Atitlo

Κλείνω τα μάτια μου συχνά κι έρχεται πάντα εκείνη.
Η ίδια γνώριμη μα κι άγνωστη μορφή ύπνο βαθύ να με κοιμίσει.

Το πρόσωπο δεν φαίνεται καλά μα η κίνηση ξεχωρίζει.
Κι είναι αργή νωχελική σαν ανεμόφυλλο που πέφτει.

Κόκκινο φόρεμα τυλίγει το κορμί,
τα πόδια της γυμνά .
Κι ένα λουλούδι καρφωμένο στα μακρυά ολόμαυρα μαλλιά.

Τώρα ήρθε πιο κοντά
και νοιώθω την ανάσα.
Το χέρι της απλώνεται αργά
τα μάτια θα μου κλείσει.

Κι έτσι θα μείνω για πολύ
μισόνεκρος και μισοζωντανός
ώσπου να έρθει κι η φορά
που θα με αναστήσει.