικιά μου! Άτιμο παιδί…
    Καλύτερο Τραγούδι: Όχι! Το καλύτερο τραγούδι δεν είναι το Heart Of Gold, αλλά τα Harvest, Old Man, Alabama & Words.

    * 1973: Time Fades Away (Το Ενδοσκοπικό)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Time Fades Away 2) Journey Through The Past 3) Yonder Stands The Sinner 4) L.A. 5) Love In Mind 6) Don't Be Denied 7) The Bridge 8) Last Dance.

    Στα 1972, ο Neil έσπασε τη σπονδυλική του στήλη. Όταν επανήλθε, πήρε τους Crosby & Nash μαζί με τους Stray Gators για περιοδεία, που έγινε και τελείωσε με ένα τρελό μεθύσι και βρήκε τον Neil με ένα album παραπάνω. Το Time Fades Away είναι αυτοβιογραφικό. Τα τρία από τα οχτώ τραγούδια αναφέρονται στον Καναδά και τα υπόλοιπα, σε προσωπικά του βιώματα. Οι Gators και ο Jack Nitzsche στο πιάνο λειτουργούν άψογα και τα τραγούδια βγαίνουν όμορφα. Οι μπαλάντες είναι όλες “κούκλες” και οι ροκιές cool ή όχι, είναι απίθανες. Ο Neil ακούγεται σαν μεθυσμένος και δείχνει να μη τον νοιάζει καθόλου. Το 'L. A.' είναι το καλύτερο του δίσκου, αλλά και το 'Don't Be Denied' είναι επίσης πολύ καλό. Πρόκειται για προσωπικό τραγούδι. Αν το νοιώσετε, θα σας “χτυπήσει” ανελέητα. To 'Last Dance' είναι σκοτεινό με πολύ όμορφο ρεφρέν και τους Crosby & Nash, να βοηθούν στα φωνητικά.

    Σχόλιο: Ο Neil δεν έκανε κακό album μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70. Εξαρτάται όμως από το τι θέλετε εσείς. Soft? Μπαλάντες; Ροκιές; Θα βρείτε απ’ όλα στον Ποιητή μας. Εδώ στο Time Fades Away, θα βρείτε ΚΑΙ ενδοσκόπηση!
    Καλύτερο Τραγούδι: L. A. & Don't Be Denied

    * 1974: On The Beach

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Walk On 2) See The Sky About To Rain 3) Revolution Blues 4) For The Turnstiles 5) Vampire Blues 6) On The Beach 7) Motion Pictures 8) Ambulance Blues.

    Το On The Beach μπορεί να είναι λίγο καλύτερο από το After The Gold Rush, αλλά τα μαχαιρώματα τα έχω νοιώσει πια τόσες φορές, που όχι μόνο τα έχω συνηθίσει, αλλά έχω μάθει να τα διακρίνω και σε ….κατηγορίες!!! Στο On The Beach λοιπόν, μαχαιρώνει …..μινιμαλιστικά!!! Κανένα τραγούδι δεν είναι άσχημο. Ανοίγει με το Walk On συνεχίζοντας τον διάλογο που άνοιξε με τους Lynyrd Skynyrd που του απάντησαν στο Alabama του Harvest, με το Sweet Home Alabama:

    'Mister Young sing about her
    I heard ole Neil put her down.
    I hope Neil Young will remember,
    A southern man don't need him around, anyhow'


    Εδώ λοιπόν ο Neil απαντάει με το Walk On:

    'I hear some people been talkin' me down
    Bring up my name, pass it 'round'


    Αλλά πέρα απ’ αυτό, το τραγούδι είναι υπέροχο. Το καλύτερο κομμάτι είναι το πολύ 'θυμωμένο' 'Revolution Blues' που κάνει contrast με το ήσυχο 'For The Turnstiles'. Στο 'Vampire Blues' “τα χώνει” στις πετρελαιοβιομηχανίες και το πολύ όμορφο 'Motion Pictures', είναι αφιερωμένο στο ομότιτλο και στο 'Ambulance Blues' που ακολουθεί και είναι και αυτό ένα από τα καλύτερα του δίσκου. Ο Neil έφτιαξε εδώ ένα album που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη λέξη Αριστούργημα! Ακριβώς δίπλα!

    Σχόλιο: Δύσκολο να το βρείτε σε cd, αλλά αν τα καταφέρετε ….αρπάξτε το!!!
    Καλύτερο Τραγούδι: Revolution Blues & Ambulance Blues

    * 1975: Zuma

    Οι Ποιητές της Rock: Neil YoungTracks:
    1) Don't Cry No Tears 2) Danger Bird 3) Pardon My Heart 4) Lookin' For A Love 5) Barstool Blues 6) Stupid Girl 7) Drive Back 8) Cortez The Killer 9) Through My Sails.

    Ύμνοι και διθύραμβοι από τους κριτικούς για αυτό το album του Neil που το έκανε πάλι με τους Crazy Horse. Οι ακουστικές μπαλάντες; Ηχούν όμορφα με υπέροχα μελαγχολικά στιχάκια ντυμένες μελωδικότατα. Οι ροκιές όχι πολύ γρήγορες, αλλά δυναμικές με “ήσυχες” κιθάρες και χαμηλή παραμόρφωση. Τα 'Drive Back', 'Cortez The Killer' & 'Drive Back' έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Μαγικός είναι ο Neil με τα κιθαρίσματά του στο 'Cortez The Killer' που διηγείται την ιστορία των Αζτέκων και την καταστροφή του πολιτισμού τους από τον Cortez. Η ατμόσφαιρα του κομματιού είναι τέτοια, που νομίζεις ότι θα δεις μπροστά σου τον Montezuma. Ο τίτλος του album αναφέρεται στην περιοχή Zuma Beach που ο Neil βρισκόταν εκείνη την περίοδο. Κλείνει με το 'Through My Sails', και πολλαπλασιάστε εδώ τη λέξη “υπέροχο” επί τέσσερα. Τον συνοδεύουν οι Crosby, Stills & Nash. Υπέροχες φωνητικές αρμονίες.

    Σχόλιο: Ένα album στα standards του Neil Young. Τι άλλο να πω; Τι παιδί είναι αυτό; Πού κρυβόσουνα αγόρι μου εσύ και δεν σε ξέραμε;
    Καλύτερο Τραγούδι: Cortez The Killer

    * 1977: American Stars'n'Bars

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) The Old Country Waltz 2) Saddle Up The Palomino 3) Hey Babe 4) Hold Back The Tears 5) Bite The Bullet 6) Star Of Bethlehem 7) Will To Love 8) Like A Hurricane 9) Homegrown.

    Ουσιαστικά πρόκειται για μία συλλογή που έγινε από κομμένα κομμάτια του 1974 με τα περισσότερα από αυτά, να κινούνται στο ύφος του country-Rock και καλύτερο από όλα το 'Like A Hurricane'. Εδώ ο Neil κάνει το δικό του 'Layla' (ή αν θέλετε το δικό του 'Why Does Love Got To Be So Sad'.)

