Ενα γράμμα για σένα

…Μα ποιος νομίζεις ότι είσαι ανθρωπάκο; Κοίτα γύρω σου…ένα σωρό άνθρωποι που κλαίνε όπως εσύ, που παλεύουν όπως εσύ. Ένα σωρό άνθρωποι που ψάχνουν για κάτι καλύτερο ή για κάτι χειρότερο, όπως εσύ. Ένας κόσμος που αποτελείται από πολλά διαφορετικά άτομα που ο καθένας έχει αναπτύξει τη δικιά του κοσμοθεωρία και θεωρεί τον εαυτό του εξίσου σημαντικό, όπως εσύ. Άνθρωποι πληγωμένοι και παραμελημένοι,όπως εσύ,άνθρωποι ερωτευμένοι κι απογοητευμένοι,όπως κι εσύ, άνθρωποι που επιζητούν επιβεβαίωση από τους άλλους και υπάρχουν επειδή υπάρχουμε εμείς κι άλλοι πολλοί. Άνθρωποι έρμαια του εγωκεντρισμού και των παθών τους. Όπως κι εμείς. Άνθρωποι που κρύβουν τα συναισθήματα τους, γιατί φοβούνται μη χάσουν την πολύτιμη περιφάνεια τους. Άνθρωποι που βάζουν το χρήμα και την ύλη πάνω από τ’ άπιαστα και τα’άυλα που χαρίζει η ζωή. Άνθρωποι που δε σκέφτονται πέρα από αυτά που βλέπουν και ακούνε και στηρίζονται στην επιφάνεια. Φορούν τις μάσκες τους καθημερινά και παίζει ο καθένας το δικό του έργο. Όπως κι εμείς. Όπως κι εσύ, που άλλοτε νιώθεις μόνος κι αδύναμος κι άλλοτε δυνατός και κοινωνικός. Μέσα σου όμως αναζητάς ένα χέρι βοήθειας να σε σώσει από την άβυσσο που είσαι χαμένος. Κυλάς αργά-αργά σ’έναν ψεύτικο κόσμο φτιαγμένο από τα πάθη σου, που δε σ’αφήνουν να ξεφύγεις και να δείς την αλήθεια. Έκανες τα ψεύτικα αληθινά και νομίζεις ότι χαίρεσαι. Μέσα σου πονάς κι αναστενάζεις. Το σώμα σου κρύβει τις πληγές και στα μάτια σου κρύβεται ο πόνος. Καταλαβαίνω…κι εγώ μέσα σ’αυτή την άβυσσο ζώ και παλεύω να ξεφύγω καιρό τώρα. Βρίσκω διεξόδους και ψάχνω τρόπους να φύγω όσο γίνεται πιο μακριά. Μη φοβάσαι. Είμαι κι εγώ κάπου εκεί που είσαι κι εσύ. Σε ακούω. Σε νιώθω. Σε νοιάζομαι. Μη τα παρατάς. Δώσε μου το χέρι σου να βρούμε μαζί τρόπο διαφυγής. Να βρούμε κι άλλους ανθρώπους χαμένους και να φύγουμε όλοι μαζί. Να ξέρεις θα’μαι πάντα εδώ. Έστω και για λίγο. Για δυο λόγια γλυκά κι αληθινά. Για ένα βλέμμα. Δε θα με πληγώσει πια η σιωπή σου…



Σ’ΑΓΑΠΩ…

ΓΕΙΑ ΣΟΥ