Το ύψιστο των προβλημάτων

Αγαπητοί Αναγνώστες,

Σήμερα θα εκφράσω άλλον έναν προβληματισμό μου. Γιατί αυτό που ταλαιπωρεί μίλια περισσότερο απ’ τα υπόλοιπα θέματα, τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι το θέμα των ερωτικών σχέσεων…; Άραγε αν δεν είχαμε φίλες και φίλους που ψάχνουν μανιωδώς το άλλο τους μισό, αν δεν είχαμε γονείς που κοπιάζουν για τον γάμο τους ή κοπιάζουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, αν δεν ακούγαμε κάθε φορά που ανοίγαμε το ραδιόφωνο ή βάζαμε ένα σι- ντι στο στέρεο κάποιον να κλαψουρίζει για μιαν αγάπη ή να περνάει καλά με μια αγάπη ή να μην περνάει καλά γιατί δεν έχει βρει ακόμη μια αγάπη, με λίγα λόγια αν δεν είχαμε υποστεί τέτοια ισχυρή πλύση εγκεφάλου από όλο τον κόσμο και όλα τα μέσα που χρησιμοποιεί για να εκφραστεί θα μας ενδιέφερε τόσο πολύ το θέμα σχέσεις, θα εξακολουθούσαμε να περιστρέφουμε τη ζωή μας γύρω απ’ αυτό;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Αλλά προφανώς αν αρχίσατε να διαβάζετε αυτό το άρθρο περιμένετε και μια απάντηση. Κινούμενη υποθετικά και με κύριο άξονα τον εαυτό μου, ένα κάτι περισσότερο από μη αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού, έπειτα από ενδοσκόπηση μέχρι αηδίας, ομολογώ ότι μπορώ να ξεγράψω με λίγη προσπάθεια τη θεματολογία ερωτικές σχέσεις. Αν το ένα σας φρύδι, έπειτα από αυτή την δήλωση ακουμπάει τις ρίζες από τις φύτρες των μαλλιών σας, δεν θα απορήσω… Αλλά ναι. Μπορώ. Μπορώ να μελαγχολώ για την παραπληροφόρηση, για την αντιπαθητική εξουσία, για τους άρρωστους ανθρώπους, για το επαγγελματικό μου μέλλον, για τα αταξινόμητα όνειρα, για απρόσκλητους επισκέπτες, για…για…για… αντί να μελαγχολώ για την απουσία ενός μόνιμου αρσενικού στο αριστερό προσκεφάλι του κρεβατιού μου. Μπορώ, και η ζωή μου θα ήταν ευκολότερη, θα έβριζα αυτούς που γράφουν ή ερμηνεύουν καψουροτράγουδα, θα αδιαφορούσα για τα γλυκερά ζευγαράκια στον δρόμο, θα ειρωνευόμουν τις φίλες και τους φίλους που νιώθουν τη ζωή τους άδεια γιατί αυτός/η δεν είναι εδώ (!) και θα ασχολιόμουν με κάποια επιστήμη ή με όλες μαζί με αμέριστη αφοσίωση και θαυμασμό, έπειτα θα έκανα και κανένα παιδάκι με εξωσωματική και θα το μεγάλωνα με αυτή την λαμπρή και απελευθερωτική νοοτροπία. Και έπειτα από πολλές εξωσωματικές ίσως να περνούσε στο ντι-εν-ει μας ότι οι ερωτικές σχέσεις είναι ένας αυτοσχέδιος βραχνάς.

Νισάφι με αυτή την ιστορία. Σε είδα, κάτι σκίρτησε μέσα μου, δεν μου δίνεις σημασία, άρχισα τα ελαφριά, με τον καιρό σε ρίχνω, περνάμε δυο χρόνια μες την αστάθεια της ερωτικής μας σχέσης, τα νεύρα μου γίνονται κουρέλια γιατί το βλέπω το τέλος να έρχεται και έχω δεθεί πολύ μαζί σου, και θέλω και δεν θέλω, αρχίζουν οι καυγάδες, χωρίζουμε, το ρίχνω στα βαριά, και μετά πρέπει να σε ξεπεράσω αλλά μια υποψία ελπίδας που έχω ότι θα τα ξαναβρούμε δεν με αφήνει, τα ξαναβρίσκουμε αλλά μετά συνειδητοποιώ και εγώ ότι δεν πάει άλλο αυτή η σχέση (για ηλίθιους λόγους μην φανταστείτε, έτσι γιατί η εσωτερική γαλήνη δεν ταιριάζει στο ανθρώπινο εγώ, με άλλα λόγια γιατί ο άνθρωπος είναι μια μαζόχα που τον παίρνει) που είχαμε μείνει… Α, Ναι! Τον απατώ, με απατά, ξαναχωρίζουμε, τα φτιάχνω με αυτόν που τον απάτησα. Ο τελευταίος καταλαβαίνει ότι έχω πάρει το κολάι και όποτε έχει κέφια μου ρίχνει καμιά ξανάστροφη, εγώ κλαίω και πηγαίνω στην μαμά μου που του βγάζει περιοριστικά μέτρα…Τώρα… Έτσι και μπλέξεις τα ερωτικά σου με την οικογένεια σου είναι ζήτημα χρόνου το συνοικέσιο. Και έτσι βρίσκομαι παντρεμένη με έναν που ούτε τον θέλω ούτε με θέλει, αλλά με τον καιρό συνηθίζω να τριγυρνάει το πορτοφόλι του στο σπίτι μου και εκείνος συνηθίζει να τριγυρνά ολόκληρος στο σπίτι μου και κάνουμε και κάνα κουτσούβελο για να σφραγίσουμε αυτή την επιχειρηματική συμφωνία.

Περνάνε τέσσαρα χρόνια και νιώθω ότι καταπιέζομαι («είχα όνειρα εγώ δεν ήθελα να καταλήξω νοικοκυρούλα!») , σκέφτομαι να ζητήσω διαζύγιο αλλά μετά το ξανασκέφτομαι και αναρωτιέμαι τον λόγο… αναρωτιέμαι…και αναρωτιέμαι… στο τέλος εκεί που κοιμάται δίπλα μου και ροχαλίζει, χώνω ένα μαξιλάρι στην μάπα του και τον σκοτώνω. Μετά πρέπει να μεγαλώσω μόνη μου δύο παιδιά και ξέχασα ότι το πορτοφόλι το ξαναγέμιζε εκείνος. Τώρα είτε το κάνω (θυσίες όχι αστεία) είτε αποφασίζω ότι θα ήταν καλύτερα για όλους να παραδοθώ ( χωρίς λόγια ). Γιατί; Γιατί να αφήσουμε έστω και για λίγο αυτό το ενδεχόμενο να είναι υπαρκτό στη ζωή μας; Γιατί; Ξεγράφω λοιπόν το θέμα σχέσεις από τη θεματολογία μου. Λες και έχουμε έλλειψη από προβλήματα σε αυτή τη ζωή. . .