    Σχόλιο: Καλό και πάντα στο ύφος του!
    Καλύτερο Τραγούδι: Like A Hurricane

    * 1978: Comes A Time

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Goin' Back 2) Comes A Time 3) Look Out For My Love 4) Lotta Love 5) Peace Of Mind 6) Human Highway 7) Already One 8) Field Of Opportunity 9) Motorcycle Mama 10) Four Strong Winds.

    Έξη χρόνια μετά το Harvest, προσπαθεί να το ξανακάνει, αλλά δεν….. Τα τραγούδια εδώ είναι (σαφώς) country με αυτοβιογραφικά στιχάκια και νοσταλγικές μελωδίες. Τι άλλο δηλαδή; Ακουστικές country κιθάρες, όμορφο πιάνο, απαλά τύμπανα και βιολιά. Που και που, ορχηστρικές παρεμβολές όπως και στο Harvest. Το πιο καλό είναι το 'Motorcycle Mama', αλλά ακόμα και αν δεν είναι το καλύτερο, σίγουρα ξεχωρίζει.

    Σχόλιο: Μία όχι πολύ καλή επανάληψη του Harvest. Γλίτωσα τις μαχαιριές! Με …γρατσούνισε!!!
    Καλύτερο Τραγούδι: Motorcycle Mama

    * 1979: Rust Never Sleeps (ΚΑΙ Live ΚΑΙ το Καλύτερο)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) My My Hey Hey (Out Of The Blue) 2) Thrasher 3) Ride My Llama 4) Pocahontas 5) Sail Away 6) Powderfinger 7) Welfare Mothers 8) Sedan Delivery 9) Hey Hey My My (Into The Black).

    Γλίτωσα έγραψα;;;; Γράψτε λάθος!!!! Εδώ έχουμε τον Neil σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Οι Crazy Horse επί σκηνής και το κοινό ….σωπαίνει. Οι πλευρές του album ξεχωρίζουν. Στην πρώτη είναι ο Neil με κιθάρα και φυσαρμόνικα και τη μπάντα να ακολουθεί απαλά. Η δεύτερη πλευρά, είναι ο μουσικός παράδεισος του Rocker (Rocker’s MusicHeaven). Το 'My My Hey Hey (Out Of The Blue)' ανοίγει δηλώνοντας ότι το Rock ‘n’ Roll είναι εδώ και θα μείνει εδώ (αναφερόμενο στο Punk και στους Sex Pistols και όχι στον Elvis Presley όπως έχουν πει μερικοί). Το τραγούδι δηλώνει επίσης ότι το Rock ‘n’ Roll δεν είναι αποκλειστικότητα των νέων και ότι δεν έχει ηλικιακά όρια. Τα 'Ride My Llama', 'Pocahontas' & 'Sail Away' είναι ύμνοι για τους Ινδιάνους και το 'Powderfinger' ανοίγει τη δεύτερη πλευρά, ακολουθούμενο από τα 'Welfare Mothers', 'Sedan Delivery' και κλείνει με το 'Hey Hey My My (Into The Black)' που είναι το 'My My Hey Hey, (Out Of The Blue)' στην ηλεκτρική του μορφή. Συγκινηθήκαμε με τα After The Gold Rush & Harvest, αλλά το Rust Never Sleeps, δείχνει αυτούσιο και ανεξάρτητο. Αναπνέει σαν κάτι διαφορετικό.

    Σχόλιο: Οι εντάσεις και οι τάσεις του Dylan, δοσμένες όμως με τα standards του Neil Young. Ότι καλύτερο έχει να προσφέρει το Folk-Rock.
    Καλύτερο Τραγούδι: My My Hey Hey, Ride My Llama, Pocahontas & Sail Away.

    * 1979: Live Rust (Το Ντοκιμαντέρ)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Sugar Mountain 2) I Am A Child 3) Comes A Time 4) After The Gold Rush 5) My My Hey Hey (Out Of The Blue) 6) When You Dance You Can Really Love 7) The Loner 8) The Needle And The Damage Done 9) Lotta Love 10) Sedan Delivery 11) Powderfinger 12) Cortez The Killer 13) Cinnamon Girl 14) Like A Hurricane 15) Hey Hey My My (Into The Black) 16) Tonight's The Night.

    Δεύτερο κατά σειρά live album για τον Neil που όμως -ουσιαστικά- πρόκειται για το soundtrack του ντοκιμαντέρ και έχει να κάνει με συναυλίες από διαφορετικά μέρη.

    Σχόλιο: Σε live album, προτιμήστε το Rust Never Sleeps. Αυτό, πάρτε το καλύτερα σε dvd.
    Καλύτερο Τραγούδι: Like A Hurricane

    * 1986: Landing On Water (Το Χειρότερο)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Weight Of The World 2) Violent Side 3) Hippie Dream 4) Bad News Beat 5) Touch The Night 6) People On The Street 7) Hard Luck Stories 8) I Got A Problem 9) Pressure 10) Drifter.

    Ο Neil Young ….synth-Pop??? Δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου!!! Κι αν θέλω synth-Pop από τον Neil θα την ακούσω; Παρ’ όλα αυτά, το Landing On Water ακούγεται πολύ καλύτερα από ένα σωρό διάφορα εμπορικά κατασκευάσματα με ημερομηνία λήξεως. Είναι γεγονός πάντως, ότι η δεκαετία του 80, ήταν προβληματική για τη Rock μουσική, λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι ένα πράμα… Και οι Stones και ο Dylan και ο Neil. Με το πρόβλημα που μου δημιούργησε, μόνο το 'I Got A Problem' ξεχωρίζω.

    Σχόλιο: Λέτε να έκανε διάλειμμα για να ακονίσει τα …μαχαίρια; Για να δούμε…
    Καλύτερο Τραγούδι: Έχω Πρόβλημα!

    * 1988: This Note's For You

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Ten Men Workin' 2) This Note's For You 3) Coupe De Ville 4) Life In The City 5) Twilight 6) Married Man 7) Sunny Inside 8) Can't Believe Your Lyin' 9) Hey Hey 10) One Thing.

    Blues album με τα πνευστά να κυριαρχούν. Τα σαξόφωνα και οι τρομπέτες σκεπάζουν τις κιθάρες του Neil που όπως ξέρουμε, δεν είναι ούτε ο Clapton, ούτε οι ZZ Top. Το 'Twilight' -ας πούμε- είναι καλό κομμάτι, αλλά εμένα θα μου άρεσε χωρίς το σαξόφωνο, όπως και το 'Coupe De Ville' που το ακούμε ξανά, ανακυκλωμένο σαν 'Can't Believe Your Lyin'. Κλείνει με το 'One Thing' που δεν είναι καθόλου καλό. Πάρα πολλά πνευστά για τα δικά μου γούστα. Ακόμα ακονίζει; Είναι μεγάλο το διάλειμμα και με πιάνουν τα ….μαζοχιστικά μου!

