Το ράφι με τα βινύλια: Iron Maiden - Iron Maiden

Aνανεωμένο όχι μόνο από ηχητικής, αλλά και από αισθητικής πλευράς.

Το έτος 1980 κάνει την εμφάνισή του και το ομώνυμο ντεμπούτο ενός από τα σπουδαιότερα, από πάσης απόψεως, συγκροτήματα της επερχόμενης δεκαετίας. Πρόκειται για τον πρώτο δίσκο των Iron Maiden, με τον οποίο θα ασχοληθώ στην παρούσα δημοσίευση. Το βινύλιό του το είχα αγοράσει - ή μάλλον ... έπεισα τους γονείς μου να μού το αγοράσουν - το 1983, αν θυμάμαι καλά, όταν ήμουν περίπου 12 ετών παιδάκι, από τον δεύτερο όροφο του πολυκαταστήματος ΜΙΝΙΟΝ, στον οποίο λειτουργούσε και δισκάδικο [όσοι είναι στην ίδια ηλικία με μένα, ή και μεγαλύτεροι, μάλλον θα θυμούνται το "Μινιόν", καθώς, επίσης, και την έκπληξη που μάς προκάλεσε η είδηση ότι το εν λόγω κατάστημα καταστράφηκε από πυρκαϊά]. Βλέπετε, έπρεπε οπωσδήποτε να αποκτήσω ... χεβιμεταλλικές γνώσεις, προκειμένου να ... μπορώ να πιάνω συζητήσεις με τους συμμαθητές μου που δήλωναν λάτρεις αυτού του είδους !!!

Αν κάποιος με ρωτήσει : "κάνε με δυο λόγια μια περιγραφή του ντεμπούτου των Maiden", θα τού έδινα την εξής απάντηση : "πρόκειται για έναν δίσκο - επιτομή / επισκόπηση των όσων ακούσαμε στη δεκαετία του '70" !!! Πράγματι, σε αυτόν το δίσκο διακρίνω επιρροές από ένα σωρό συγκροτήματα και καλλιτέχνες του χαρντ ροκ και του προγκρέσσιβ ροκ ιδιώματος, που μεσουράνησαν στα 70ς : Camel [οι Maiden επανειλημμένως έχουν δηλώσει ότι αυτοί υπήρξαν ... "δάσκαλοί" τους !!!], Rory Gallagher, Wishbone Ash, Nazareth, Led Zeppelin, Golden Earring, Eloy .... Σε αυτόν το δίσκο, οι επιρροές από όλα αυτά τα πολύ σπουδαία ονόματα αναδεικνύονται με τον καλύτερο τρόπο και προσφέρονται με εντελώς φρέσκια και ανανεωτική ματιά. Επιπλέον, εκείνο που εντέλει υπερισχύει είναι το προσωπικό ύφος των Maiden, οι οποίοι δεν σού δίνουν σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να πεις ότι "μιμούνται και αντιγράφουν το τάδε ή το δείνα συγκρότημα". Αυτό, κατά τη γνώμη μου, συμβαίνει επειδή οι επιρροές τους από όλους τους παραπάνω προσφέρονται με ουσιώδη και άμεσο τρόπο, δεδομένου ότι αποφεύγουν τα μακρόσυρτα σολαρίσματα της κιθάρας. Οπωσδήποτε, ο δίσκος είναι πλούσιος σε κιθαριστικά ριφς και σολαρίσματα. Όλα, όμως, ακούγονται μετρημένα, και, φυσικά, με αρχή, μέση και τέλος. Περαιτέρω, από την πρώτη έως την τελευταία νότα του δίσκου, αλλά και στην αισθητική του εξωφύλλου, έχεις την εντύπωση ότι έχει "εμφιλοχωρήσει" μια ... "πανκ ατμόσφαιρα". Το πανκ κίνημα εν έτει 1980 είχε, πλέον, καταλαγιάσει. Όμως, παρόλο που είχε διάρκεια μόλις 3 - 4 χρόνια, άφησε πάρα πολλά στοιχεία [ηχητικώς και αισθητικώς], τα οποία "κληρονόμησαν" και αφομοίωσαν μεταγενέστερα συγκροτήματα, από οποιοδήποτε φάσμα της ροκ - ποπ κι αν προήλθαν, είτε από τη χέβι μέταλ, είτε από τη νιου γουέηβ κλπ κλπ.

