Νεράιδες και ζητιάνοι

Τραγουδάκι μου ζητάς χαρούμενο,
δήθεν πως περνάμ’ ωραία,
μα εγώ γράφω το μελλούμενο,
κι όλα γίνονται μοιραία.

Με στολίδια ντύνω τη θλίψη μου,
και μπαλίτσες χρυσές κρεμάω,
με λαμπιόνια σκορπώ τη μιζέρια μου,
και με ψαλμούς τραγουδώ πως πονάω.

Μα να! Έρχοντ’ οι μάγοι από μακριά,
δε κρατούν λιβάνι και σμύρνα,
δίνουν τα δώρα τους στους λαούς,
μολύβι καυτό, ατσάλι και πίκρα.

Ψυχή ευαίσθητη μη κλαις
και μη μου κρύβεσαι μες το σκοτάδι,
όταν ακούς περίεργες φωνές,
νεράιδες είναι και ζητιάνοι.