    Σχόλιο: Το This Note's For You έπρεπε να συνοδεύεται με το εξής stick: Προσοχή: Το album αυτό, πιθανόν να βλάψει την υγεία όσων λατρεύουν τα Blues του Chicago. Συστήνεται ανεπιφύλακτα, μόνο στους φανατικούς θαυμαστές του Neil Young.
    Καλύτερο Τραγούδι:
    This Note’s for You (με το …ζόρι!)

    * 1989: Freedom (Το Πεμπτουσιακό)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Rockin' In The Free World 2) Crime In The City (Sixty To Zero Part I) 3) Don't Cry 4) Hangin' On A Limb 5) Eldorado 6) The Ways Of Love 7) Someday 8) On Broadway 9) Wrecking Ball 10) No More 11) Too Far Gone 12) Rockin' In The Free World.

    Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να πειραματίζεται συνέχεια. Δεν γίνεται δηλαδή. Καλός είναι ο πειραματισμός, δεν λέω, αλλά χρειάζεται -ας πούμε- ένα πλαίσιο, σαν βάση για να πατάει. Ε εντάξει! Δέκα χρόνια -από το Rust Never Sleeps δηλαδή και μετά- ήταν αρκετά για τον Neil να μείνει μακριά από το προσκήνιο. Έρχεται λοιπόν με το Freedom και ….κόβει φλέβες!!! Ε ναι!!! Το Freedom φωνάζει: "Είμαι εδώ!" και είναι ένα comeback όχι αριστουργηματικό, αλλά πάντως, πολύ καλό. Ο Neil επιστρέφει και κάνει αυτό που μπορεί και ξέρει να κάνει καλύτερα και τα έχει όλα εδώ. Είναι θαυμάσιος, σταθερός, ήρεμος, άγριος, ποιοτικός και εμπορικός. Όλα αυτά μαζί. Το album αυτό, είναι κάτι σαν το Born In The USA και είναι να απορεί κανείς πώς έφτασε στο σημείο να κάνει το προ τριετίας Landing On Water όταν μπορεί και ξέρει να κάνει τόσο όμορφα πράγματα. Το highlight του δίσκου είναι το 'Don't Cry', χωρίς να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα κομμάτια υστερούν. Το 'On Broadway' είναι όμορφα “βρώμικο”, το 'No More' έχει το καλύτερο τραγούδισμα από όλα και το 'Eldorado' φροντίζει να ποτίσει με το χρυσάφι του όλα τα αυλάκια του δίσκου. Το 'Wrecking Ball' είναι ίσως το μόνο που δεν ταιριάζει εδώ και το 'The Ways Of Love', ανήκει μάλλον στα πειραματικά υπόλοιπα του παρελθόντος.

    Σχόλιο: Keep on Rockin’ in a free world!
    Καλύτερο Τραγούδι: Don’ t Cry

    * 1990: Ragged Glory

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Country Home 2) White Line 3) Fuckin' Up 4) Over And Over 5) Love To Burn 6) Farmer John 7) Mansion On The Hill 8) Days That Used To Be 9) Love And Only Love 10) Mother Earth (Natural Anthem).

    Στο Ragged Glory ο Neil μπαίνει στο στούντιο ξανά με τους Crazy Horse μετά από δέκα χρόνια και κάνει ένα album που μοιάζει με τη “σκληρή” πλευρά του Rust Never Sleeps. Δεν έχει την “εμπορικότητα” του Freedom, αλλά ροκάρει καλά, μόνο που όλα τα τραγούδια μοιάζουν μεταξύ τους σα να είναι ….ένα!!! Σε γενικές γραμμές κάνει εδώ πράγματα που τα έχει κάνει στο παρελθόν και τα έχουμε ακούσει ξανά, με τη διαφορά ότι τα κάνει καλύτερα! Το μόνο που διαφέρει, είναι το 'Mansion On The Hill' που έχει χρώμα ψυχεδελικό και μας πάει στην εποχή του “flower-power”. Α ναι!!! Να μην ξεχάσω και το 'Mother Earth', που έχει μόνο φωνή!

    Σχόλιο: Είναι καλύτερο πάντως, από αυτά που έχουμε ακούσει ξανά.
    Καλύτερο Τραγούδι: Mansion On The Hill (επειδή διαφέρει από τα υπόλοιπα)

    * 1992: Harvest Moon (Το Υποτιμημένο)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Unknown Legend 2) From Hank To Hendrix 3) You And Me 4) Harvest Moon 5) War Of Man 6) One Of These Days 7) Such A Woman 8) Old King 9) Dreamin' Man 10) Natural Beauty.

    Α πα πα πα πα πα!!!! Τι κάνεις αγόρι μου εδώ; Αυτό κι αν είναι comeback δηλαδή! Είπαμε να μας μαχαιρώνεις, αλλά με ….μέτρο!!! Πού τις είχες κρυμμένες όλες αυτές τις υπέροχες μελωδίες; Το Harvest Moon έρχεται σαν συνέχεια του Harvest είκοσι χρόνια μετά και είναι καλύτερο! Πολλοί υποτιμούν αυτό και προτιμούν το Harvest, αλλά όχι! Ξαναγράφω ότι αυτό είναι καλύτερο! Η νοσταλγία και η μελαγχολία είναι στο φουλ. Η μελαγχολία λέω και όχι ο πεσσιμισμός. Εντάξει; Το διευκρινίζω για να μην παρανοήσετε τα γραφόμενά μου. Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, είναι αρκετά. Ένα από τα καλύτερα είναι το 'From Hank To Hendrix', με μία υπέροχη φυσαρμόνικα, το 'Unknown Legend', το 'You And Me' και όσο για το ομότιτλο τι να πω; Υποκλίνομαι!

    Σχόλιο: Σπορά και συγκομιδή! Congrats my friend!
    Καλύτερο Τραγούδι: Harvest Moon

    * 1994: Sleeps With Angels

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) My Heart 2) Prime Of Life 3) Driveby 4) Sleeps With Angels 5) Western Hero 6) Change Your Mind 7) Blue Eden 8) Safeway Cart 9) Train Of Love 10) Trans Am 11) Piece Of Crap 12) A Dream That Can Last.

    Την ξέρετε, τη “ράτσα” των ανθρώπων που μπορούν να είναι διασκεδαστικοί ή ενοχλητικοί ή οτιδήποτε άλλο, ανάλογα με το ποιο μέρος της εικόνας τους θέλουν να υπογραμμίσουν; Ο Bob Dylan είναι ένας απ’ αυτούς, ο Βruce Springsteen είναι ακόμα ένας και ο Neil Young είναι ο τρίτος της παρέας. Τον Neil, μπορούμε να τον “τσακώσουμε” να ηθικολογεί στο 'Rockin' In The Free World', ή να ασχολείται με τη μεταφυσική στο 'After The Gold Rush'. Μπορούμε όμως να τον “τσακώσουμε” και κάπου ανάμεσα σ’ αυτά. Το Sleeps With Angels είναι αφιερωμένο στον Kurt Cobain (που Sleeps With Angels πραγματικά), και ο Neil εδώ ξανά μαζί με τους Crazy Horse μας δίνει Garage Rock στη μνήμη του ιδρυτή των Nirvana. Οι ροκιές –παρ’ όλο που τα κομμάτια διαφέρουν- έχουν μία ομοιογένεια, όπως και οι μπαλάντες έχουν επίσης μία ομοιογένεια που παραπέμπει στο Harvest Moon. Το 14λεπτο 'Change Your Mind' παραπέμπει με το τζαμάρισμά του στο 'Cortez The Killer', και είναι πολύ καλό. Ξεχωρίζουν επίσης τα 'Blue Eden' & 'Safeway Cart'. Από τις μπαλάντες, το 'My Heart', έχει υποτονική ενορχήστρωση, όπως και το πολύ όμορφο 'Driveby' αλλά και το 'Western Hero' που μοιάζει στη μελωδία με το 'Indian Girl' των Rolling Stones. Αυτό όμως που κάνει μπαμ, που ξεχωρίζει κραυγαλέα δηλαδή, είναι το 'Piece Of Crap' που κλείνει το δίσκο.

