Aerosmith - Toys In The Attic

Το Toys In The Attic των Aerosmith, ο οποίος εκδόθηκε το 1975.

Οι Aerosmith δημιουργήθηκαν το 1970 στη Βοστώνη των ΗΠΑ [κάποιοι μουσικοκριτικοί τούς έδωσαν τον τίτλο The Bad Boys From Boston], με ιδρυτές τον τραγουδιστή Steve Tyler και τον κιθαρίστα Brad Whitford. Είχαν γοητευθεί από τις Βρετανικές μπλουζ - ροκ - χαρντ ροκ μπάντες που εμφανίσθηκαν από τα τέλη των 60ς και γι' αυτό αποφάσισαν να στραφούν κι αυτοί σε ήχους μπλουζ / χαρντ ροκ. Και, πράγματι, το 1973 εκδίδεται το ομώνυμο ντεμπούτο τους, όπου ο ήχος τους είναι ο κλασικός των αρχών των 70ς : Ροκ επηρεασμένο από το μπλουζ με σκληρές - για κείνη την εποχή - παραμορφώσεις στην κιθάρα. Το ντεμπούτο τους είναι αξιοπρεπέστατο, πλην, όμως .... "μια από τα ίδια" !!! Η μπάντα δεν είχε βρει ακόμη το προσωπικό της στίγμα κι έτσι τα τραγούδια τους δεν ξέφευγαν και πολύ από τις τυπικές μπλουζ κλίμακες. Κι όμως ... ο δίσκος αυτός περιέχει το σπαρακτικό σλόου ροκ Dream On, ένα σπάνιο ροκ διαμάντι με ευρηματικά ακόρντα, το οποίο ξεφεύγει τελείως από το bluesy κλίμα του υπόλοιπου δίσκου. Στο δε σημείωμα που υπάρχει στο οπισθόφυλλο του ντεμπούτου τους οι Aerosmith δηλώνουν μεγάλοι θαυμαστές των Yardbirds [άλλη μεγάλη ιστορία της ροκ μουσικής].

Το 1973 οι Aerosmith κυκλοφορούν το δεύτερο δίσκο τους με τίτλο Get Your Wings τον οποίο δεν έχω ακούσει κι έτσι δεν θα εκφέρω άποψη. Και φτάνουμε στο 1975, όπου οι Aerosmith κυκλοφορούν το Toys In The Attic, έναν δίσκο γεμάτο νέες και πρωτότυπες ιδέες και φρεσκάδα, που ... έφερε πραγματικά το "νέο" στη ροκ μουσική, ανοίγοντας νέους ορίζοντες για επερχόμενα συγκροτήματα. Η μπάντα που ηχογράφησε αύτόν τον υπέροχο δίσκο αποτελείται πλέον από τους Tom Hamilton - bass, Joey Kramer - drums, percussion, Joe Perry - lead, rythm, acoustic & slide quitars & backround vocals, Steven Tyler - vocals, harmonica, Brad Whitford - rythm & lead quitars.

Και ... αρχινώ από το οπισθόφυλλο : Βλέπουμε τη μπάντα στην ξύλινη σοφίτα περιστοιχισμένη από ένα σωρό παιχνίδια : ένα ξύλινο αλογάκι, ένα μάλλινο αρκουδάκι, ένα τόπι, κάτι λούτρινα ζωάκια που προεξέχουν από ένα σεντούκι κλπ. Στο δε εξώφυλλο υπάρχει μια ζωγραφιά όπου ... τα παιχνίδια του οπισθόφυλλου έχουν ζωντανέψει και ... θαρρείς ότι έχουν στήσει πανηγύρι στην ξύλινη σοφίτα : Το ξύλινο αλογάκι χλιμιντρίζει, ένας μολυβένιος στρατιώτης και ένα τρενάκι είναι έτοιμα να βγούνε από το σεντούκι, ένας τεράστιος βάτραχος με μεγάλα παπούτσια θαρρείς και είναι έτοιμος να χορέψει, πίσω του στέκεται ένας βλοσυρός γάτος κρατώντας ένα μπαστούνι και φορώντας γιλέκο, σακάκι και καπέλο κλπ κλπ .... Έτσι, όταν αγόρασα το δίσκο με κέρδισε αμέσως το εξώφυλλο, που παραπέμπει σέ κόσμους του παραμυθιού !!!

