Αυτοκαταστροφή

Λαβύρινθος το μυαλό δεν ξέρει τι ζητάει. Άστοχες επιλογές, επιτηδευμένες.
Η προτίμηση του λάθους, της δυσκολίας, ευχαριστήσεις ξεχασμένες.

Οδηγούμαι σε ένα μακροχρόνιο τούνελ, γκρι, στην απόλαυση της μελαγχολίας.
Στο περιθώριο, με παράφρονες, αδιαφορία για λογική, έλλειψη ηρεμίας.

Και όταν βρίσκω μια μορφή ευτυχίας ,ενοχλούμαι, Κάτι πάει λάθος.
Γιατί βρίσκω νόημα, ομορφιά, στο παράδοξο στο ανέλεγκτο πάθος.

Και όταν χτίσω κάτι με κόπο δεν με νοιάζει. Το τι κατάφερα για να συμβεί.
Γιατί θα απολαύσω την ισοπέδωση του. Εκείνη τη στιγμή.

Θα πάρω δύναμη. Η απόλυτη αίσθηση αδρεναλίνης, ηδονής.
Και ας το μετανιώσω. Δευτερολέπτων κατάσταση, αλλά και μιας ζωής

Η ένταση, η επιθετικότητα, ο εκνευρισμός. Τυφλή δράση συναισθημάτων.
Απουσία λογικής. Ρίσκο. Καμία αίσθηση ευθύνης των πραγμάτων.

Ιστορίες, κόσμοι μαγικοί που έμαθα, τρομακτικοί, καταραμένοι.
Ήρωες αυθεντικοί, εκτός ορίων, τραγικοί, τσαλακωμένοι.

Και περνάνε όλα σε μια τέχνη. Είτε γράφονται είτε τραγουδιούνται.
Με ιδρώτα, σε ένα βρώμικο υπόγειο, οι νότες άγριες, κακοποιούνται.

Καπνοί, βρώμικο οινόπνευμα, σπασμένα γυαλιά, αίματα στην γή.
Πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς μια μικρή δόση αυτοκαταστροφής…..