    Σχόλιο: Ένα album με τα standards του Neil Young.
    Καλύτερο Τραγούδι:
    Piece Of Crap

    * 1995: Mirror Ball

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Song X 2) Act Of Love 3) I'm The Ocean 4) Big Green Country 5) Truth Be Known 6) Downtown 7) What Happened Yesterday 8) Peace And Love 9) Throw Your Hatred Down 10) Scenery 11) Fallen Angel.

    Αυτό έρχεται σαν συνέχεια του Ragged Glory, μόνο που τώρα ο Neil δεν ηχογραφεί με τους Crazy Horse, αλλά με τους Pearl Jam. Θα προτιμούσε τους Nirvana αυτό είναι σίγουρο, αλλά αφού ο Kurt ηχογραφούσε ήδη στα στούντιο της Μπάντας του Ουρανού, διάλεξε τους αμέσως καλύτερους από τη συγκεκριμένη σκηνή. Με το πρώτο άκουσμα, νομίζεις ότι τα Ragged Glory & Mirror Ball είναι ο ίδιος δίσκος τουλάχιστον στη θεματική, γιατί στον ήχο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο ήχος των Pearl Jam είναι διαφορετικός από τον ήχο των Crazy Horse, συν ότι οι Pearl Jam έχουν δύο κιθαρίστες και άλλος ένας ο Neil, μας κάνουν τρεις κιθαρίστες. Τα κομμάτια εδώ, ηχούν περισσότερο λαμπερά μέσα στη σκοτεινιά τους. Τα 'Song X', 'Act Of Love', 'I'm The Ocean' & 'Big Green Country' ξεχωρίζουν από όλα τα υπόλοιπα. Τα 'Downtown', 'Peace And Love' & 'Throw Your Hatred Down' έχουν θεματική χίπικης φιλοσοφίας και το ατμοσφαιρικό 'Scenery', μας βουτάει σε μια θάλασσα παραμόρφωσης. Ο Neil ροκάρει και είναι στα καλύτερά του. Good guy!

    Σχόλιο: Το να προσπαθείς να είσαι και να μένεις μέσα στα πράγματα, δεν σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να κουνιέσαι σαν ξεβιδωμένος. (Ναι Mick, σε σένα το λέω αυτό).
    Καλύτερο Τραγούδι: Song X

    * 1996: Dead Man (Το Soundtrack)

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Guitar Solo 1 2) The Round Stones Beneath The Earth... 3) Guitar Solo 2 4) Why Does Thou Hide Thyself, Clouds... 5) Organ Solo 6) Do You Know How To Use This Weapon? 7) Guitar Solo 3 8) Nobody's Story 9) Guitar Solo 4 10) Stupid White Men 11) Guitar Solo 5 12) Time For You To Leave, William Blake... 13) Guitar Solo 6.

    Έχω δει την ταινία, η οποία με μαχαίρωσε κανονικά! Ο Neil όμως, δεν τα κατάφερε!

    Σχόλιο: Αδιάφορο soundtrack.
    Καλύτερο Τραγούδι: Μπα…

    * 1996: Broken Arrow

    Οι Ποιητές της Rock: Neil YoungTracks:
    1) Big Time 2) Loose Change 3) Slip Away 4) Changing Highways 5) Scattered (Let's Think About Livin') 6) This Town 7) Music Arcade 8) Baby What You Want Me To Do.

    Ξανά στο στούντιο με τους Crazy Horse, αλλά το album αυτό, θυμίζει πολύ το Dead Man. Αρχίζει με τρία μεγάλα (σε χρόνο) κομμάτια, 'Big Time' (7:24), 'Loose Change' (9:49) & 'Slip Away' (8:36) που είναι σχεδόν ίδια. Ακολουθούν τα 'Changing Highways', 'Scattered' & 'This Town' που είναι στολίδια και έρχεται το 'Music Arcade' που κλείνει το μελωδικό αυτό κουαρτέτο και μας σφάζει κανονικά! Αυτό θα έπρεπε –κατά τη γνώμη μου- να κλείνει το album και όχι το 'Baby What You Want Me To Do' που είναι μεγάλο και βαρετό. Παράξενο album, αλλά έχει κάνει και πιο παράξενα απ’ αυτό. Ευτυχώς που υπάρχουν αυτά τα τέσσερα μελωδικά κομμάτια. Ευτυχώς.

    Σχόλιο: Ένα album που είναι link προς το Dead Man.
    Καλύτερο Τραγούδι:
    Changing Highways, Scattered, This Town & Music Arcade

    * 1997: Year Of The Horse

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) When You Dance (You Can Really Love) 2) Barstool Blues 3) When Your Lonely Heart Breaks 4) Mr Soul 5) Big Time 6) Pocahontas 7) Human Highway 8) Slipaway 9) Scattered 10) Dangerbird 11) Prisoners Of Rock'n'Roll 12) Sedan Delivery.

    Σα να μην ήταν αρκετό το λινκάρισμα του Broken Arrow προς τη βαρεμάρα του Dead Man και έρχεται τώρα με ένα διπλό live CD που κινείται στα ίδια μονοπάτια. Πολύ αργό, ληθαργικό, πολύ μεγάλα τραγούδια και δείτε: Είναι δώδεκα όλα κι’ όλα! Δώδεκα τραγούδια σε διπλό CD διαρκείας 80 λεπτών; Δυσάρεστο το βρίσκω το αποτέλεσμα κι ας είναι ο Neil σε μεγάλα κέφια όπως και οι Crazy Horse. Εντάξει, θα το πω διαφορετικά. Πρόκειται για το μικρό αδελφάκι του Live Rust. Το πολύ μικρό όμως! Υπάρχουν κάποια καλά κομμάτια εδώ, όπως η ηλεκτρική απόδοση των 'Pocahontas' & 'Scattered' αλλά δεν σώζουν την κατάσταση. Mας αποζημιώνει (κάπως) με το 'Sedan Delivery', αλλά το Year Of The Horse θα έπρεπε να έχει ένα αυτοκόλλητο που να γράφει: "Πρόκειται για το χειρότερο live album που έγινε ποτέ, συμπληρώνοντας την τριλογία μαζί με το Who's Last των Who και το Love You Live των Rolling Stones. "