Η σύνθεση της μπάντας στο ντεμπούτο διαμορφώθηκε, μετά από ανακατατάξεις που έλαβαν χώρα στα 70ς, ως εξής : Paul Di' Anno - vocals, Steve Harris - bass, vocals, Dennis Stratton -quitar, Dave Murray - quitar, Clive Burr - quitar. Το πρώτο που παρατηρεί κανείς σε αυτή τη σύνθεση, είναι ότι η μπάντα ακολουθεί τη συνταγή του "κιθαριστικού διδύμου". Μια συνταγή που, στο χώρο της χαρντ ροκ, εφήρμοσαν πρώτοι οι (μέγιστοι) Wishbone Ash και ακολούθησαν στα 70ς οι Judas Priest και οι Scorpions [οι Lynyrd Skynyrd το ... προχώρησαν ακόμη περισσότερο με την "κιθαριστική τριπλέτα" τους]. Μια συνταγή που, στην περίπτωση των Maiden, αποδεικνύεται άκρως πετυχημένη : Το κιθαριστικό ντουέτο τους λειτουργεί σαν "καλοκουρδισμένη μηχανή" και οι "δισολίες" τους ακούγονται πολύ όμορφες.

Το εξώφυλλο του δίσκου απεικονίζει ένα αποκορουστικό τερατάκι, το οποίο τριγυρνάει στους δρόμους της μεγαλούπολης μια νύχτα με πανσέληνο !!! Εκείνη την εποχή τέτοιου είδους εξώφυλλα πραγματικά σοκάριζαν. Το εξώφυλλο του δίσκου μάς ... βάζει, κάπως, στο κλίμα του στιχουργικού κόσμου των Iron Maiden, ο οποίος είναι, ας μού επιτραπεί η έκφραση, "διττός" και "δισυπόστατος", αποτελούμενος από : 1/ Ιστορίες "του περιθωρίου", γεμάτες με μεθύσια, αλητεία, πόρνες κλπ [άλλωστε ... και πολλά από τα δικά μας παλιά ρεμπέτικα σε τέτοιες ιστορίες αναφέρονται]. 2/ Ιστορίες από ταινίες τρόμου [b - movies]. Όλα τα παραπάνω, όμως, οι Maiden τα αφηγούνται με τον πλέον απλό και άμεσο τρόπο. Άλλωστε και οι ίδιοι ήταν παιδιά προερχόμενα από λαϊκές οικογένειες, και, συνεπώς, ο τρόπος έκφρασής τους δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από τον τρόπο έκφρασης των απλών λαϊκών ανθρώπων. Άραγε υπάρχει καλύτερος τρόπος έκφρασης από αυτόν;;

Side A :

