Ασε με να σε θυμάμαι έτσι

Με σιωπή τυλίγεις τα φιλιά σου
και μεσ΄ τον άνεμο που σβήνει τη φωνή
μου τα προσφέρεις,
λυγούν τα χέρια μου πάνω στα μαλλιά σου
και το χάδι σβήνει σαν αναπνοή
στη σκιά της φτέρης.

Πως μ΄ αγκάλιαζες αλήθεια
και γινόμουνα καράβι στον ιδρώτα σου,
καπετάνιος μου η πιο γλυκιά συνήθεια
ν΄ αφήνομαι στου έρωτα τη ρότα σου.

Μεσ΄ το φως αποκοιμίζεις τη ματιά μου
μ΄ ένα γέλιο που κρυώνει την καρδιά,
σα να΄ ναι πάχνη,
είναι σίγουρο πως φεύγεις μακριά μου
και ξερόκλαδο μ΄ αφήνεις στο βοριά
τ΄ απάγκιο σου να ψάχνει.

Πως μ΄ αγκάλιαζες αλήθεια
και γινόμουνα καράβι στον ιδρώτα σου,
καπετάνιος μου η πιο γλυκιά συνήθεια
ν΄ αφήνομαι στου έρωτα τη ρότα σου.

Μονοπάτι μοναξιάς με δυο τραγούδια
της ελπίδας και της πίστης πως ξανά
θα δω χαμόγελό σου
πήρα και τραβώ μεσ΄ του Μάη τα λουλούδια,
πόσο μοιάζουν με τα πρώτα μου φιλιά
στο λευκό λαιμό σου.

Πως μ΄ αγκάλιαζες αλήθεια
και γινόμουνα καράβι στον ιδρώτα σου,
καπετάνιος μου η πιο γλυκιά συνήθεια
ν΄ αφήνομαι στου έρωτα τη ρότα σου.