    Σχόλιο: Υπερβολική φασαρία και παραμόρφωση. Γιατί βρε χρυσέ μου;
    Καλύτερο Τραγούδι: Sedan Delivery

    * 2000: Silver & Gold

    Οι Ποιητές της Rock: Neil Young Tracks:
    1) Good To See You 2) Silver & Gold 3) Daddy Went Walkin' 4) Buffalo Springfield Again 5) The Great Divide 6) Horseshoe Man 7) Red Sun 8) Distant Camera 9) Razor Love 10) Without Rings.
    Εδώ έχουμε μία μινιμαλιστική παραγωγή με ένα σετ δέκα τραγουδιών που φτιάχνουν όμορφη ατμόσφαιρα και ας μην έχουν “πιασάρικες” μελωδίες. Το νοσταλγικό 'Buffalo Springfield Again', με στιχάκια όπως 'Like to see those guys again, give it a shot, maybe now we can show the world what we got, but I'd just like to play for the fun we had' θα μπορούσε εύκολα να εκληφθεί σαν επιθυμία για ένα reunion των Buffalo Springfield, πράγμα όμως που ο ίδιος ο Neil αρνήθηκε. Είπε δηλαδή ότι δεν σκεφτόταν κάτι τέτοιο όταν το έγραψε. Το 'Razor Love' δείχνει σα να έρχεται από το Harvest Moon, αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι το Good To See You.

    Σχόλιο:
    Σα να είναι το Selfportrait του Neil αυτό.
    Καλύτερο Τραγούδι: Good To See You

  • *** ΠΡΟΤΑΣΗ:


  • Πέντε δίσκοι του Neil που πρέπει να έχετε:
    1969: Neil Young
    1970: After The Gold Rush
    1972: Harvest
    1979: Rust Never Sleeps
    1992: Harvest Moon

  • *** ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:


  • 1:
    Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
    2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
    3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)

  • *** Ευχαριστώ για την ανάγνωση!





  • Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #9145   /   23.08.2007, 01:31   /   Αναφορά
    αγαπητο φιλαρακι ,θα σε στεναχωρισω ολιγον ..σε αυτη την δουλεια δεν εγραψες οπως στις αλλες γραφες σου,σε πιανω (ολιγον) ανημερωτο σε οτι αφορα τον neil.και την ιστορια του αλλα και την δισκογραφια του,και τις συνεργασιες του.. ( ή ότι οι C, S & N ήταν ασήμαντη μπάντα. Ίσως όμως και αυτή η κίνηση, να ανήκει στη σφαίρα της εξερεύνησης. ) ασημαντη μπαντα ??? το λες ελαφρα την καρδια γιωργο μου,και μου χαρακωσες την δικη μου ,οταν διαβαζω απο σενα αυτο? ο crosby ασημαντος ? o graham ? o stephen ?...γιωργο θα σου βαλω πιπερι στο στομα ... και για να σε επαναφερω εις την ταξιν ,,σου παραθετω τα εξης κατωθι. αγγλικα ξερεις ...οποτε....



    After Neil Young left the Californian folk-rock band Buffalo Springfield in 1968, he slowly established himself as one of the most influential and idiosyncratic singer/songwriters of his generation. Young's body of work ranks second only to Bob Dylan in terms of depth, and he was able to sustain his critical reputation, as well as record sales, for a longer period of time than Dylan, partially because of his willfully perverse work ethic. From the beginning of his solo career in the late '60s until the late '90s, he never stopped writing, recording, and performing; his official catalog only represented a portion of his work, since he kept countless tapes of unreleased songs in his vaults. Just as importantly, Young continually explored new musical territory, from rockabilly and the blues to electronic music. But these stylistic exercises only gained depth when compared to his two primary styles: gentle folk and country-rock, and crushingly loud electric guitar rock, which he frequently recorded with the Californian garage band Crazy Horse. Throughout his career, Young alternated between these two extremes, and both proved equally influential; there were just as many singer/songwriters as there were grunge and country-rock bands claiming to be influenced by Neil Young. Despite his enormous catalog and influence, Young continued to move forward, writing new songs and exploring new music. That restless spirit ensured that he was one of the few rock veterans as vital in his old age as he was in his youth.



    Born in Toronto, Canada, Neil Young moved to Winnipeg with his mother following her divorce from his sports-journalist father. Young began playing music in high school. Not only did he play in garage rock outfits like the Esquires, but he also played in local folk clubs and coffeehouses, where he eventually met Joni Mitchell and Stephen Stills. During the mid-'60s, he returned to Toronto, where he played as a solo folk act. By 1966, he joined the Mynah Birds, which also featured bassist Bruce Palmer and Rick James. The group recorded a couple of singles for Motown that were ignored. Frustrated by his lack of success, Young moved to Los Angeles in his Pontiac hearse, taking Palmer along as support. Shortly after they arrived in L.A., they happened to meet Stills, and they formed Buffalo Springfield, who quickly became one of the leaders of the Californian folk-rock scene. Despite the success of Buffalo Springfield, the group was plagued with tension, and Young quit the band several times before finally leaving to become a solo artist in May of 1968. Hiring Elliot Roberts as his manager, Young signed with Reprise Records and released his eponymous debut album in early 1969. By the time the album was released, he had begun playing with a local band called the Rockets, which featured guitarist Danny Whitten, bassist Billy Talbot, and drummer Ralph Molina. Young renamed the group Crazy Horse and had them support him on his second album, Everybody Knows This Is Nowhere, which was recorded in just two weeks. Featuring such Young staples as "Cinnamon Girl" and "Down by the River," the album went gold. Following the completion of the record, he began jamming with Crosby, Stills & Nash, eventually joining the group for their spring 1970 album, Déjà Vu. Although he was now part of Crosby, Stills & Nash, Young continued to record as a solo artist, releasing After the Gold Rush at the end of the year. After the Gold Rush, with its accompanying single "Only Love Can Break Your Heart," established Young as a solo star, and fame only increased through his association with CSNY.



    Although Crosby, Stills, Nash & Young were a very successful act, they were also volatile, and they had split by the spring 1971 release of the live Four Way Street. The following year, Young had his first number one album with the mellow country-rock of Harvest, which also featured his first (and only) number one single, "Heart of Gold." Instead of embracing his success, he spurned it, following it with the noisy, bleak live film Journey Through the Past. Both the movie and the soundtrack received terrible reviews, as did the live album Time Fades Away, a record recorded with the Stray Gators that was released in 1973.



    Both Journey Through the Past and Time Fades Away signaled that Young was entering a dark period in his life, but they only scratched the surface of his anguish. Inspired by the overdose deaths of Danny Whitten in 1972 and his roadie Bruce Berry the following year, Young wrote and recorded the bleak, druggy Tonight's the Night late in 1973, but declined to release it at the time. Instead, he released On the Beach, which was nearly as harrowing, in 1974; Tonight's the Night finally appeared in the spring of 1975. By the time of its release, Young had recovered, as indicated by the record's hard-rocking follow-up, Zuma, an album recorded with Crazy Horse and released later that year.