Η Side One του δίσκου αρχίζει με ... έναν "ροκ εν ρολ ανεμοστρόβιλο" : Το ομώνυμο Toys In The Attic, του οποίου το αγριεμένο κιθαριστικό ριφ ... νομίζεις ότι πραγματικά σε αρπάζει από το λαιμό !!! Εδώ, πλέον, είναι ολοφάνερες οι επιρροές των Aerosmith από Yardbirds, ή, για να ακριβολογήσω, από το "ακατέργαστο / αφτιασόδωτο" χαρντ ροκ τραγούδι τους Train Kept A Rollin' All Night Long [για την ιστορία, οι Yardbirds παίζουν αυτό το τραγούδι τους και στην ταινία του Αντονιόνι Blow Up, με μέλη της μπάντας τον νεαρότατο Jimmy Page και τον Jeff Beck. Ο τελευταίος, μάλιστα, σπάει την κιθάρα του !!!]. Μετά το καταιγιστικό ριφ, ακολουθούν τα φωνητικά του Steven Tyler, κι αυτά γεμάτα οργή και "γρέζι". Κι όμως, ο Steven έχει μια περίεργη χροιά στη φωνή του, την οποία χειρίζεται με επιδέξιο τρόπο. Ακολουθεί το Uncle Salty, το οποίο θυμίζει αρκετά το Strange Kind Of Woman των Deep Purple. Κι όμως, η μπάντα βάζει την προσωπική της πινελιά, ιδίως στην εισαγωγή του τραγουδιού [προτείνω να προσέξετε τις πολύ όμορφες εναλλαγές των ακόρντων με τα οποία αρχίζει το κομμάτι] και στο κλείσιμο του τραγουδιού, με τα εναλασσόμενα φωνητικά που, προφανώς, έχουν ηχογραφηθεί σε διαφορετικά κανάλια. Η πρώτη πλευρά συνεχίζει με το πολύ καλό "σάουθερν ροκ" Adam's Apple και εν συνεχεία ... Walk This Way !!! Έχω την εντύπωση ότι είναι η πρώτη φορά που η χαρντ ροκ μουσική συναντά τη μουσική ραπ !!! Ειδικότερα, το παιχνιδιάρικο / συγκοπτόμενο ριφάκι το ακολουθούν αφηγηματικά μέρη, στα οποία ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο η "έξω καρδιά" φωνή του Tyler !!! Για την επανεκτέλεση του τραγουδιού που ακούσαμε στα τέλη των 80ς από τους Aerosmith παρέα με κάποιο ραπ συγκρότημα ... θα αναφερθώ παρακάτω !!! Και η πρώτη πλευρά του δίσκου τελειώνει με ... παλιό ροκ εν ρολ : Big Ten Inch record, όπου δεσπόζει το φυσικό πιάνο !!! Θα έλεγε κανείς ότι αυτό το τραγούδι ... ξεπήδησε από κάποιο 45αράκι με ηχογράφηση του Jerry Lee Lewis από τα 50ς !!!

Αλλάζουμε τώρα πλευρά του δίσκου και ... πάμε στη Side B : Μετά από λίγες στροφές της βελόνας, ακούμε τη χαρακτηριστική φωνή του Tyler να μάς τραγουδά : Sweeeeet emooootion, συνοδευόμενος από τον ιδιότυπο ήχο ενός "bass marimba". Mετά η φωνή του ακούγεται οργισμένη να τραγουδά την απλούστατη - σχεδόν αφηγηματική - μελωδία του τραγουδιού, ενώ μετά ακολουθεί ένα ενδιάμεσο ριφ που θυμίζει κάπως Led Zeppelin. Κι όμως, το σύνολο του τραγουδιού πάλι σε ήχους από ραπ μουσική παραπέμπει. Ακολουθεί το "No More No More", το οποίο έχει μεν επιρροές από "σάουθερν ροκ" [εμένα με παραπέμπει στους Bachman Turner Overdrive], αλλά, χάρις στη φωνή του Tyler, καταφέρνει και αποκτά δική του, ξεχωριστή "προσωπικότητα". Σε αυτό το τραγούδι τα αρπέζ της κιθάρας στην εισαγωγή είναι "όλα τα λεφτά". Τη σκυτάλη παίρνει το "σκοτεινό" Round And Round, με το βαρύ - αργόσυρτο ριφ και με την κιθάρα έντονα παραμορφωμένη. Εδώ, πλέον, οι παραπομπές σε Black Sabbath και Alice Cooper είναι αναπόφευκτες !!! Αλλά άυτό που κερδίζει τις εντυπώσεις είναι η "πειραγμένη" φωνή του Tyler : Στο στούντιο την έχουν "παραμορφώσει" με τέτοιο τρόπο που ακούγεται "πνιχτή", λες και βγαίνει από τον πάτο της θάλασσας !!! Και το κλείσιμο του δίσκου ... μία ακόμη έκπληξη : Το "γλυκανάλατο" You See Me Crying, με πιάνο και βιολιά !!! Έχω την εντύπωση ότι οι Guns 'n' Roses, πριν γράψουν το November Rain, μελέτησαν καλά το εν λόγω κομμάτι ...

