Θυμάμαι

Θυμάμαι, τη στερνή φορά που γέλασα
μια ημέρα, που’μοιαζε με χθες
μου έλεγες, τα πιο γλυκά παραμύθια
με χάιδευες απαλά, απαλά σα στάχυ

στα χείλη μου, παιχνίδιζαν τ’αστεία
παιδιά, που βρήκαν δώρα και ξεχάστηκαν
και μου’γνεφες, στα μάτια να κοιτάζω
να βλέπω, όλου του κόσμου τη χαρά

φιλιά, φιλιά σορόπια και μαγεία
στιγμή, γλυκειάς γαλήνης κι ευτυχία
θυμάμαι, πως στερνά μου χαμογέλασες
να σπέρνω το’να γέλιο, τη φορά

ν’αγγίζω τα ταξίδια, όλου του χάρτη
στα πιο ψηλά τα κάστρα, που με πήγαινες
να μοιάζω με σκαρί, στην παραλία
π’απάνω του, ήρθε η ώρα να πετάξεις

και ‘γω να κολυμπώ, σε τρικυμία
στα πιο βαθιά νερά, να μ’αγκαλιάζεις
φιλιά, φιλιά σορόπια και μαγεία
σα χάθηκαν, στ’αγέρι, τα φτερά.