    Young's focus began to wander in 1976, as he recorded the duet album Long May You Run with Stephen Stills and then abandoned his partner midway through the supporting tour. The following year he recorded the country-rock-oriented American Stars 'n Bars, which featured vocals by Nicolette Larson, who was also prominent on 1978's Comes a Time. Prior to the release of Comes a Time, Young scrapped the country-rock album Homegrown and assembled the triple-album retrospective Decade. At the end of 1978, he embarked on an arena tour called Rust Never Sleeps, which was designed as a showcase for new songs. Half of the concert featured Young solo, the other half featured him with Crazy Horse. That was the pattern that Rust Never Sleeps, released in the summer of 1979, followed. The record was hailed as a comeback, proving that Young was one of the few rock veterans who attacked punk rock head-on. That fall he released the double album Live Rust and the live movie Rust Never Sleeps.



    Rust Never Sleeps restored Young to his past glory, but he perversely decided to trash his goodwill in 1980 with Hawks & Doves, a collection of acoustic songs that bore the influence of conservative, right-wing politics. In 1981, Young released the heavy rock album Re*ac*tor, which received poor reviews. Following its release, he left Reprise for the fledgling Geffen Records, where he was promised lots of money and artistic freedom. Young decided to push his Geffen contract to the limit, releasing the electronic Trans, where his voice was recorded through a computerized vocoder, later that year. The album and its accompanying, technology-dependent tour were received with bewildered, negative reviews. The rockabilly of Everybody's Rockin' (1983) was equally scorned, and Young soon settled into a cult audience for the mid-'80s.



    Over the course of the mid-'80s, Young released three albums that were all stylistic exercises. In 1985, he released the straight country Old Ways, which was followed by the new wave-tinged Landing on Water the following year. He returned to Crazy Horse for 1987's Life, but by that time, he and Geffen had grown sick of each other, and he returned to Reprise in 1988. His first album for Reprise was the bluesy, horn-driven This Note's for You, which was supported by an acclaimed video that satirized rock stars endorsing commercial products. At the end of the year, he recorded a reunion album with Crosby, Stills & Nash called American Dream, which was greeted with savagely negative reviews.



    American Dream didn't prepare any observer for the critical and commercial success of 1989's Freedom, which found Young following the half-acoustic/half-electric blueprint of Rust Never Sleeps to fine results. Around the time of its release, Young became a hip name to drop in indie rock circles, and he was the subject of a tribute record titled The Bridge in 1989. The following year, Young reunited with Crazy Horse for Ragged Glory, a loud, feedback-drenched album that received his strongest reviews since the '70s. For the supporting tour, Young hired the avant rock band Sonic Youth as his opening group, providing them with needed exposure while earning him hip credibility within alternative rock scenes. On the advice of Sonic Youth, Young added the noise collage EP Arc as a bonus to his 1991 live album, Weld.



    Weld and the Sonic Youth tour helped position Neil Young as an alternative and grunge rock forefather, but he decided to abandon loud music for its 1992 follow-up, Harvest Moon. An explicit sequel to his 1972 breakthrough, Harvest Moon became Young's biggest hit in years, and he supported the record with an appearance on MTV Unplugged, which was released the following year as an album. Also in 1993, Geffen released the rarities collection Lucky Thirteen. The following year, he released Sleeps with Angels, which was hailed as a masterpiece in some quarters. Following its release, Young began jamming with Pearl Jam, eventually recording an album with the Seattle band in early 1995. The resulting record, Mirror Ball, was released to positive reviews in the summer of 1995, but it wasn't the commercial blockbuster it was expected to be; due to legal reasons, Pearl Jam's name was not allowed to be featured on the cover.



    In the summer of 1996, he reunited with Crazy Horse for Broken Arrow and supported it with a brief tour. That tour was documented in Jim Jarmusch's 1997 film The Year of the Horse, which was accompanied by a double-disc live album. In 1999, Young reunited with Crosby, Stills & Nash for the first time in a decade, supporting their Looking Forward LP with the supergroup's first tour in a quarter century. A new solo effort, Silver & Gold, followed in the spring of 2000. In recognition of his 2000 summer tour, Young released the live album Road Rock, Vol. 1 the following fall, showcasing a two-night account of Young's performance at the Red Rocks Amphitheater in Morrison, CO, in September 2000. A DVD version titled Red Rocks Live was issued that December, including 12 tracks initially unavailable on Road Rock, Vol. 1. His next studio project was his most ambitious yet, a concept album about small-town life titled Greendale that he also mounted as a live dramatic tour and indie film.

    In early 2005, Young was diagnosed with a potentially deadly brain aneurysm. Undergoing treatment didn't slow him down, however, as he continued to write and record his next project. The acoustically based Prairie Wind appeared in the fall, with the concert film Heart of Gold, based around the album and directed by Jonathan Demme, released the following year. 2006 also saw the release of the controversial CD/DVD Living with War, a collection of protest songs against the war in Iraq that featured titles such as "Let's Impeach the President," "Shock and Awe," and "Lookin' for a Leader."

    και καπου εδω σου παραθετω και την δισκογραφια..ελα πιες ενα υπογλωσιο ..αρχιζω



    1969 - Neil Young - (320)

    1970 - After the Gold Rush (USA) [@320]

    1970 - After The Gold rush (320)UK

    1972 - Harvest - (320)UK

    1972 - Harvest () [@320] USA (24bit-192kHz)

    1972 - Journey Through The Past - @192

    1972 - Manassas With Stef-Hills[192k]

    1973 - Time fades Away - (320)

    1974 - On The Beach () [@320] USA{HDCD}

    1974 - Οn Τhe Βeach - (320)UK

    1975 - & Bob Dylan,The Band - Ballad of a Blue Poet

    1975 - Tonight's The Night - @256

    1976 - Long May You Run - (320)(with Stephen Stills)

    1976 - Unreleased - Chrome Dreams Album - (Bootleg) (@320)

    1977 - American Stars 'n Bars (@224)

    1977 - Decade (@256)

    1978 - Comes A Time (USA) [@320]

    1978 - Comes A Time (@320)UK

    1980 - Hawks & Doves - @256

    1982 - Trans - @320

    1983 - Everybody's Rockin' - (320)

    1984 - Austin City Limits (1984) @160

    1985 - Old Ways [320]

    1986 - Landing On Water - @320

    1986 - Massachussetts Matinee - 2CD - (Bootleg)

    1988 - This Notes For You - @192

    1989 - Collector's Heartland - @192

    1989 - Eldorado - (320)

    1989 - Freedom (Rock@320)

    1990 - Born to Rock 'n Roll (VBR

    1992 - Chrome Dreams (Unreleased) (75-77) (@320) (Bootleg)

    1992 - Harvest Moon (@256)

    1993 - & Booker T and the MG's - 1973 - Event of the Season 3-7-93

    1993 - Lucky Thirteen @256

    1993 - Unplugged - @320

    1994 - Legend Of The Loner - @192

    1994 - Sleeps With Angels - [@320]

    1995 - Mirror Ball (@256)

    1996 - & The Vipers - 1996 - Thirteen [VBR]