Με δυο λέξεις : Σε αυτόν τον δίσκο δεν ξέρεις πραγματικά τι θα είναι το επόμενο τραγούδι που θα ακολουθήσει : Άγριο ροκ εν ρολ ??? Σάουθερν ροκ ??? "Γλυκανάλατη" μπαλάντα ??? Ραπ ??? Γκλαμ ροκ ??? Τελικά, όμως, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι τίποτε άλλο από το προσωπικό ύφος της μπάντας, τα χαρακτηριστικά του οποίου είναι η λιτότητα και η αμεσότητα : Τα μακρόσυρτα κιθαριστικά σόλο απουσιάζουν για τα καλά, τα πάντα είναι μετρημένα, ενώ και οι μελωδίες τους είναι απλές και άμεσες [και γι' αυτό πολύ ευρηματικές]. Επιπροσθέτως, η μουσική των Αerosmith άνετα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί "μουσική του δρόμου". Όποτε ακούω το Toys In The Attic, έχω την εντύπωση ότι οι δημιουργοί του με παίρνουν για σεργιάνι στους δρόμους κάποιας αμερικάνικης μεγαλούπολης [ιδίως στους "κακόφημους"], σε υπόγεια περιθωριακά κλαμπ κλπ κλπ ...

Οι Aerosmith επηρεάσαν με τον ήχο τους ένα σωρό συγκροτήματα, με πρώτους και καλύτερους τους Guns 'n' Roses [π.χ. στο - πολύ όμορφο - Paradise City οι επιρροές από Aerosmith είναι εμφανείς]. Πάντως, ευρέως γνωστοί στους φίλους της ροκ και της χαρντ ροκ έγιναν περίπου 13 χρόνια μετά το Toys In The Atic και, συγκεκριμένα, με τη σύμπραξή τους με το ραπ συγκρότημα Run DMC, προκειμένου να τραγουδήσουν μαζί το Walk This Way, το οποίο ... αναγεννήθηκε [και μαζί και οι, σχεδόν ξεχασμένοι μέχρι τότε, Aerosmith]. Το θυμάστε το βίντεο κλιπ του τραγουδιού, το οποίο παιζόταν κατά κόρον στο MTV ??? Από τη μια μεριά του τοίχου οι χαρντ ροκ μακρυμάλληδες Aerosmith, να "τζαμάρουν" πάνω στο κομμάτι παίζοντας σολάκια. Κι από την άλλη μεριά του τοίχου οι μαύροι ράπερς Run DMC, να δοκιμάζουν το ίδιο τραγούδι κάνοντας "σκρατς" σε δίσκους βινυλίου !!! Κι όταν ο Tyler πάει να τραγουδήσει τα πρώτα λόγια του τραγουδιού ... ο ράπερ από την άλλη μεριά του τοίχου του "παίρνει τη μπουκιά από το στόμα" και αρχίζει να "ραπάρει" !!! Ο Tyler, τάχαμου ενοχλημένος, αρχίζει να κλωτσάει τον τοίχο, στον οποίο τελικά .... ανοίγει μια τρύπα, από την οποία προβάλλει το κεφάλι του και τραγουδά με τους ράπερς "Walk This Way, Walk This Way" ..... Πράγματι, αυτή η [περίεργη για εκείνη την εποχή] σύμπραξη και αυτό το βίντεο "δίχασαν" αρκετά τους οπαδούς του χαρντ ροκ / χέβι μέταλ : Από πού κι ως πού ένα χαρντ ροκ συγκρότημα συνεργάζεται με ράπερς ??? Κι εγώ ο ίδιος, το ομολογώ ότι ενοχλήθηκα αρκετά, καθόσον - ως πεισματικά προσκολλημένος με τη ροκ μουσική - δεν καταδεχόμουν να ακούσω ραπ !!! Τελικά, όμως, κατάλαβα ότι ο ρόλος της μουσικής αυτός είναι τελικά : Να σπάει τους τοίχους που χωρίζουν τους ανθρώπους και να τους ενώνει, για να τραγουδάνε και να γλεντάνε μαζί, ακόμη κι αν είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Αν μη τι άλλο, το βίντεο κλιπ του Walk This Way με τους Aerosmith και τους Run DMC μάς το έδειξε τούτο πολύ καθαρά ...