Το Prowler, δυναμικό και γεμάτο ενδιαφέρουσες εναλλαγές, αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να ξεκινήσει αυτός ο δίσκος. Σε αυτό μού αρέσει πολύ η σπαρακτική κιθάρα της εισαγωγής, αλλά και ο τρόπος ερμηνείας του Di' Anno. Ο δίσκος συνεχίζει με την "εσωστρεφή" μπαλάντα Remember Tomorrow. Κι ενώ με το άκουσμά της στην αρχή γαληνεύεις, ξαφνικά .... έρχεται καταιγίδα : Το τραγούδι γίνεται επικό και ντελιριακό, η δε απαλή φωνή του Di' Anno δίνει τη σκυτάλη στα νευρώδη σολαρίσματα της κιθάρας. Όμως μετά την καταιγίδα ... έρχεται ξανά η γαλήνη, και ο Paul Di' Anno τραγουδά για μία ακόμη φορά τους υπέροχους στίχους που λένε : "Unchain the colours before my eyes, yesterday's sorrows tomorrows white lies, scan the horizon the clouds take me higher, I shall return from out to fire". Στο επόμενο τραγούδι I'm Running Free μού αρέσει πολύ ο ήχος από τα τύμπανα, όπως συνδυάζεται με το μπάσο. Η αίσθηση του "ακατέργαστου" και του "πρωτόγονου" σε αυτόν το συνδυασμό είναι πραγματικά πολύ γοητευτική [για όσους ενδιαφέρονται για τις επιρροές του εν λόγω άσματος, προτείνω να ακούσουν το Night Woman από τον δίσκο Razzamanaz των Nazareth]. Το τελευταίο τραγούδι της πρώτης πλευράς είναι, κατά την άποψή μου, το καλύτερο του δίσκου. Phantom Of The Opera, με τις συνεχείς μελωδικές εναλλαγές, με το ύφος που από επικό γίνεται πιο τρυφερό και μετά ξανά επικό, με το "κιθαριστικό δίδυμο" να πιάνει υψηλές αποδόσεις κλπ. Κι όμως, παρά τη μεγάλη διάρκεια του τραγουδιού, τα πάντα σε αυτό εξελίσσονται γρήγορα, σαν να βλέπεις μία ταινία μικρού μήκους [κατά προτίμηση b - movie], με αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση να μην τα βαριέσαι !! Αγαπημένο μου σημείο του τραγουδιού, εκεί που η μελωδία αλλάζει κι ο Di' Anno τραγουδά : "keep your distance walk away, don't take this bait, don't you stray, don't fade away" .....

Side B :

H δεύτερη πλευρά του δίσκου αρχίζει με το πολύ όμορφο, και αρκούντως ευρηματικό για την εποχή του, οργανικό [instrumental] με τίτλο Transylvania. Η εισαγωγή του τραγουδιού οδηγεί σε μια μελωδία, η οποία, σε μένα προσωπικά, φέρνει στο μυαλό ... βαλκανικές μελωδίες, ρυθμούς χασαποσέρβικου κλπ !!! Το εν λόγω ινστρουμένταλ είναι ό,τι πρέπει για να το μελετήσουν όσοι μαθαίνουν ηλεκτρική κιθάρα. Ακολουθεί η πιο τρυφερή και ευαίσθητη στιγμή του δίσκου, η μπαλάντα Strange World, η οποία ... παίρνει, μάλλον, με τον καλύτερο τρόπο τη σκυτάλη από τους γλυκύτατους Wishbone Ash και τις εξηλεκτρισμένες χαρντ - ροκ μπαλάντες που έγραφαν στις αρχές και στα μισά των 70ς. Σε αυτό το τραγούδι η φωνή του Di' Anno, που ακούγεται πολύ απαλή και συγκινητική, μιλάει για έναν άλλο, καλύτερο κόσμο : "The only place that you can dream, livin' here is not what it seems, ship of where light in the sky, nobody there the reason why". Το επόμενο τραγούδι, όμως, μάλλον μάς προσγειώνει ξανά στη σκληρή πραγματικότητα. Charlotte The Harlot, γεμάτο δυναμισμό και νεύρο και με θέμα ... τον έρωτα "επί πληρωμή" : "Takin' so many men to your room, don't you feel no remorse ?". Και ο δίσκος τελειώνει με το ομώνυμο τραγούδι Iron Maiden, ένα καλοβαλμένο και αξιοπρεπέστατο χέβι μέταλ τραγούδι των 80ς.