    1996 - Deadman (Soundtrack) - @192

    1997 - Acoustic Afternoon (Bootleg) - @192

    1997 - Don't Spook The Horse (2 CD)

    1998 - & The Vipers - 1998 - One's Enough [Blues@256)

    1999 - Forever Singing (live)

    2000 - Silver & Gold - @320

    2000 - Sticking Together In Camden (b)

    2001 - F... Me Cause I'm Stoned (Bootleg-2CD-1976&1978)

    2001 - Mystery Train - @192

    2002 - Are You Passionate - @320

    2003 - An Acoustic Tale Of Greendale - Cover

    2003 - Live At Cirkus, Stockholm 2003-04-22 - @mixed

    2005 - Prairie Wind [256]

    2006 - Living With War [192]

    νερο και παμε



    Neil Young & Crazy Horse - 1969 - Everybody Knows This Is Nowhere - @256

    Neil Young & Crazy Horse - 1975 - Zuma - (320)

    Neil Young & Crazy Horse - 1979 - Live Rust (@256)

    Neil Young & Crazy Horse - 1979 - Rust Never Sleeps

    Neil Young & Crazy Horse - 1981 - Re-ac-tor - @192

    Neil Young & Crazy Horse - 1987 - Life - @320

    Neil Young & Crazy Horse - 1990 - Ragged Glory - @320

    Neil Young & Crazy Horse - 1991 - Arc

    Neil Young & Crazy Horse - 1994 - Sleeps With Angels - @320

    Neil Young & Crazy Horse - 1996 - Broken Arrow (@320)

    Neil Young & Crazy Horse - 1998 - Greendale ( 2 CDs ) @192



    αλλο ενα χαπι.. και συνεχιζω



    1969 - Big Sur Folk Festival September 2CD (256)

    1969 - Crosby, Stills & Nash - @192

    1969 - The Acoustic Concert (PBS)

    1970 - Deja Vu - (@192)

    1970 - Live In LA - (@192)USA

    1971 - 4 Way Street - (@320)UK

    1971 - 4 Way Street - [@320]USA

    1971 - Four Way Street - (@320)

    1972 - Graham Nash David Crosby - [192]

    1973 - Manassas [128k-192k]

    1974 - So Far [256k]

    1975 - Wind On The Water - @192

    1976 - Whistling Down The Wire - @192

    1977 - CSN - @224

    1982 - Daylight Again - [256k-320k]

    1988 - American Dream @ 256

    1991 - CSN Box Set 4 CD

    1992 - The Acoustic Concert (PBS Special) (128)

    1994 - After The Storm

    1994 - CSN Rarities [256]

    1998 - Daylight Again (@320)

    1999 - Looking Forward

    2000 - Allies

    2001 - Live It Up [320k]

    2006 - Remastered & Expanded - (320)



    παρε ανασα και παμε παλι



    1970 - Studio Outtakes (Perro Seesions) (Rock@320)

    1971 - If I Could Only Remember My Name - 320]USA

    1971 - If I Could Only Remember My Name(@320)UK

    1972 - & Graham Nash w. Neil Young - Winterland FM

    1972 - David Crosby Graham Nash(@192)

    1972 - Graham Nash, David Crosby (320]

    1989 - Oh Yes I Can (Rock@320)





    πιες λιγο νερακι γιατι ερχετε και αλλη συνεχεια ..





    1968 - Just Roll Tape, April 26, [@320]

    1970 - Stephen Stills I

    1971 - Stephen Stills II - (@192)

    1971 - Stills Alone

    1972 - & Manassas - Indiana University 10-19-72

    1973 - Down The Road

    1974 - Right By You

    1976 - Illegal Stills

    1976 - Stills & Young Band - Long May You Run

    1978 - Berkley '78 - (@256)

    1979 - Live `79)[192]

    1991 - Stills Alone - [@320)

    2005 - Man Alive - [VBR]





    ΑΛΛΑ.....ολα τα ανωτερω μου,, ομως δεν αναιρουν την εξαιρετη και ονειρεμενη εργασια σου..γιωργη μπραβο για αλλη μια φορα ..και τελευταια απο εμενα . διοτι θα καταλαβεις τους λογους, (απο μονος σου,και δεν ειναι της παρουσης στηλης ) .της αποχωρισης μου, καπου καπου θα μπαινω να σε διαβαζω μονο .διοτι εισαι απο τους τελευταιους εναπομειναντες της γραφικης μουσικης πεννας, σε ονειρικο επιπεδο γραφης ..ειτε με στυλο big ειτε με μελανι ..ο νοων νοειτω...καποια στιγμη ,σε ανυποπτο χρονο θα τα πιουμε παρεα. μονο που εμενα μου αρεσει η ....BAD. ομως και σε βαρελισια δεν λεω οχι..αρκει να ειναι παγωμενη ..........
    #9146   /   23.08.2007, 01:44
    αν παρελπιδα δεν γνωριζεις αγγλικα (που δεν το πιστευω)μπορω αριστα να στα γραψω ειτε ισπανικα - γαλλικα - γερμανικα - ολανδικα - ιταλικα και σουηδικα.

    #9147   /   23.08.2007, 01:46
    αγαπητο φιλαρακι, θα σε στεναχωρισω ολιγον ..σε αυτη την δουλεια δεν εγραψες οπως στις αλλες γραφες σου, σε πιανω (ολιγον) ανημερωτο σε οτι αφορα τον neil.και την ιστορια του αλλα και την δισκογραφια του,και τις συνεργασιες του.. ( ή ότι οι C, S & N ήταν ασήμαντη μπάντα. Ίσως όμως και αυτή η κίνηση, να ανήκει στη σφαίρα της εξερεύνησης.) ασημαντη μπαντα ??? το λες ελαφρα την καρδια γιωργο μου, και μου χαρακωσες την δικη μου, οταν διαβαζω απο σενα αυτο? ο crosby ασημαντος ? o graham ? o stephen ?...γιωργο θα σου βαλω πιπερι στο στομα ...




    Πέτρο μου, είναι βέβαιο ότι δεν κατάλαβες αυτό που γράφω. Έγραψα ότι οι C, S & N ήταν ασήμαντη μπάντα; Ούτε από λάθος δεν θα το έκανα! Σε παρακαλώ να ξαναδιαβάσεις την παράγραφο:



    “Το 1969 ήταν πάντως μία χρονιά προσωπικών ….αποκαλύψεων, αφού είναι η χρονιά που ξεκινούν προσωπικές καριέρες οι τέσσερις Beatles, αλλά ο Neil -σε αντιδιαστολή- ενσωματώνεται στους Crosby, Stills & Nash. Μια χαρά τα πήγαινε μόνος του και δεν ξέρω γιατί έκανε αυτή την κίνηση. Μ’ αυτό δεν εννοώ ότι ήταν άστοχη, ή ότι οι C, S & N ήταν ασήμαντη μπάντα. Ίσως όμως και αυτή η κίνηση, να ανήκει στη σφαίρα της εξερεύνησης.”



