Μπορώ επιτέλους να αποχαιρετώ το καλοκαίρι ;

Σε χρόνο διαρκείας γιατί ακόμα είναι εδώ στο σώμα μου ζεστό και βαρύ , κοιμάται πάνω στο κεφάλι μου και πλακώνει τα μάτια μου .

Στα μάτια μου ακόμα μπογιές κι ένα ταξίδι , στα χείλη μου πικρός καφές κι η γλώσσα μου δεμένη . Ακόμα μοιάζω σαν να ξεβράστηκα απο τη θάλασσα στη στεριά και το σώμα μου αυξομειώνει την ένταση των τόπων .

Πήρα χρώμα στη σκιά , ένας ήλιος κλέφτης και μια θάλασσα απάτητη μόνο στο βλέμμα μου στόλιζε . Νιώθω καμιά φορά ακατοίκητη κι αταξίδευτη γι ' αυτό βρίσκομαι στη μέση κι απλώνω χέρια φτερούγες ή χέρια κουπιά να κολυμπήσω ουρανούς και να διασχίσω θάλασσες τις ώρες που μου χάλασες κάθε έννοια ισορροπίας .

Σαν αυτοκόλλητο υπενθύμισης ή αλλιώς τα κίτρινα χαρτάκια κολλάει στις μνήμες αλμύρες , στις λέξεις υποσχέσεις , στις πέτρες πληγές στα πόδια μέχρι άμμο να πατήσεις , θόρυβος και σιωπή έξω ή μέσα ή παντού.

Το τετράδιο έμεινε βρεγμένο να θυμίζει ένα καλοκαίρι ζωής για να’χει να περνάει τις σελίδες λίγο θάλασσα κι αρώματα ξεχασμένα .

Η υπεροχή της μνήμης είναι η αίσθηση της όσφρησης . Βασιλικός – γεράνι – μύρτιλλο κι η πέτρα που καίγεται στον ήλιο , νύχτες που τις τραβάμε απ ‘ τα μαλλιά να φτάσει η μέρα και στη διάρκεια τους υποψίες πως μυρίζει η δροσιά στα φύλλα κι η φωτιά στις ρίζες , η θερμότητα των σωμάτων , κάποιο πέρασμα αέρα να φέρνει αλάτι κι ιδρώτας στα σεντόνια για τη μέρα που παριστάναμε ότι είναι νύχτα .

Τα παράθυρα ανοιχτά , το βλέμμα πιο πέρα απο εκεί που φτάνει κι η κάψα να στέκεται στο λαιμό σου να ανασαίνεις φλόγα , τεντώνεις κορμί ψυχή κι όσο πάρει τούτη η απόσταση απ ‘ το ένα ακρο στο άλλο γίνεσαι ολοστρόγγυλη να χωρέσεις όσο περισσεύουν ήλιοι , να περισσέψεις όσο χωράνε φεγγάρια

Και γινόμαστε χάδια ή χάρτινα πουλιά με την πνοή του ανέμου πέτα με ψηλά και φτάσε με . .

Ήλιος πέτρα ξεθωριασμένο πράσινο κι ένας διαυγής καθαρός αέρας .
Φυσάει πολύ εδω πάνω . Τόσο που σε κάνει να ξεχνάς . Ένας διαυγής καθαρός νους σαν τον αέρα . Τι κατάκτηση . . .