Αυτό που μού αρέσει περισσότερο απ' όλα σε αυτόν το δίσκο είναι η φωνή του Paul Di' Anno, η οποία μού βγάζει μια ζεστασιά και μια ανθρωπιά. Όποτε τον ακούω σε αυτόν το δίσκο, έχω την εντύπωση ότι ... στη μπάρα του συνοικιακού μπαρ κάθεται δίπλα μου ένας άγνωστος άνθρωπος, απλός και καθημερινός, ο οποίος, αφού ήπιε τα ποτάκια του, μού ανοίγει με κάθε ειλικρίνεια την καρδιά του και ... μού βγάζει τα "εσώψυχά" του !!! Οπωσδήποτε, η φωνή του δεν έχει το εύρος και τις δυνατότητες που έχει η φωνή του Bruce Dickinson, ο οποίος τον αντικατέστησε. Επίσης, αν ο Di' Anno παρέμενε στους Maiden, το πιθανότερο είναι ότι αυτοί δεν θα είχαν γνωρίσει την επιτυχία και την [σχεδόν καθολική] αποδοχή και αναγνώριση που γνώρισαν τα επόμενα χρόνια. Όμως ... τη ζεστασιά και την ανθρωπιά που εισπράττω από τη φωνή του Di' Anno δεν την έχω εισπράξει από τη φωνή του Ντίκινσον.

Τη μουσική των Maiden την αγάπησα πραγματικά όταν, ένα - δυο χρόνια αφότου ανακάλυψα το ντεμπούτο τους, που μόλις παρουσίασα, άκουσα το Peace Of Mind. Μετά από αυτό, το πρώτο που έκανα ήταν να ... αποκηρύξω τις ... "φλωρο - κασέτες", που είχα αγοράσει ή μού είχαν γράψει, με επιλογές από Depeche Mode, Duran Duran, Sandra, Eurythmics κλπ. Kακώς, βέβαια, πολύ κακώς, καθόσον και από αυτά τα συγκροτήματα ["αντίπαλον δέος" της χέβι μέταλ μουσικής, η οποία εκείνα τα χρόνια ήταν, ακόμα, για πιο "εξειδικευμένο ακροατήριο"] βγήκαν εκείνη την εποχή ένα σωρό μουσικά διαμάντια !!! Βέβαια, ήμουν τότε πολύ μικρός και ανώριμος, ούτως ώστε να καταλάβω ότι όσο πιο ανοιχτοί είμαστε απέναντι στα, οποιουδήποτε είδους, μουσικά ακούσματα, τόσο πιο πολλά θα πάρουμε και, κατ' επέκταση, τόσο πιο πολύ κερδισμένοι θα είμαστε. Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι οι σημερινοί 15ρηδες είναι πιο "ανοιχτόμυαλοι" απ' ό,τι ήμασταν εμείς οι τότε 15ρηδες [της εποχής των 80ς] και ... μάλλον δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ακούνε ο,τιδήποτε ...

Με τους Maiden σταμάτησα να ασχολούμαι περίπου από το 1989 / 1990 κι εφεξής. Το τελευταίο τραγούδι τους που θυμάμαι ότι σιγο - τραγούδησα ήταν το Can I play with madness. Για, δε, το έργο τους από τη δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα, δηλώνω άγνοια [που σημαίνει ότι δεν αποκλείεται να έχουν γράψει αξιόλογα τραγούδια όλα αυτά τα χρόνια και εγώ να τα έχω χάσει]. Όμως, ακούγοντας μετά από χρόνια το ντεμπούτο τους, το οποίο παρουσίασα σε αυτή τη δημοσίευση, δεν μπόρεσα να μη συγκινηθώ, κάνοντας, για λίγο, ένα ταξίδι στα χρόνια της εφηβείας μου. Άλλωστε, ως γνωστόν, οι εφηβικές αγάπες ποτέ δεν ξεχνιούνται.

Ίσως επειδή είναι οι πιο αγνές και οι πιο ανιδιοτελείς.