    Όσο για τη δισκογραφία του, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να την αναλύσω ολόκληρη, γιατί θα χρειάζομαι 470 άρθρα σε ….συνέχειες!!! Δεν γίνεται. Ξέχασέ το!



    Υ.Γ. Και τι νομίζεις δηλαδή; Ότι εγώ δεν θα πιω Bud? :)


    #9149   /   23.08.2007, 08:36
    εξαιρετικό περιγραφικό και ιδανικό για να βάλεις κάποιο στη διαδικασία να ανακαλύψει τον ΝEIL YOUNG.Ευχάριστη πρωινη έκπληξη για μένα έναν κολλημένο με τον Young και σαν τέτοιος θα ήθελα να σου καταθέσω την προσωπική μου άποψη.Αγαπημένος μου δίσκος το Tonight's The Night΄τον θεωρώ τον πιο ατμοσφαιρικό του δίσκο ηχογραφημένο με τις φωνές και τα σχολιά τους σε μια δύσκολη ψυχολογικά περίοδο για τον ίδιο.Δεν μπορώ να καταπιώ το TRANS (έχουν και οι πειραματισμοί το όριό τους) λατρεμένα τραγούδια το southern man και το helpless(η εκτέλεση στο last waltz ονειρική).Τον γουστάρω και έναν ακόμη λόγο γιατί είναι αγωνιστής παρα τις ατέλειωτες κρίσεις επιληψίας που είχε στη ζωη του (πολλές επάνω στη σκηνή) παρά την τελευταια επέμβαση που έκανε πριν απο λίγο καιρό (ανεύρησμα) δεν το έβαλε ποτέ κάτω βαθύτατα πολιτικοποιημένος έβγαλε το Living With War κάνωντας τον δικότου πόλεμο με τη πολιτική της Αμερικής και μετέτρεψε τη σελίδα του στο ιντερνετ σε μια γροθιά στη πολιτική του Μπους.



    υ.γ. παρασύρθηκα λιγάκι πρωινιάτικα αλλά αν θυμάσαι στο είχα ζητήσει όταν πρωτοέγινα μέλος στο Μ.Η.



    ευχαριστώ Παναγιώτης


    #9152   /   23.08.2007, 11:10
    εχεις απολυτο δικιο,το γηρας ουκ ερχετε μονον,πολα δεινα του επονται,,φορεσα τους υαλοπινακες μου ,και διαβασα την παραγραφο..ναι εχεις δικιο..σορρυ.

    #9154   /   23.08.2007, 13:24   /   Αναφορά
    Λέει κάπου ο Neil: "What is the color when black is burned?"...

    Και για μένα, εκεί μέσα κρύβεται όλη η στιχουργική δύναμή του, όλη η αισιοδοξία που βγαίνει κόντρα στην απαισιοδοξία, όλη η διαφωνία και η διερευνητική του στα πράγματα, ματιά!

    Γιατί αυτός είναι ο Neil...

    Ο ποιητής rolling stone! Που δεν πείθεται και δεν εφησυχάζει...



    ΥΓ

    Γνωρίζετε ότι οι Lynard Skynard γράψανε το Sweet Home Alabama, σαν αντίδραση σε δύο του τραγούδια, το Southern Man, από το άλμπουμ After the Gold Rush, και το Alabama, από το άλμπουμ Harvest?



    Φιλικά,

    Γρηγόρης Δεσύπρης.-



    ΥΓ 2

    Γιώργο και πάλι μπράβο για την ψυχή που βάζεις στα άρθρα σου!

    #9157   /   23.08.2007, 14:07
    η δήλωση του Ronnie Van Zant:"We wrote Alabama as a joke. We didn't even think about it - the words just came out that way. We just laughed like hell, and said 'Ain't that funny'... We love Neil Young, we love his music..."

    #9155   /   23.08.2007, 13:34   /   Αναφορά
    Den exw logia re phile orfeus...... oti grapheis aksizei na to diavasei kanei!!

    einai polu kalo!! vasikotera neil young akouw xronia twra ontws exei afisei

    epoxh (einai ontws mesa stin triada twn megaluterwn poitwn tou rock....



    sunexise tin kali douleia.....
    #9156   /   23.08.2007, 13:46   /   Αναφορά
    Thnx All !!!!!



    :)
    #18474   /   23.05.2009, 02:15
    Γλυκέ μου Νηλ Γιανγκ .... Αγαπημένε μου τραγουδοποιέ .... Υπερ - ευαίσθητέ μου παρατηρητή της καθημερινότητας .... Μάλλον ποτέ δεν θα μάθεις πόσο πολύτιμη συντροφιά μου έχουν κρατήσει τα τραγούδια σου σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου ....



    Από τις πολύπλευρες πτυχές αυτού του πολύ σπουδαίου καλλιτέχνη και σπάνιου ανθρώπου, κρατάω αυτή του ΕΡΩΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΥ [παρόλο που ο Νηλ είναι περσσότερο γνωστός για τον κοινωνικοπολιτικό στίχο του] : Κρατάω την ερωτική αγωνία και το ερωτικό ανεκπλήρωτο στα, υπέροχα στην απλότητά τους, τραγούδια του RUNNIN' DRY και WHAT DID YOU DO TO MY LIFE .... Κρατάω τον "κατασταλαγμένο" έρωτά του στο HARVEST MOON, όπου ο ήρωας του τραγουδιού λέει στην εδώ και πολλά έτη σύντροφό του ότι ακόμη την αγαπάει [θυμάμαι πόσο με είχε συγκινήσει το βίντεο κλιπ αυτού του τραγουδιού, με το ζευγάρι, νομίζω μεγάλης ηλικίας, να συνεχίζει να χορεύει αγκαλιαστό την ώρα που κλείνει το μπαρ].



    Και ναι ... τον Νηλ Γιανγκ τον λατρεύω και ως ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑ, με αυτά τα "βρώμικα", "βαρύθυμα", αργόσυρτα σόλο του [ιδίως στα τραγούδια SOUTHERN MAN και CORTEZ THE KILLER] !!!



    Όμως ... έχω ένα παράπονο : Θα έρθει ποτέ στην Ελλάδα να τον δούμε λάιβ ??? Μακάρι .... Φέτος το καλοκαίρι, δυστυχώς, δεν το έφερε η τύχη οι μέρες της άδειάς μου να συμπέσουν με ευρωπαϊκή τουρνέ του. Όμως ... στις 4 Ιουλίου θα είμαι, κατά πάσα πιθανότητα, στο θέατρο "ΟΛΥΜΠΙΑ" του Παρισιού για τη συναυλία των CROSBY, STILLS & NASH ....














    #19276   /   05.12.2009, 14:54   /   Αναφορά
    Σίγουρα ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς. Ένας πραγματικα ποιητής της ροκ. Είχε τις πόλυ καλές στιγμές του, αλλά και τις... κακες του. Τέλως πάντων εμένα θα μου αρέσει η μουσική ότι και να γίνει!





    Οι καλύτεροι 5 δίσκοι του κατά τη γνώμη μου:





    1 Harvest

    2 Rust Never Sleeps

    3 After The Gold Rush

    5 Everybody Knows This Is Nowhere

    6 Freedom